Όσοι αντέξουμε

Τώρα που “μοιάσαμε” μπροστά σε ίδια ζόρια,
γιατί κι εσύ κι εγώ άνθρωποι ξεχάσαμε πως είμαστε,
τώρα θα με στηρίξεις;
Τώρα που δε συναντιόμαστε στους δρόμους
αλλά στις αγκαλιές εκείνων που παραμελούσαμε,
τώρα θα μπορέσεις να με βρεις;
Τώρα που δεν ανοιγόμαστε στα πεζοδρόμια
αλλά στα σύμβολα και στους γραπτούς μας λόγους,
τώρα θα με ακούσεις;
Τώρα που νιώθω πως δε χρειάζεται κάτι άλλο να σου πω
κι όμως καμία σκέψη μου δεν έγινε ποτέ φωνή μπροστά σου,
τώρα θα με καταλάβεις;
Τώρα που έγκλειστοι μένουμε στους εαυτούς μας
-αναρωτιέμαι αν είσαι από εκείνους που δεν αντέχουν τον δικό τους-,
τώρα θα έρθεις να με βρεις;
Τώρα που ξεμπροστιάστηκαν κι οι τυπικές αγάπες
με συνυπάρξεις λόγω αναγκαστικής συγγένειας
τώρα θα πάψεις να εθελοτυφλείς;
Τώρα που κρέμεται το αύριο από μια αλληλεγγύη
σαν εκείνη την -όπως έλεγες- αφελώς ουτοπική
τώρα θα παραδεχτείς;
Τώρα που σε έδωσε στεγνά η ματαιοδοξία σου
μπροστά στην πλασματική παντοδυναμία της ύπαρξής σου,
τώρα θα σταθείς δίπλα μου;
Τώρα που οι διαφορές μας έγιναν πιο ασήμαντες
από την ανάγκη μας να τα βρούμε στην ουσία,
τώρα θα με σεβαστείς;
Τώρα που για άλλη μια φορά ένιωσες πως η φύση
σε ήθελε πάντα αλλιώτικο μα ίσο με κάθε άρνησή σου,
τώρα θα με πλησιάσεις;
Τώρα που ένας κοινός σκοπός
απέκτησε -έστω για λίγο- νόημα μεγαλύτερο απ’ τα “ξεχάσματά” μας,
τώρα θα με δεις;

Όσοι αντέξουμε τη μοναξιά ή το υπερβολικό συναίσθημα
θα συνειδητοποιήσουμε πως δεν υπάρχει συναίσθημα υπερβολικό.
Τότε θα με αγαπήσεις;