Αρχείο

Καζάνι που βράζει

Της άρεσε να παρομοιάζει και τους άλλους ανθρώπους με καζάνια που βράζουν. Όχι επειδή κάποιος ανάβει μια φωτιά και καίγεται ο κώλος τους, αλλά πάνω από όλα γιατί είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους σαν καζάνια: είναι δυσκίνητοι, δύσκαμπτοι, δυσκοίλιοι, δυσλειτουργικοί. Και πολλές φορές γκρι.

Παραμύθι, μύθοι, μύθοι…

Γαλανόλευκη κλωστή παλιά, δε ζυγιάζει πια καλά τρώει κλώτσους να κυλίσει μα σε γούβες σταματά δεν είν’ τριχιά, δεν είν’ μαλλί μάλλον κάτι πιο βαθύ πάρε θέση στη σειρά, παραμύθι(;) ξεκινά.

Ο “Ζωάρας”

Ωραία, την έκανες τη ζωάρα και τώρα; Δουλειά μ’ αυτό το πτυχίο δε θα βρεις. Στο συνεργείο δίπλα στον πατέρα σου, δε θες να πας να μάθεις τη δουλειά. Τι θα κάνεις για να ‘χουμε καλό ρώτημα; Τι με κοιτάς σα χάνος σε ρωτάω; Γι αυτό, βρε πουλάκι μου, σου το ξαναλέω και σκέψου το: πήγαινε να βρεις τον Κώστα, το συγχωριανό του πατέρα σου, που είναι εκεί χωμένος πασοκτζής

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος

Στην Ελλάδα της τελευταίας τριετίας στην οποία ο πολιτικός κόσμος έχει πια χωριστεί με ένα μανιχαϊστικό τρόπο σε "αντί" και "υπέρ" του μνημονίου και της πολιτικής που αυτό φέρνει, η αντιπολίτευση είναι εξίσου σημαντική με την κυβέρνηση. Πάντα θα βρίσκονται "Τσολάκογλου" για να αναλάβουν την εξουσία, αλλά δεν θα μείνουν για πολύ εκεί, αν ο λαός και οι υπόλοιποι πολιτικοί δεν μείνουν αδρανείς.

Με λένε Ζ

Μα λάθος ή σωστός να είναι ο καπιταλισμός, το γεγονός ότι δεν μπορώ να δουλέψω δεν αλλάζει. Τι θα κάνω; Να Ζητήσω και άλλα για το μεταπτυχιακό; Να περιμένω Ζητώντας μέχρι να αλλάξουν τα πράγματα; Να δουλέψω εθελοντικά μέχρι να αναγνωριστεί η δουλειά μου; Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι πως σήμερα με λένε Ζ. Με λένε Ζ και κοστίζω.

Εδώ που φτάσαμε, να κινηθούν τα κάτω – πάνω

Το τείχος που ορθώνεται απειλητικά για τον καθένα μας ξεχωριστά και συνολικά για το Ελληνικό οικονομικό περιβάλλον, έχει για τούβλα ένα συνεχόμενο δανεισμό για μια μη παραγωγική και πλέον μη καταναλωτική κοινωνία. Ζητήσαμε βοήθεια, μας τη δίνουν με το σταγονόμετρο και κάθε σταγόνα κοστίζει τόκο, ανεργία ακόμη και αίμα. Εδώ που φτάσαμε λοιπόν, πρέπει να κινηθούν τα κάτω – πάνω.

Έρωτας με το στανιό

Πώς γίνεται να αυξάνεις τους φόρους, να προβαίνεις σε ιδιωτικοποιήσεις και παράλληλα να μειώνεις μισθούς(άρα μείωση κατανάλωσης – πώς να αγοράσουν χωρίς χρήματα;!) αλλά και να προβαίνεις σε απολύσεις (αύξηση ανεργίας); "Δεν γίνεται" είναι η απάντηση, αν αναζητάς αναπτυξιακά αποτελέσματα. Μια επιτηδευμένη απουσία λογικής!

Κοίτα Εμείς

- Κοίτα, εμείς είμαστε μια υπερχρεωμένη χώρα. Δανειζόμαστε για να πληρώσουμε τα δανεικά, για λάθος μακροοικονομικούς δείχτες, μειώνουμε μισθούς και συντάξεις, αφήνουμε μια ύφεση να μπει μες τη ζωή μας, να μας διαπεράσει σαν κρύος αέρας, να μας ανατριχιάσει και να φτάσει ως το κόκκαλο.

Ένα μνημόνιο… ΟΧΙ σαν όλα τα άλλα

Ο Ελληνικός ορισμός του μνημονίου είναι χαραγμένος με κόκκινα γράμματα στις συνειδήσεις του λαού, γεγονός αδιαμφισβήτητο. Όμως επειδή το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις, ένα καλό, άλλο μνημόνιο υπογράφεται σήμερα στην Κύπρο μεταξύ της φιλοξενούσας, της Ελλάδας και του Ισραήλ.
//