Και θα με λέγαν Ιόλη και Γωγώ και Σταυρούλα
Και θα πήγαινα σχολείο κανονικά χωρίς να παλεύω ανάμεσα σε Χ και ψ και ο και r και f και z.
Και θα είχα μαμά και θα είχα μπαμπά.
Και σε κάποιο σύμπαν παράλληλο θα με προστάτευαν οι ενήλικοι και δε θα χρειαζόταν να κάνω το σώμα μου ασπίδα.
Και δε θα χρειαζόταν να κάνω το σώμα μου δοχείο για άνδρες πολλαπλούς πάρα τη θέλησή μου.
Και δε θα μου έκοβαν με νυστέρι την ηδονή.
Μπορεί να μου άρεσε να πίνω γάλα και να μη γυρεύω χουρμάδες.
Κι’ έτσι δε θα χρειαζόταν να απολογούμαι για την προτίμησή μου στο πρωινό.
Μπορεί να μη φοβόμουν το θεό ούτε και το σκοτάδι.
Κι ‘αντί για κραυγές πριν κοιμηθώ να άκουγα ένα νανούρισμα από εκείνα που δεν ξέρω καν πως πάνε.
Κι’ αντί για πάνα διαρκείας το βράδυ να μπορούσα να πάω στο μπάνιο χωρίς να φοβάμαι πως θα με βιάσουν.
Και θα άκουγα τις ειδήσεις. Δε θα ζούσα στις ειδήσεις.
Και έτσι θα μάθαινα για εκείνο το αγόρι που το πήρε το κύμα.
Και δε θα ήταν ο αδελφός που αναζητώ τόσο καιρό.
Ούτε η φίλη που δεν έμαθα ποτέ αν τα κατάφερε να ξεφύγει.
Δε θα τους φαινόντουσαν ξενικά τα μαλλιά μου ούτε κάποιες συνήθειες που έχω σα φυλαχτό.
Δε θα με ταύτιζε κανείς με την απώλεια μου.
Παραμονο με τα όνειρα μου και ένα πρόγραμμα καρφιτσωμενο πάνω στο γραφείο μου που κάπως θα επιβεβαιωνε ή θα αναιρούσε την επίδοσή μου.
Και δε θα βγάζανε λεφτά στις πλάτες μου την ώρα που φοράω ρούχα δανεικά.
Ρούχα που φόρεσε πριν από εμένα ένα άλλο παιδί.
Μια άλλη γυναίκα.
Ζωντανή ή νεκρή.
Μικρή σημασία έχει πια.
Πως γίνεται να ταιριάζανε τόσο πολύ τα σώματά μας;
Στους ώμους και στη μέση γύρω γύρω κι’ ακόμα να εφαρμόζουμε με τον ίδιο τρόπο στην κοιλιά;
Και θα σας φανεί τρελό να κάνει κανείς τέτοιες σκέψεις, μα είναι το μόνο που μου μένει να κάνω.
Μέσα σε φράχτες και αστυνόμους και στέγες βυθισμενες στη λάσπη.
Σήμερα το πρωί αυτή είναι η δική μου προοπτική για την Ευρώπη.
Μία κηλίδα αίματος στο δανεικό μπλουζάκι.
Και ένας ορίζοντας με θάλασσα γεμάτος.
Να με κάνει να αναρωτιέμαι τι απέγινε το προηγούμενο κορίτσι.
Γιατί η μπλούζα του είναι ματωμένη.
Και σε ποιο όνομα άραγε να ακούει.
Γράμμα ενός παιδιού από το Καρά Τεπέ
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.