Τι σχέση μπορούν να έχουν οι Clash με τον Καρβέλα; Γιατί ν’ αγοράσει κάποιος ένα βινύλιο που δεν θ’ ακούσει ποτέ; Πώς συνδέονται ο Τσάρλι Τσάπλιν, το «Κουρδιστό Πορτοκάλι» και ο Μικρός Πρίγκιπας; Στο δρόμο δεν γεννιούνται μόνο συνειδήσεις, αλλά και ωραίες ιδέες.
Διασχίζοντας τον πεζόδρομο του Θησείου, την πλατεία Εξαρχείων ή την Ερμού, κάπου ανάμεσα στα χειροποίητα κοσμήματα, τους πίνακες και τα βιβλία, βρίσκονται και πάγκοι με ρολόγια. Παλιά βινύλια με σχέδια που απεικονίζουν τζαζίστες, ροκ σταρ, ηθοποιούς και ιστορικά φιλμ.
«Σ’ όλους αρέσουν, αλλά δύσκολα παίρνει κάποιος», μου λέει ο Φώτης. Βγάζει τα προς το ζην μ’ αυτό τον τρόπο. Όταν ξεκίνησε η «κατάσταση ήταν πολύ καλύτερη. Ο κόσμος δεν αγοράζει εύκολα πια και λογικό είναι».
Για κάθε ρολόι έπαιρνε μέχρι πρότινος 20 και 25 ευρώ. Τώρα «έχω αναγκαστεί να ρίξω τις τιμές στο μισό». Τα χρήματα είναι λιγότερα, όμως ο κόπος έχει διπλασιαστεί. «Για να βγάλω τα λεφτά που χρειάζομαι βγαίνω περισσότερες φορές στο δρόμο. Όπως και ο χρόνος που αφιερώνω για να τα φτιάχνω. Άλλα μου παίρνουν 20 λεπτά, άλλα 2 και 3 ώρες».
Η ιδέα να φτιάχνει ρολόγια του σφηνώθηκε πριν λίγα χρόνια. «Είχα δει κάτι παρόμοιο σ’ ένα μαγαζί στην Ισπανία και μου άρεσε πολύ». Ξεκίνησε το 2009. «Γύρισα από το Erasmus και θέλησα να βρω δουλειά». Μάταια. Η Ελλάδα δεν ήταν η ίδια χώρα, με αυτή που άφησε. «Σκεφτόμουν τι θα μπορούσα να κάνω μόνος. Μια λύση που θα μπορούσε να τραβήξει το ενδιαφέρον του κόσμου», θυμάται και αρχίζει να σφίγγει τους δείκτες σε κάποια από τα ρολόγια, που είχε στο σάκο του.
«Ήταν ένας συνδυασμός», συμπληρώνει και εξηγεί. «Πάντα είχα μια ιδιαίτερη σχέση με τους δίσκους. Έχω μεγάλη συλλογή», πριν προλάβω να τον ρωτήσω, διευκρινίζει «δεν κατέστρεψα κάποιον από τους δίσκους της συλλογής μου, αλλά υπήρχαν κάποιοι για πέταμα!» και συνεχίζει «έχω τελειώσει την Καλών Τεχνών. Άρα ήταν κάτι που μπορούσα και ήθελα να κάνω». Οι δίσκοι ήταν για πέταμα, αλλά όχι και τυχαίοι. «Ήθελα αυτό που κάνω να έχει κι έναν συμβολισμό. Πάνω λοιπόν στον Καρβέλα και τη σκυλολαϊκοπόπ κουλτούρα εγώ ζωγραφίζω».
Όσον αφορά αυτούς που ζωγραφίζει… «μ’ αρέσουν προσωπικότητες πουν έχουν αφήσει το στίγμα τους. Κάτι που σκέφτηκα εκ των υστέρων, αλλά ισχύει, είναι πως ζωγραφίζω ανθρώπους, οι οποίοι έμειναν στο χρόνο να δείχνουν τον χρόνο. Ο Jimi Henrix, ο Δον Κιχώτης, είναι μερικοί από τους αγαπημένους μου. Πολλές φορές προκαλώ κάποιον να βρει το πιο ωραίο ρολόι. Αν όντως το πετύχει, σύμφωνα φυσικά με τη δική μου άποψη, του το χαρίζω. Το ίδιο έκανα ένα καλοκαίρι και για όποιον μπορούσε να βρει ποιος ήταν ο δημιουργός του δίσκου που πουλούσα. Έδινα κάποια χαρακτηριστικά και ο άλλος έκανε μαντεψιά. Θυμάμαι μια κοπέλα που το ‘χε πετύχει με την μία».
Ιστορικές φυσιογνωμίες όπως ο Τσε Γκεβάρα, ο Νικόλας Άσιμος ή ο Παύλος Σιδηρόπουλος απουσιάζουν από τα έργα του. «Δεν μπορώ να σας κρύψω ότι νιώθω λίγο άσχημα που βγάζω ας πούμε λεφτά χρησιμοποιώντας το πρόσωπο του Hendrix. Από την άλλη βάζω και κάποια όρια. Από σεβασμό και μόνο δεν ζωγραφίζω κάποιους ανθρώπους που εκτιμώ ιδιαιτέρως».
Ο Φώτης δεν το κάνει μόνο για να ζει. «Το κάνω για να μπορώ να κάνω αυτό που αγαπώ. Κάποια μεγάλα πρότζεκτ, που απαιτούν χρόνο, προσπάθεια και χρήματα. Σύντομα σκοπεύω να παρουσιάσω ένα από αυτά». Μέχρι τότε, μπορούμε να τον βρίσκουμε «κυρίως στο Θησείο, αλλά και στα Εξάρχεια στη Θεμιστοκλέους. Ο κόσμος εδώ δεν έχει πολλά λεφτά. Είναι κυρίως φοιτητές, αλλά μ’ αρέσει να είμαι εδώ, είναι διαφορετική η… ατμόσφαιρα (γέλια). Ακόμα και τα πρεζάκια, άνθρωποι εξαρτημένοι σε σέβονται. Σέβονται τους ανθρώπους του δρόμου. Δεν μου ζητούν λεφτά».
Το καλοκαίρι πηγαίνει και στην «Ύδρα». Όπου του είχε συμβεί κι ένα γεγονός, που τον σημάδεψε. «Μπροστά από τον πάγκο είχε έρθει ένας εφοπλιστής με τον γιο του. Ο μικρός ζήτησε από τον πατέρα του να του πάρει ένα ρολόι. Ο πατέρας του πιάνει δυνατά το χέρι και του λέει “Δεν σου παίρνω τίποτα”, του απάντησε κι έφυγαν. Κυριολεκτικά δύο λεπτά αργότερα έρχεται ένας πιτσιρίκος με κέρματα στο χέρι. Είχε έρθει και κάποιες μέρες πριν και τον έβλεπα που τα κοίταζε. Μου τα φέρνει λοιπόν και του έλειπε 1,5 ευρώ. Δεν του πήρα τίποτα. Συγκινήθηκα πραγματικά. Ακόμα θυμάμαι αυτό το παιδάκι …»
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.