Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τη γη, και αυτό δεν είναι ένα άυλο πράγμα, είναι ένα επικίνδυνο φαινόμενο με σάρκα και οστά και είναι το φάντασμα του φασισμού. Φαίνεται πως οι άνθρωποι ανά τους αιώνες δεν έμαθαν ακόμα πόσο τραγικές ήταν οι συνέπειες όπου γεννιόταν ο φασισμός και ο ολοκληρωτισμός, φαίνεται πως η ιστορία επαναλαμβάνεται και το φάντασμα βρίσκεται στον πλανήτη μας, δεν έφυγε ποτέ. Εισβάλλει στη χώρα μας, στη τηλεόρασή μας, στα σχολεία μας, στις γειτονιές μας.
Αν δεν σας τρομάζει αρκετά όμως αυτό, ας θυμηθούμε μέσα από μερικές ταινίες τι σημαίνει φασισμός, γιατί ο φασισμός ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμά του.
1.O Πιανίστας (2002)
Πρόκειται για μια ιδιαιτέρως συγκινητική και ενδιαφέρουσα σκηνοθετικά αλλά και ιστορικά ταινία. Έχει εκτός των άλλων συγκλονιστικές ερμηνείες και ένα ρεσιτάλ ερμηνείας από τον πρωταγωνιστή, είναι μετρημένη σεναριακά και κρατά το ενδιαφέρον σου αμείωτο από την αρχή έως το τέλος. Μια ταινία-ύμνος στον άνθρωπο, μια ταινία που φανερώνει ότι ο άνθρωπος μπορεί να διατηρήσει την αξιοπρέπεια και την ακεραιότητά του ακόμα και στις πιο περίεργες και δύσκολες συνθήκες.
Το 2002 ο σκηνοθέτης Ρομάν Πολάνσκι αποφάσισε να γυρίσει την ταινία “Ο πιανίστας”, η οποία αφορούσε τη ζωή του Εβραίου μουσικού Βλαντισλάβ Σπίλμαν, ο οποίος κατάφερε να επιβιώσει από το ολοκαύτωμα των Εβραίων στην Πολωνία. Στην αρχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με την εισβολή των Γερμανών στη Πολωνία, ο πρωταγωνιστής της ταινίας Brody, ένας εβραϊκής καταγωγής Πολωνός που δουλεύει στο ραδιόφωνο της Βαρσοβίας, βλέπει τον κόσμο του να καταρρέει.
Κατά την κατοχή της χώρας από τους Γερμανούς, οι συνθήκες διαβίωσης χειροτερεύουν και το 1940 οι Εβραίοι οδηγούνται στο Γκέτο της Βαρσοβίας, όπου έρχονται αντιμέτωποι με τη πείνα, την εξαθλίωση και τις βαρβαρότητες των ΕΣ ΕΣ. Σιγά σιγά οι Εβραίοι του γκέτο μετακινούνται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με σκοπό να εκτελεστούν. Ο Brody με τη βοήθεια ενός φίλου, καταφέρνει να μείνει στο γκέτο, βοηθώντας τους Εβραίους στην επερχόμενη εξέγερση, η οποία όμως τελικά απέτυχε.
Η σκηνή που σε αγγίζει όμως περισσότερο συναισθηματικά ήταν την στιγμή που ο πρωταγωνιστής γίνεται αντιληπτός από έναν Γερμανό αξιωματικό, ο οποίος ζητά από τον Brody να παίξει κάτι στο πιάνο κι εκείνος παίζει ένα έργο του Σοπέν, το Ballade in G minor. Η ταινία δικαίως κέρδισε τρία όσκαρ, καλύτερης σκηνοθεσίας, α’ ανδρικού ρόλου αλλά και καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου.
2. Πέτρινα Χρόνια (1985)
Ο Παντελής Βούλγαρης είναι μαέστρος του σινεμά και το αποδεικνύει με κάθε ευκαιρία. Μετά την τελευταία του ταινία, που αναφερόταν στους εκτελεσθέντες της Καισαριανής, “Το Τελευταίο Σημείωμα” ,αποφάσισα να κάνω μια βουτιά και σε μια παλαιότερη ταινία του, η οποία γυρίστηκε το 1985.
