Αντιδικίες, του Τίτου Πατρίκιου

• Ποιήματα που γράφτηκαν το 1955 και συμπεριλήφθησαν στη συλλογή Αντιδικίες

ΠΑΘΗ

Ποιο πάθος λες;

Αυτό ν’αφήνεσαι ρευστός

σε κάθε ερεθισμό του χώρου σου;

Το πάθος ν’απαντάς σα στρείδι;

Το πάθος να παλεύεις με τα πάθη σου

δε λογαριάζεις;

Κι έπειτα

για ποια λευτεριά του αδέσμευτου μιλάς;

Μες στη σκλαβιά τη θέλω εγώ τη λευτεριά σου.

Μες στη σκλαβιά, που για να καταλύσεις,

αναγνωρίζεις πρώτα κι αποδέχεσαι.

ΔΟΚΙΜΕΣ

Λοιπόν δοκίμασα και τη εκδίκηση.

Πάλι εγώ ήμουν ο χαμένος.

ΠΡΟΣΦΟΡΑ

Αν για να σ’ αντιμετωπίσω πρέπει

ν’ απαρνηθώ τ’ανθρώπινά μου,

τότε σου την προσφέρω άκοπη τη νίκη

Ο ΦΡΑΓΜΟΣ

Ακόμη και το τέλειο να φτάσω, έλεγα,

με τη σειρά του θα γίνει ένας φραγμός

που θα ‘ναι αδύνατο να ξεπεράσω.

Με τέτοιες σκέψεις λιγάκι βολευόμουνα

μέσα στις άγονές μου μέρες.

ΔΙΑΦΟΡΕΣ

Και τέλος εσύ τι διακινδύνευσες; Τι γνώρισες

πάνω στο ίδιο το πετσί σου από τα χρόνια μας;

Πότε αποδέχτηκες το ανέκκλητο χωρίς επιφυλάξεις;

Λοιπόν, πού θεμελιώνεις το δικαίωμα

της σιγουριάς ή της αμφιβολίας σου;

Μ’ ας είναι. Πρέπει να πάμε πέρα από τις διαφορές μας.

Και τούτη την κρυφή μου πίστη στην υπεροχή μου

πρέπει να τη συντρίψω.

ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ

Και σένα, αν με τα τόσα που περάσαμε

τίποτα μέσα σου δε σακατεύτηκε,

μην πολυκαμαρώνεις.

Ίσως

δεν είχες τίποτε να διακινδυνεύσεις.

ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΜΑΤΑΙΩΣΗ

Κάτι ήθελε να πει ο άνθρωπος εκείνος,

κάτι τραύλιζε.

Μα εγώ βιαζόμουν.

Κάτι τραύλιζε ως την πόρτα.

Ένας άνθρωπος ήθελε μα μου μιλήσει

κι εγώ βιαζόμουν.

ΕΠΟΥΛΩΣΗ

Το θέλεις, δεν το θέλεις,

κλείσαν με τον καιρό πολλές πληγές.

Και ποιος να δει πως σέρνονται

βουβά κάτω από το δέρμα

σαν εσωτερικές αράχνες;

ΕΜΠΟΔΙΑ

Εκεί που πας να με βρεις ρίχνω ένα καινούργιο φράγμα.

Δεν είναι που δε θέλω να με βρεις,

δεν είναι που θέλω να σε διώξω.

Μόνο που πια πρέπει να δούμε καθαρά

πόσα εμπόδια αντέχουμε να ξεπεράσουμε,

για να βρεθούμε.

Πρέπει να ελέγξουμε ως πού τραβάει η δύναμή μας.

Κι έπειτα, μην ξεχνάς ποτέ το ενδεχόμενο

τα φράγματα να μην τα φτιάχνω μόνος μου,

μα να υπάρχουν πάνω μου και μέσα μου σα μελανές ουλές

αλλάζοντας το σχήμα και το χρώμα μου.

Αυτό το εμπόδιο που είναι ο εαυτός μου

για τον εαυτό μου.

ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΩΠΗ

Αυτός ο πάγος που αποδέχτηκα

όλο κι απλώνει

μέσα κι έξω.

Απ’ το γυμνό βουνό μου

πάνω από συνωστισμούς σωμάτων κι αισθημάτων

κερδίζοντας τα σύνολα που θέλησα

βλέποντας μόνο δάση.

Πάλι πεθαίνω για ένα δέντρο.

Ένα δέντρο… ένα πρόσωπο….

Και πια δεν ξέρω

αν διάλεξα τη μοναξιά

ή αν μου την επιβάλατε.

Καθώς απλώνει ο πάγος,

δεν καταδέχομαι

να ζητήσω τη βοήθειά σας.

Η ΣΑΡΚΑ

Η σάρκα μου

πάντα πονάει στα χτυπήματα,

πάντοτε χαίρεται στα χάδια.

Ακόμα τίποτα δεν έμαθε.

Τα ποιήματα της συλλογής αυτής γράφτηκαν όπως αναφέρει το biblionet, σε πρώτη μορφή, το 1955 στην Αθήνα. Μερικα βρήκαν σχετικά σύντομα, ή κάποτε αμέσως, και την τελική μορφή τους. Τα περισσότερα χρειάστηκαν χρόνια για να τελειώσουν και η σύνθεσή τους ολοκληρώθηκε σε διάφορους καιρούς, στο Παρίσι. Κι αυτών όμως ο ουσιαστικός πυρήνας περιέχεται στην αρχική γραφή τους.

Τα ποιήματα “Τελευταίο φως”, “Παραμονές”, “Ο θόλος”, “Το αύριο”, “Δημόσια καταστήματα”, “Φράχτες”, “Ομοιοπαθητική”, “Κοινωνική κλίμακα”, “Διαιώνιση του είδους”, δημοσιεύονται εδώ για πρώτη φορά. Τα ποιήματα “Οι τσιγγάνοι”, “Αναφορά στο Μαγιακόφσκι”, “Πολυθρόνες”, πρωτοδημοσιεύτηκαν στην έκδοση “Ποίηση ΄76”, Αθήνα 1976, Κέδρος, αλλά εδώ μπαίνουν για πρώτη φορά σε χωριστή συλλογή. Όλα τους σημειώνονται στα περιεχόμενα με έναν αστερίσκο.

Τα άλλα έχουν δημοσιευτεί στον τόμο “Μαθητεία (1952-1962)”, Αθήνα 1963, και κυρίως στην ενότητα “Αντιδικίες”.