Τα γεγονότα είναι γνωστά. Ανάλογα πάντοτε με την ανάγνωση που θα τους κάνεις. Ανάλογα με το μέσο που θα επιλέξεις να πληροφορηθείς για αυτά. Τα ξημερώματα της 18ης Σεπτεμβρίου του 2013, μπορεί να έλαβες ένα μήνυμα στο κινητό σου ή ένα ανησυχητικό τηλεφώνημα και να έτρεξες να συσπειρωθείς σε μια πλατεία ή να το έμαθες το πρωί από τις ειδήσεις. Πως νεαρός αντιφασίστας δολοφονήθηκε στο Κερατσίνι. Ο καθένας από εμάς έχει στο δικό του μνημονικό φυλαγμένες τις συλλογικές μνήμες με το δικό του τρόπο. Και άλλοτε λέει κάτι για αυτές και άλλοτε σωπαίνει. Και υπερισχύει συνήθως ο πιο δυνατός . Ή αυτός που δε φοβήθηκε να ορθώσει τη φωνή και το ανάστημά του ακόμη κι’ αν ήταν ο πιο αδύναμος.
Όμως έχεις δει ποτέ μητέρα να θάβει το παιδί της; Σα να ουρλιάζουν εκατοντάδες σκυλιά προμηνύοντας μια μεγάλη καταστροφή. Ο ουρανός σκοτεινιάζει και βρέχει κι’ όταν το ουρλιαχτό σωπάσει, αρχίζουν οι ερωτήσεις. «Παιδί μου πού πας»; «Παιδί μου γιατί φεύγεις»; «Πάρε με μαζί σου παιδί μου εκεί που πας». Κι’ όταν και σ’ αυτές τις ερωτήσεις δε μπορεί να δοθεί μια απάντηση έλλογη, μια λύση φυσική, έχεις δει τι κάνει η μητέρα; Στεγνώνει. Δε βγάζει η μητέρα τα μαύρα από πάνω της, δεν κοιμάται, δεν τρέφεται, δεν κάνει μπάνιο. Γιατί η μητέρα που αναγκάστηκε να βάλει κάτω από το χώμα το παιδί που είχε για εννέα μήνες στα σπλάχνα της, δεν έχει άλλο λόγο για να ζει. Γιατί η γυναίκα που γίνεται μητέρα αρχίζει να ορίζεται από ένα σημαντικό συν ένα. Του να φροντίσει το παιδί της. Του να παρέχει φαί στο παιδί της, στέγη στο παιδί της, χαμόγελο στο παιδί της. Κι’ όταν το παιδί παγώσει. Κι’ όταν το παιδί μελανιάσει και δεν παίρνει πια ανάσα, τότε η μητέρα ξεχνάει να ορίζεται.
Μα είναι μια σχέση άρρηκτη η σχέση της μάνας και του παιδιού ακόμη κι’ αν κόβεται ο ομφάλιος λώρος, που δε μπορεί να ξεχαστεί. Δε μπορεί η μητέρα δηλαδή να ξεχάσει το παιδί της, οπότε ζει μαζί του. Και φτιάχνει καφέ η μητέρα και φτιάχνει και του παιδιού της ακόμη κι’ αν δεν τον πίνει και τα λένε. Και η μητέρα μπερδεύεται και βάζει διπλή ποσότητα στο φαγητό για να χορτάσει και το παιδί της. Η μητέρα δεν ξεχνάει πως έχει παιδί. Και του πλένει τα ρούχα και του διπλώνει τα ρούχα. Και η μητέρα κλαίει ακόμη κι’ αν δεν έχει άλλα δάκρυα για να βγάλει. Και η μητέρα δε μιλάει πια πολύ. Γιατί δε μπορούν να την καταλάβουν. Κι’ όταν μιλάει μέσα της εύχεται κανείς να μη χρειαστεί να την καταλάβει.