O Βούλγαρης έχει σκηνοθετήσει με έναν ποιητικό τρόπο το χρονικό μια αγάπης σε μια δύσκολη εποχή για την πατρίδα μας, από τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια μέχρι την μεταπολίτευση του 74′. Πρόκειται για μια συγκινητική και βαθιά ανθρώπινη ταινία, με δυνατές ερμηνείες, με δύο καταξιωμένους ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους (Δημήτρης Καταλειφός & Θέμις Μπαζάκα). Όπως και σε όλη του την φιλμογραφία, έχει επιλέξει για ακόμα μια φορά το κατάλληλο soundtrack γι’ αυτή την ταινία.
Ο Μπάμπης και η Ελένη γνωρίζονται μοιράζοντας παράνομα προκηρύξεις του ΚΚΕ στη Θεσσαλία του 1954. Ο έρωτάς τους θα ανθίσει μέσα στην ταραγμένη μετεμφυλιακή περίοδο και τη χούντα των συνταγματαρχών. Ο Παντελής Βούλγαρης εμπνεύστηκε την ταινία από την πραγματική ιστορία του Μπάμπη και της Ελένης Γκολεμά, δύο πολιτικών κρατούμενων, οι οποίοι παντρεύτηκαν μέσα στη φυλακή και μέσα σε ένα διάστημα 20 χρόνων συναντήθηκαν μόλις τέσσερις φορές. Ο γιος τους Μιλτιάδης, ένας από τους πιο μικρούς πολιτικούς κρατούμενους, γεννήθηκε στη φυλακή, όπου κρατούσαν τη μητέρα του, η οποία ήταν επικηρυγμένη σαν κατάσκοπος. Εν τέλει συνελήφθη και φυλακίστηκε, ούσα έγκυος.
Ο Μπάμπης Γκολέμας είδε για πρώτη φορά το γιο του πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Σε ηλικία τριών ετών, ο Μιλτιάδης πάντρεψε τους γονείς του στο εκκλησάκι των φυλακών.
Τα πέτρινα χρόνια δεν είμαστε εμείς οι δύο και το παιδί μας, λέει ο Μπάμπης Γκολέμας αλλά μια ολόκληρη στρατιά ανθρώπων που αγωνίστηκαν για ένα καλύτερο αύριο.
3. Σαλό, 120 Μέρες στα Σόδομα (1975)
Το 1975 ο Pier Paolo Pasolini δημιουργεί την ταινία «Salò o le 120 giornate di Sodoma» κοινώς Σαλό, 120 Μέρες στα Σόδομα. Ο Pasolini διασκευάζει το ομώνυμο βιβλίο του Μαρκήσιου ντε Σαντ, μεταφέροντας βέβαια τη δράση του στη Δημοκρατία του Σαλό κατά τις τελευταίες ημέρες της φασιστικής εξουσίας στην Ιταλία. Είναι η τελευταία του ταινία πριν από τη δολοφονία του. Αντισυμβατικός, επαναστατικός στο λόγο του, προκαλεί όσο κανείς άλλοτε με τις εικόνες του.
Πολλοί τον χαρακτήρισαν αφοριστικό αλλά οι 120 μέρες σωματικής ψυχικής και σεξουαλικής βίας αγοριών και κοριτσιών από τέσσερις Ναζί δε θα μπορούσε παρά να είναι η σκληρή αποτύπωση της ωμής βίας. Η διαστροφή, η διαφθορά και η μανία της παράλογης επιβολής της εξουσίας αναδίδουν το βρωμερό τους άρωμα σε μία ταινία-ταμπού, που χτυπάει τον φασισμό εκεί που πονάει περισσότερο. Πρόκειται ίσως για την σκληρότερη και πιο αριστουργηματική κινηματογραφική ενσάρκωση της ολοκληρωτικής και τρομακτικότατης φύσης του φασισμού.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.