Εδώ Βερολίνο. Μια καθημερινή μέρα, σαν τις άλλες. Τέτοια εποχή στο Βερολίνο οι γειτονιές γεμίζουν από Χριστουγεννιάτικες αγορές. Περπατάς τριγύρω, πίνεις ένα ζεστό κρασί, χαζεύεις τον κόσμο, συναντάς φίλους. Δεν είναι μόνο ένα τουριστικό γεγονός, ο καθένας μας θα μπορούσε να πάει. Όσοι είναι εδώ αυτή την εποχή έχουν περάσει τουλάχιστον από κάποιο.
« Ένα απόγευμα σαν τα άλλα. Περπατούσα με έναν φίλο μου στη γειτονιά και περνώντας αποφασίσαμε να προχωρήσουμε προς τη μεγάλη εκκλησία με την αγορά. Ξαφνικά κόσμος έτρεχε τριγύρω, χωρίς να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβη. Η αλήθεια είναι πως συνεχίσαμε να περπατάμε κανονικά. Κάπως λίγο χτίζεις αυτή την άμυνα γύρω σου και δε καταλαβαίνεις πότε ο κίνδυνος μπορεί να είναι ακριβώς δίπλα σου. Συνεχίσαμε να περπατάμε. Αυτό που με σταμάτησε είναι όταν είδα μια κοπέλα να τρέχει, η τσάντα της έπεσε, τα γάντια της έπεσαν και δε γύρισε ποτέ να τα πάρει. Απλά έτρεχε. Εκεί ακολουθήσαμε το πλήθος, χωρίς να έχουμε ιδέα τι γίνεται. Ρωτούσαμε τι συμβαίνει και ακούσαμε ουρλιαχτά και κραυγές.
«Νεκροί, νεκροι, πολλοί νεκροί».
Δεν υπήρχαν ασθενοφόρα, δεν υπήρχαν περιπολικά, μόνο πολίτες. Που είναι οι πρώτες βοήθειες; Ένα μεγάλο φορτηγό να έχει καταστρέψει ένα μεγάλο χριστουγεννιατικό δέντρο και ένα από τα κιόσκια της αγοράς. Πεσμένοι άνθρωποι, τόσοι πολλοί. Δε ξέρω αν ήταν χτυπημένοι ή νεκροί. Μια γυναίκα μες στα αίματα που την σηκώνουν. Δε ξέρω τι απέγινε.
Ένας αστυνομικός, που το πρόσωπο του δε θα το ξεχάσω ποτέ. Κρατούσε το κεφάλι του κλαίγοντας και φώναζε: «Αν θέλετε να δείτε κομμάτια ανθρώπων ελάτε, ελάτε. Αλλά δεν θέλετε να το δείτε αυτό εδώ, οπότε τρέχτε όσο πιο μακριά γίνεται. Τρέχτε.»
Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Σε λεπτά. Χωρίς να έχεις αντιληφθεί τι μπορεί να έχει συμβεί ή τι μπορεί να συμβεί.»
Η ιστορία δεν είναι δική μου. Η ιστορία είναι το κοριτσιού που μένει στο δίπλα δωμάτιο με μένα. Η ιστορία θα μπορούσε να είναι του καθενός μας. Και θα μπορούσε να έχει ακόμα χειρότερο τέλος. Είναι από αυτές τις ιστορίες που κάπου φαντάζεσαι πως δεν θα συμβούν ποτέ σε σενα, αλλά κάπου είναι δίπλα μας. Τις ακούς και το πρωί ξυπνάς και συνεχίζεις την ατάραχη καθημερινότητα σου.
Και από την άλλη δε θες να ζεις στην τρομοκρατία. Δε θέλεις να ξυπνάς και να περπατάς με τον φόβο. Στην τρέλα της εποχής μας που πρέπει αθώα θύματα να πληρώσουν τα εγκλήματα όλων αυτών που βρίσκονται στη βολή τους, κάνοντας δηλώσεις και αποφασίζοντας για μας. Ήταν ή δεν ήταν σκόπιμο και αναμενόμενο το χτύπημα, όσες δηλώσεις και αν ειπωθούν αύριο, από όποιους και όποιες, τα όνειρα αυτών των ανθρώπων κανένας δεν θα μπορέσει να τα φέρει πίσω. Τα όνειρα όλων αυτών των ανθρώπων που χάθηκαν άδικα σε κάθε επίθεση, ποιος τα θυμάται; Και ποιος θα πει αύριο στις οικογένειες τους να μη ξυπνήσουν με τον φόβο δίπλα τους;
Και, δηλώσαμε ασφαλείς τώρα. Εμείς και οι φίλοι μας. Και αύριο θα ξυπνήσουμε και θα είναι μια άλλη μέρα. Για κάποιους μια απλή καθημερινή μέρα σαν όλες τις άλλες. Για πόσο;
«Όλα μπορούν να γίνουν τόσο γρήγορα. Απλά κατάλαβα πόσο γρήγορα μπορούν να συμβούν.» μου είπε και μου ξαναείπε…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.