Υπάρχουν διάφορες θεωρίες σχετικά με το θέατρο που έχουν ειπωθεί ανά καιρούς από «ειδικούς». Άλλοι υποστηρίζουν ότι είναι ένας καθρέφτης όπου αντανακλάται η κοινωνική πραγματικότητα. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν μία πιο κριτική στάση του ηθοποιού απέναντι στο ρόλο του και εν γένει μία αποστασιοποίηση. Υπάρχει, βέβαια, και η θεωρία – με μία πιο νατουραλιστική χροιά – που βλέπει το θέατρο όχι ως μίμηση της πραγματικότητας, αλλά ως μεταφορά της στη σκηνή σαν «φέτα ζωής».
Τελικά τι είναι αυτό το διονυσιακό έθιμο;
Προσωπικά πάντα με γοήτευε η κόκκινη αυλαία και κυρίως αυτό που βρισκόταν πίσω από αυτή. Μου προκαλούσε ένα ανεξήγητο δέος και ταυτόχρονα ένα φόβο για αυτό που θα ακολουθούσε. Όταν παρακολουθούσα μία καλή θεατρική παράσταση ταυτιζόμουν τόσο πολύ με τον ήρωα που ένιωθα ότι με διαπερνούσαν οι ίδιες αγωνίες και τα ίδια συναισθήματα με τον ηθοποιό, είτε είχα αντίστοιχες βιωματικές εμπειρίες είτε όχι. Το συναίσθημα αυτό έγινε τους προηγούμενους μήνες ακόμα πιο έντονο, εφόσον έπαψα πια να βρίσκομαι στο σκοτάδι μαζί με τους υπόλοιπους θεατές και βρέθηκα (κάπως ξαφνικά) στο «σανίδι» (έστω για μία φορά) και αυτό ήταν πραγματική δοκιμασία.
Το θέατρο δεν είναι ούτε μία απλή απεικόνιση της πραγματικότητας, ούτε κάτι ξένο από αυτή. Για μένα τουλάχιστον είναι κάτι σαν παζλ αποτελούμενο από πολλά μικρά κομμάτια που αν τα συνδυάσεις, θα ανακαλύψεις ένα μίγμα πραγματικότητας και φαντασίας ενωμένα με λίγη μαγική σκόνη. Μπορεί να ακούγεται λίγο ωραιοποιημένο, αλλά δεν είναι καθόλου. Γιατί το θέατρο παίρνει εικόνες, πρόσωπα και καταστάσεις από τη ζωή για να τα επιστρέψει πάλι στη ζωή. Και η ζωή, όπως όλοι λίγο πολύ έχουμε αντιληφθεί, δεν είναι καθόλου ωραιοποιημένη.
Πίσω από την κόκκινη αυλαία δεν υπάρχει τίποτα εξιδανικευμένο. Είσαι εσύ, οι υπόλοιποι «εσύ» και μία διαρκής σύγκρουση· σύγκρουση με τους φόβους και τα όνειρά σου, τους γύρω σου, τον ίδιο σου τον εαυτό. Το να προσπαθείς να υποδυθείς ένα χαρακτήρα ή μία κατάσταση που συνέβη στην πραγματικότητα ή που θα μπορούσε να συμβεί ή στην τελική θα μπορούσε να υπάρξει μόνο στο φαντασιακό είναι πρόκληση, γιατί εκείνη ακριβώς τη στιγμή συνειδητοποιείς πόσο μεγάλη σημασία έχει η κάθε στιγμή και ο κάθε άνθρωπος. Φυσικά και κάτω από την κόκκινη αυλαία τίποτα δεν είναι εξιδανικευμένο. Είσαι ξανά εσύ και τα ίδια συναισθήματα, οι ίδιες φοβίες, τα ίδια λάθη, η ίδια διαρκής σύγκρουση με τους άλλους, με τον εαυτό σου, με την ίδια τη ζωή.
Υ.Γ.1 Οι θεωρίες του θεάτρου είναι εμπνεύσεις πράγματι ειδικών, όπως του Αριστοτέλη ή του Μπρεχτ, αλλά αυτό που μένει δεν είναι οι θεωρίες ή οι ειδικοί. Είναι τα συναισθήματα που δέχεσαι και λαμβάνεις όταν είσαι πάνω ή κάτω από το σανίδι.
Υ.Γ.2 Δε χρειάζεται να πάρετε στα σοβαρά όλα τα παραπάνω. Άλλους μπορεί να σας προβληματίσουν και άλλους να σας αφήσουν παντελώς αδιάφορους. Είναι απόλυτα λογικό. Αλλά θέλω κάτι να πω για να τελειώσω και να γίνει απόλυτα κατανοητή αυτή η προσωπική μου εμπειρία. Στο θέατρο μπορεί να παριστάνεις κάποιον άλλον, αλλά μόνο τότε αισθάνεσαι ο εαυτός σου.
Μαρία Πακτίτη
(22/7/2011)
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.