Τα περιστατικά των αστυνομικών παρεμβάσεων αυξάνονται καθημερινά με τις δυνάμεις των ΜΑΤ σε ρόλο μπαμπούλα που ως συνήθως κάνουν “τη δουλειά τους” απέναντι σε πολύ συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων. Το βράδυ του Σαββάτου, λοιπόν, έσπευσαν στην πλατεία Καλλιθέας, στην Άνω Πόλη Θεσσαλονίκης.
Κι έρχεται η στιγμή που πρέπει επιτέλους κάποιος να μας μιλήσει για τις διακρίσεις. Όσοι υποστηρίζουν ότι οι μπάτσοι -γιατί όσο φέρεσαι έτσι είσαι απλώς μπάτσος- άριστα πράττουν όποτε θυμούνται να διαλύσουν συγκεκριμένους συνωστισμούς, παραβλέπουν μάλλον επίτηδες τη λέξη κλειδί: συγκεκριμένους. Ας αφήσουμε λίγο στην άκρη τους συνωστισμούς και την κατάσταση που βιώνουμε όχι επειδή αδιαφορούμε αλλά επειδή επιβάλλεται να σταθούμε επιτέλους και σε αυτές, τις αναθεματισμένες διακρίσεις!
Εσείς που φοβούμενοι για την υγεία τη δική σας και των γύρω σας δίνετε τα εύσημα στις αστυνομικές δυνάμεις κάθε φορά που διαλύουν βιαίως στοχευμένες συγκεντρώσεις σε πλατείες νομίζετε πως αποτελούν δείγμα τάξης κι ασφάλειας οι μεροληπτικές επεμβάσεις τέτοιου είδους; Τόσο δευτερεύουσα είναι για όλους εσάς η ελευθερία ως έννοια που τυφλωμένοι από υπευθυνότητα ξεχνάτε τη μεροληψία; Νομίζετε πως όσοι αντιδρούμε σε αυτές τις τακτικές δε νοιαζόμαστε για την υγεία των συνανθρώπων μας; Αν πρέπει να ξεκινήσουμε από το αλφάβητο τότε μάλλον είναι χρήσιμο να αναφέρουμε πως οι συνθήκες ανωτέρας βίας ή ισχύουν για όλους ή για κανέναν. Όσο κι αν η δεύτερη επιλογή φαντάζει μηδενιστική εφόσον μιλάμε για θέμα υγείας είναι εγκληματικό να αλληθωρίζουμε απέναντι στις διακρίσεις. Κι αυτό γιατί αν τις δεχτούμε έτσι αβίαστα έστω και στο όνομα της πανδημίας θα συνηθίσουμε ακόμη πιο αβίαστα σε μια πραγματικότητα η οποία θα θυμίζει άλλα καθεστώτα. Μια πραγματικότητα που αν την αφήσουμε ανενόχλητη δεν υπάρχει περίπτωση να περιοριστεί στα πλαίσια της πανδημίας αυτής γιατί το μόνο που χρειάζεται για να γιγαντωθεί είναι η ανοχή μας!
Ήδη υπήρχε σε μεγάλο βαθμό, είναι κακό να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Τώρα μήπως πρέπει να την ευλογήσουμε κι από πάνω επειδή τη βάφτισαν προστασία υγειονομικού χαρακτήρα; Ε, λοιπόν, εφόσον το θέμα μας είναι ο ιός, να είναι για όλους! Αδιακρίτως! Νισάφι πια! Διαφορετικά η προκλητικότητα με την οποία μας τρίβουν στη μούρη τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά τους επιβάλλεται να παταχθεί άμεσα. Επιβάλλεται να τη βρουν απέναντί τους.
Η μπούρδα των ατομικών μας ευθυνών μέσα σε ένα σύστημα που δεν έχει φροντίσει πρώτα να είναι όλοι ικανοί να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις του, έστω κι όταν οι απαιτήσεις αυτές έχουν να κάνουν με τη δημόσια υγεία, είναι τουλάχιστον χυδαία υποκριτική. Από εκεί, ξεκινάει, λοιπόν να βρομάει κι η υπόθεση εν γένει. Όταν ρίχνεις τις ευθύνες εξ ολοκλήρου στους πολίτες την ίδια στιγμή που εσύ ο ίδιος έχεις απαξιώσει ένα ολόκληρο δημόσιο σύστημα υγείας, όταν το σύστημά σου έχει δημιουργήσει τους άστεγους οι οποίοι εκ των πραγμάτων αδυνατούν να “μείνουν σπίτι” αλλά εσύ επί της ουσίας αδιαφορείς παντελώς γι’ αυτούς και μόνο λόγω όλων όσων πρεσβεύεις, όταν παραβλέπεις τις ανισότητες που εσύ έχεις καλλιεργήσει οι οποίες καθιστούν ολέθρια τα αποτελέσματα της καραντίνας για κάποιες συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων ενώ σε άλλους όπως εσύ δεν έχει ιδρώσει καν το αυτί τους τότε πώς τολμάς να μιλάς για ατομικές ευθύνες;
Κατ’ επέκταση όταν αμολάς τα στρατιωτάκια σου στους δρόμους είναι αναμενόμενο πως θα τα στρέψεις και πάλι σε πολύ συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων αφού εσύ κι οι όμοιοι σου είστε στο απυρόβλητο ακόμη και της πανδημίας. Για την οποία το μόνο αδιαμφισβήτητο στοιχείο που μας έχεις δώσει είναι η ατομική μας ευθύνη και μόνο αυτή. Η δική μας. Όχι η δική σου. Εσύ παίρνεις μόνο τα “ζήτω” όταν κάτι πηγαίνει καλά κι εμείς μόνο τα αναθέματα όταν κάτι στραβώνει.
Η δική μου ερώτηση είναι πότε επιτέλους θα ξυπνήσουμε από τον λήθαργο. Η ουσία του κειμένου μου δεν ενθαρρύνει την ανευθυνότητα απέναντι σε όσα βιώνουμε. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ όμως ας κοιτάξουμε κατάματα τις απροκάλυπτες αυτές διακρίσεις γιατί μάλλον έχουν πολλά να μας πουν. Δεν είναι ανάγκη να καταπίνουμε αμάσητα όσα μας σερβίρουν μόνο και μόνο για να αποδείξουμε πόσο υπεύθυνοι είμαστε. Μπορούμε κι επιβάλλεται να είμαστε και υπεύθυνοι και σκεπτόμενοι. Και κυρίως γόνιμα αντιδραστικοί. Με υπευθυνότητα πάντα. Μη βγούνε σε λίγο και μου καταλογίσουν ότι ξεσηκώνω τα πλήθη σε όργιο συνωστισμού, φαίνεται πως έχουμε εξάλλου την τάση οι άνθρωποι πολλές φορές να βλέπουμε μόνο ό,τι είναι μπροστά στη μύτη μας κι αυτό ενίοτε με το ζόρι.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.