Τρίτη. Σεπτέμβρης. Φθινόπωρο. Χαρτιά στο πάτωμα, αδιόρθωτες ασκήσεις, βιβλία παντού, σκέψεις γραμμένες σε μικρά χαρτάκια ασυμμάζευτα, στίχοι πάνω στον τοίχο, συνθήματα στο μυαλό μου.
Τρίτη. Λησμονημένες μέρες, λυπημένες μέρες, κακοτράχαλες μέρες, κιτρινισμένες μέρες σαν τα παλιά μου τετράδια που ξέθαψα από την αποθήκη. Σκαλωμένο το μυαλό μου στο χθες, ανύπαρκτο το τώρα, μανιοκαταθλιπτικό το αύριο. Τα χέρια μου κουπιά που αδυνατούν να εκτελέσουν εντολές. Τα αφήνω να κρέμονται και μοιάζω με μαριονέτα.
«Εσύ τα καταφέρνεις τόσο καλά. Είσαι δυνατή.» Τον ακούω και γελώ τρανταχτά από μέσα μου. Η θάλασσα λάδι και η ψυχή μου φουρτουνιασμένη.
Τρίτη. Σεπτέμβρης. Δεν έχω να σου διηγηθώ καμιά ηρωική πράξη. Μη σε ξεγελά η πανοπλία μου. Τα χέρια μου ξύλινα! Οι πέτρες κάτω από το μαξιλάρι δε με έσωσαν από καμιά κακοτοπιά. Φορώ τα καλά μου και βγαίνω στον κόσμο με την ελπίδα ότι μπορεί κάποτε να τα καταφέρω και να συνυπάρξω με όλους αυτούς τους ευτυχισμένους. Οι μέρες μου έχουν λύπη, εσύ λείπεις, εγώ δεν κατάφερα ποτέ να σου πω όλη την αλήθεια. Είμαι φτιαγμένη από την ίδια στόφα με σένα, κάνω κρίσεις πανικού, φτύνω τον εαυτό μου, άλλοτε τον καλοπιάνω, μιλώ μια ακαταλαβίστικη γλώσσα χωρίς φωνήεντα, αγαπώ βαθιά, αληθινά, ειλικρινά, μα φοβάμαι και τη σκιά μου που είναι πιο τρομακτική από μένα. Τις νύχτες ξαπλώνω στο πάτωμα και κοιτώ το ταβάνι παλεύοντας να ρυθμίσω την αναπνοή μου και να μην ακούω τους χτύπους της καρδιάς μου που είναι ακανόνιστοι και άχρονοι. Ελπίζω σε εκείνες τις σιωπές που τα λένε όλα, αν θέλουν να γνωριστούν οι άνθρωποι.
Τρίτη. Σεπτέμβρης. Αυτές τις μέρες άκουσα πάλι ένα σπάσιμο μέσα μου. Κρακ! Κρακ! Δυο φορές. Σε λίγο θα έχω μόνο ραγίσματα μα εσύ κάνε πως δεν τα βλέπεις. Μη μου πεις ότι τα είδες. Κράτα τα για τον εαυτό σου και μάθε με να περπατώ. Άσε με να μπουσουλήσω στην αρχή κι ύστερα δώσε μου το χέρι σου. Μάθε μου τον κόσμο από την αρχή. Τίποτα δεν ξέρω. «Μη σε πείσω πως είμαι δυνατή.» Να με λες με το όνομα μου. Έχει σημασία πως μας αποκαλούν οι άνθρωποι. Στην κλητική προσφώνηση βάζε «Κλειώ». Έτσι με λένε από τότε που γεννήθηκα. Αν το ακούω από σένα μπορεί και να το συνηθίσω.
Δεν είμαι δυνατή. Δεν τα καταφέρνω. Ανεπαρκής και λίγη πορεύομαι. Το ανικανοποίητο το έχω παντιέρα. Δεν έχω ούτε μια ψηλή κορφή. Φτιάχνω λαγούμια και κρύβομαι. Δεν τα καταλαβαίνω όλα. Με έχω δικάσει και καταδικάσει ερήμην μου σε μια ατέλειωτη σύγχυση. Πες το κατάθλιψη! Δεν τις φοβήθηκα τις λέξεις. Δε θα τις φοβηθώ και τώρα. Μόνο μη φύγεις. Μάθε με πρώτα να περπατώ. Μάθε να κρυφακούς το παραμιλητό μου. Μήπως και προλάβω να καταλάβω τον προορισμό μας πάνω στη γη. Προτού γίνω στάχτη να μάθω να αγαπιέμαι σε τούτους τους αχαρτογράφητους τόπους χωρίς το χαρτάκι με τις οδηγίες που έκαψα όταν γεννήθηκα…
Ο τίτλος από ποίημα της Τόνιας Κοσμαδάκη
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.