Ανεβαίνω την Ακαδημίας με το ποδήλατο. Είναι νωρίς το βράδυ. Είναι η ώρα που συναντιούνται στους δρόμους της Αθήνας, εκείνοι που τελείωσαν αργά τη δουλειά και εκείνοι που επιδίδονται νωρίς στη νύχτα. Ένα μεταίχμιο χρόνου.
Περνάω από τις στάσεις των λεωφορείων. Πρόσωπα ακίνητα, σώματα ακίνητα που αναμένουν μια μετάβαση. Μια μετάβαση στο οικείο της οικίας τους. Μια μετάβαση λυτρωτική από την αγωνία της επιβίωσης, της καθημερινότητας. Η μόνη κίνηση, που ζωγραφίζεται σ’ αυτή τη μάζα ακινησίας, πέντε δάχτυλα που κρατάνε το tempo μιας μελωδίας που μπλοκάρεται ανάμεσα σε ακουστικά mp3 και τα ακουστικά νεύρα ενός και μοναδικού ακροατή.
Προσπερνάω την ακινησία με τη δική μου ταχύτητα. Την ταχύτητα που ορίζεται από τις ρόδες του ποδηλάτου μου, από τη δική μου διάθεση ή την ενέργειά μου.
Στο φανάρι της Σίνα, δυο κορίτσια σταματούν στιγμιαία στο κόκκινο των πεζών. Με πολύχρωμα all stars και κοντά σορτσάκια, με ατσούμπαλο, έντονο και γεμάτο προσδοκίες μακιγιάζ, με γέλια και συνωμοτικά χάχανα και με την ευτυχία της αναμονής στα πρόσωπά τους ορμούν στην απαγόρευση του κόκκινου, για να κατακτήσουν τη νύχτα, την πόλη, να κατακτήσουν συνομήλικα κορμιά.
Δυο διαφορετικές ταχύτητες. Η μάζα της αναμονής στη στάση των λεωφορείων και το τρέξιμο των κοριτσιών κόντρα στο χρόνο της απαγόρευσης. Και ανάμεσά τους η δική μου ταχύτητα. Η κίνηση των τροχών του ποδηλάτου μου. Μια ταχύτητα που δεν επιβάλλεται από κανένα τελικό προορισμό. Μου είναι άγνωστος. Μόνο η ταχύτητα μιας νυχτερινής βόλτας με κινεί.
Στο ύψος του Κολωνακίου, δύο μεσήλικες με casual ντύσιμο και χαρτοφύλακες στα χέρια σταματούν στην άκρη του πεζοδρομίου να αποχαιρετιστούν. Το βλέμμα του ενός πέφτει πάνω μου. Στέκει ακίνητος και μου χαμογελά εγκάρδια. Του χαμογελώ και εγώ. Το χαμόγελο είναι και αυτό μια κίνηση με τη δική της ταχύτητα, από διαφορετική αφετηρία κάθε φορά αλλά με κοινό προορισμό.
Αριστερά στα μεγάλα φανάρια της Βασιλίσσης Σοφίας… Από παλιά αδυνατώ να ταυτίσω το όνομα του δρόμου με το πρόσωπο μιας βασίλισσας με στέμμα. Νομίζω ότι, ανέκαθεν για μένα, η Βασίλισσα Σοφία ήταν αυτός ο κεντρικός δρόμος.
Παραμερίζω την κλούβα των ματατζήδων. Στην πίσω πλευρά της, στέκεται βαριεστημένα με πλήρη εξάρτηση ένας από αυτούς. Στρίβω το τιμόνι μου προς το μέρος του. Ενστικτωδώς μαζεύεται και κάνει ένα βήμα για να προφυλαχτεί. Κοιτάω μέσα στα μάτια του: « Δε σκόπευα να πέσω πάνω σου ήθελα, απλώς, να μπω στη λεωφορειολωρίδα. Αλλά, εσύ φοβήθηκες. Παραδέξου το. Με φοβήθηκες. Ακόμα και αν το γνωρίζουμε μόνο εσύ και εγώ είναι η αλήθεια: μην αυταπατάσαι, δεν είσαι άτρωτος.»
Το αυτόματο πότισμα στον κήπο του Πολεμικού μουσείου μου ρίχνει ψιχάλες δροσιάς. Η κίνηση της τεχνητής βροχής ανακουφίζει το τεχνητό πράσινο από την αυγουστιάτικη ζέστη.
Ένα διθέσιο αυτοκίνητο με προσπερνάει για να σταματήσει τρία δευτερόλεπτα αργότερα στο κόκκινο φανάρι της Ριζάρη. Η δύναμη της μηχανής του είναι ισχυρότερη από τη δύναμη των μυών μου.
Οι ρόδες μου επιταχύνουν στην κατηφόρα της Ριζάρη. Δε χρειάζεται να κάνω καθόλου πετάλι. Κρατάω σφιχτά το τιμόνι και σηκώνω το πρόσωπό μου κόντρα στην ταχύτητα του αέρα. Μου επιτίθεται χαϊδεύοντας το μέτωπό μου, τα μαλλιά μου, τους ώμους μου. Κλείνω τα μάτια μου για μια στιγμή. Κρατάω την αίσθηση μέσα μου και τα ξανανοίγω.
Φτάνω στη μεγάλη ανηφόρα της Φορμίωνος. Ποτέ δε μου άρεσαν οι ανηφόρες. Μου φαίνονταν πάντα αγχωτικές και επίπονες. Με τα χρόνια το πήρα απόφαση για τον εαυτό μου ότι δε τα πολυκαταφέρνω όταν έχω να αντιμετωπίσω ανηφόρα. Είναι ανώφελο, όμως, να σταματάς μπροστά από μια ανηφόρα, περιμένοντας να εμφανιστεί κάποιος να σε ανεβάσει στην κορυφή.
Κατεβαίνω από το ποδήλατο και αρχίζω να το τσουλάω στα αριστερά μου. Θα τελειώσει σε λίγο και αυτή η ανηφόρα και θα αναπτύξω πάλι ταχύτητα. Χωρίς εμπόδια, χωρίς τελικό προορισμό..
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.