Και η μητέρα θυμάται. Η μητέρα πάντα θυμάται. Το πρώτο παιχνίδι που έκανε εντύπωση στο παιδί της και το κράτησε, τον πρώτο μεγάλο τσακωμό στην εφηβεία, τον πρώτο του έρωτα. Η μητέρα θυμάται όσα κανείς άλλος δε μπορεί να θυμηθεί. Το πόσο μαγειρεμένο αρέσει στο παιδί το φαγητό και τι του μοιάζει άδικο και υψώνει τη φωνή του. Κι’ όταν το παιδί φεύγει και όχι για ταξίδι, αλλά ντυμένο στα σάβανα, ξέρεις τι κάνει η μητέρα; Η μητέρα ξαπλώνει στο κρεβάτι για καιρό μήπως και το πλησιάσει.
Και παίρνει υπνωτικά και ηρεμιστικά και κάνει εμετούς και δε μιλάει στον κόσμο. Γιατί το κέντρο του κόσμου της χάθηκε. Και δεν ξέρει το γιατί. Διότι το γιατί είναι βαθειά εναντίον της φύσης εκείνης που θέλει το γονιό να φεύγει πρώτος. Και ξέρεις ποιος είναι ο μόνος λόγος που κρατάει τη μητέρα όρθια; Δεν είναι άλλος από το να φέρει στη ζωή το παιδί της. Ακόμα κι’ αν είναι ενάντια στη φύση κάτι τέτοιο. Είτε πιστεύει σε κάποιο θεό είτε όχι. Η μητέρα δεν ησυχάζει αν δε μπορεί να ανάψει το καντήλι και να ψιθυρίσει στο παιδί της πως κάτι κατάφερε και σήμερα. Ίσως μικρό αλλά κάτι κατάφερε και σήμερα από το να το αναστήσει λιγάκι. Και εκεί δεν υπάρχει απάντηση. Δεν υπάρχει «Ευχαριστώ μαμά» ή «Καλά έκανες μαμά» ή « Μήπως να το σκεφτόσουν διαφορετικά μαμά». Ξέρεις, ανάμεσα σε νεκρό και ζωντανό δεν υπάρχει διάλογος, μόνο σιωπή. Και στη σιωπή αυτή δε δύναται κανείς να παρέμβει. Δε δύναται κανείς να την καταλάβει. Δε χωράει κανείς άλλος μέσα σε αυτή τη σιωπή. Παρά μόνο η μητέρα και το παιδί της.
7 χρόνια τώρα, η Μάγδα Φύσσα μας ζητάει να χωρέσουμε σε αυτή τη σιωπή και να κάνουμε κρότο. 7 χρόνια τώρα, η Μάγδα Φύσσα σηκώνεται από το κρεβάτι και τρέχει όπου μπορεί για να ντύσει με δίκιο το παιδί της. 7 χρόνια τώρα, η Μάγδα Φύσσα περιμένει να μπουν στη φυλακή οι δολοφόνοι του παιδιού της. 7 χρόνια τώρα, μάθαμε ακόμη κι’ αν δε το ξέραμε, πως οι δολοφόνοι αυτοί είναι Ναζί και οργανωμένα μέλη της Χρυσής Αυγής. 7 χρόνια τώρα, κανείς δε θα γυρίσει πίσω στη Μάγδα Φύσσα το παιδί της.
Στις 7 Οκτωβρίου, αρκεί μια δικαστική απόφαση για να επικυρώσει το δεδομένο. Να βάλει στη φυλακή τους Ναζί για τη μεθοδευμένη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Στις 7 Οκτωβρίου χρωστάμε σαν κοινωνία στη Μάγδα Φύσσα να ανάψει το καντήλι στο παιδί της και να του πει, πως κάτι κατάφερε και σήμερα. Στις 7 Οκτωβρίου, χρωστάμε ο καθένας στον εαυτό του, αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι να πούμε όλοι μαζί, πως κάτι καταφέραμε και σήμερα.
Για τον Παύλο που ακόμα κι’ αν δε γνωρίσαμε, η μητέρα του μας διδάσκει τι θα πει αγώνας. Και άρα μας δείχνει πως θα ήταν και ο Παύλος απέναντι στο άδικο. Για τον Παύλο και τη Μάγδα Φύσσα λοιπόν.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.