Τζάμπα το φακέλωμα!

Νομίζεις ότι έχεις τακτοποιήσει όλα τα γραφειοκρατικά ζητήματα που χρειάζονται για να ζεις σε αυτό τον κόσμο και ξαφνικά ένα ωραίο πρωινό δέχεσαι ένα τηλεφώνημα από το αστυνομικό τμήμα της περιοχής σου και όλα καταρρέουν.

Η ασφάλεια που σου προσδίδουν όλα αυτά τα χαρτιά που κουβαλάς- και αυτοί που δεν τα έχουν βασανίζονται σε αυτή τη χώρα για να τα αποκτήσουν- ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι είναι πλαστή και μάλλον σε κάποιες περιπτώσεις χωρίς λόγο ύπαρξης. Έτσι ένιωσα όταν ο υπάλληλος της ασφάλειας με ενημέρωσε ότι η ταυτότητά μου είναι ακυρωμένη από το 2010, ενώ αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στο 2013!

Για λίγα δευτερόλεπτα πέρασαν από το μυαλό μου περιπτώσεις στις οποίες χρησιμοποίησα τη συγκεκριμένη ταυτότητα. Και μετά από αυτό το σύντομο flashback σκέφτηκα σε πόσες από αυτές θα μπορούσα να είχα αντιμετωπίσει πρόβλημα, όντας με μια ακυρωμένη ταυτότητα.

Μετά από το πρώτο σοκ, θυμήθηκα ότι το 2010 μου είχαν κλέψει το πορτοφόλι, είχα πάει στο αστυνομικό τμήμα να δηλώσω την απώλεια, αλλά την άλλη μέρα το πορτοφόλι είχε βρεθεί με όλα τα χαρτιά μου μέσα. Έτσι, ερχόμενη σε επικοινωνία με την τοπική ασφάλεια, τους ενημέρωσα ότι βρήκα την ταυτότητά μου και με διαβεβαίωσαν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, καθώς δεν θα προχωρούσαν τη διαδικασία. Γελάστηκα. Έφτασε 2013 για να με ενημερώσουν ότι τελικά η διαδικασία είχε προχωρήσει, η ταυτότητά μου είχε ακυρωθεί κι εγώ 2μιση χρόνια κυκλοφορούσα με ένα μη ισχύον έγγραφο πιστοποίησης της ταυτότητάς μου στα χέρια μου.

Έτσι, άρχισα να αναρωτιέμαι τι ακριβώς λειτουργεί σε αυτή τη χώρα και όχι μόνο. Τζάμπα όλο αυτό φακέλωμα; Είχα λογαριασμό στην τράπεζα με αυτό τον αριθμό ταυτότητας και χωρίς κανένα πρόβλημα έκανα καταθέσεις και αναλήψεις δείχνοντας απλά την (άκυρη) ταυτότητά μου. Είχα βγάλει αεροπορικά εισιτήρια, πέρασα από πόσους ελέγχους σε αεροδρόμια, έμεινα στο εξωτερικό για κάποιους μήνες. Κυκλοφορούσα, λοιπόν, ανενόχλητη. Ακόμη και από έλεγχο της αστυνομίας και εξακρίβωση στοιχείων είχε περάσει αυτή η έρημη η ταυτότητα, αλλά πουθενά δεν φαινόταν αν ίσχυε ή όχι. Και έρχεται στο μυαλό μου η ακραία (;) αυτή υπόθεση: αν τελικά η ταυτότητά μου είχε πέσει τότε που την έχασα στα χέρια κάποιου και την είχε πλαστογραφήσει ή απλά ήταν κάποιος που μου έμοιαζε λίγο, δεν θα μπορούσε να κάνει τα ίδια ανενόχλητος; Τότε θα ήμουν καλυμμένη; Και μετά έρχεται η εύλογη απορία: αν γινόταν κάτι όσο ήμουν στο εξωτερικό και καταλάβαιναν ότι η ταυτότητά μου ήταν άκυρη, τότε εγώ πως θα αποδείκνυα την ταυτότητά μου; Αλλά και μία ακόμη περίπτωση, καθόλου φανταστική: αν με έπιαναν σε μία διαδήλωση, καθώς η συνήθης τακτική τους είναι να συλλαμβάνουν όποιον βρουν (βλέπε Μάριο Ζέρβα, πράσινα σταράκια, υπόθεση «ζαρντινιέρα»), τότε πως θα ξεμπέρδευα; Άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας!

Βέβαια, η πιο σουρεαλιστική στιγμή αυτής της υπόθεσης ήρθε όταν πήγα στο αστυνομικό τμήμα και μίλησα με τον υπεύθυνο, ο οποίος προφανώς προσπαθούσε να μπαλώσει την κατάσταση και απέφευγε να δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις στις λογικές απορίες μου. Οι δικαιολογίες ήταν του στυλ «τίποτα δεν ελέγχεται έτσι κι αλλιώς σε αυτή τη χώρα» ή «ε εντάξει δεν θα σας έκαναν τίποτα, μόνο αν είχατε προβλήματα με το νόμο». Το θέμα είναι ότι από τη στιγμή που δεν είχα ισχύον έγγραφο, μήπως είχα ήδη μπλεξίματα με το νόμο; Ένα ερώτημα που δεν μου απάντησε ποτέ ο υπάλληλος της ασφάλειας.

Συνειδητοποίησα, λοιπόν, ότι οι υπάλληλοι της συγκεκριμένης υπηρεσίας που λέγεται Αστυνομία, δείχνουν μόνο υπερβάλλοντα ζήλο για «καθήκοντα» που δεν έχουν (βλέπε ξυλοδαρμοί συλληφθέντων, κακοποίηση μεταναστών) και όχι για αυτά που είναι πραγματικά χρήσιμα όπως για παράδειγμα να διασφαλίσουν την ασφάλεια των προσωπικών στοιχείων ενός πολίτη και να τον ενημερώσουν εγκαίρως προτού αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα. Αλλά φυσικά, ζούμε σε μια χώρα που το μόνο που ελέγχουν είναι αν κάποιος είναι μετανάστης ή αντιρρησίας και δεν μας ενδιαφέρει αν κάποιος φοροδιαφεύγει, αν διακινεί ναρκωτικά, αν δεν πληρώνει τους εργαζομένους του, αν δεν τους ασφαλίζει, αν είναι σωματέμπορος, αν είναι δουλέμπορος. Οπότε τι περίμενα κι εγώ;