Σύννεφο με Παντελόνια – του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι
Απόσπασμα από το ποίημα του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι «Σύννεφο με Παντελόνια» σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου.
“Βασίσου πάνω μου” του Χόρχε Μπουκάι
Απόσπασμα απο το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ ''Βασίσου πάνω μου''
Ε.Π. – της Ζωρζ Σαρή
Την άλλη μέρα το πρωί, πριν πάει στο δικό της το σχολείο, η Ζωρζ πήγε στη Σχολή Γαλανοπούλου. Ήθελε να δει, όσο γινόταν από πιο κοντά, τον «παράδεισο» που είχε κλέψει το Κούλι.
Αντινομία – του Νίκου Καββαδία
Ο έρωτάς σου μια πληγή και τρεις κραυγές / στα κόντρα σκούζει ο μακαράς καθώς τεζάρει...
Ποιήματα του Παναγιώτη Ιωαννίδη
Μα το φως επιμένει / κι ας το κόβει το φύλλο / που χτυπάει ασταμάτητα /
χωρίς αέρα
Αργύρης Χιόνης – Τα χέρια
Οι άνθρωποι το πιο συχνά δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους.
Oι Μεγαλομάρτυρες της Πρωτοχρονιάς – του Άντον Τσέχοφ
Mπροστά σε μια πόρτα, πάνω στο πεζοδρόμιο, κείτεται ένας άνθρωπος, καλοντυμένος, με μια γούνα κάστορα και καινούργιες λαστιχένιες γαλότσες… «Κύριε!» σκουντάει ο πολιτσμάνος τον κρατικό υπάλληλο. «Κύριε, δεν επιτρέπεται να ξαπλώνετε εδώ! Αξιότιμε κύριε!»
Αλλά ο κύριος ούτε μιλάει ούτε κουνιέται…
«Τα Χριστούγεννα ενός Αγοριού» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
Τα παιδιά είναι κόσμος παράξενος, κοιμούνται κι ονειρεύονται.
Από την «Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974» του Βασίλη Ραφαηλίδη
Κάθε μικροαστός ονειρεύεται τον αστό που ζεσταίνει μέσα του, που τον μεγαλώνει στο θερμοκήπιο της μεγάλης ελπίδας για ένα πέρασμα στην "ανώτερη τάξη". Κάθε ψιλικατζής ονειρεύεται ένα σούπερ μάρκετ. Και επειδή το όνειρο για μερικούς πραγματοποιείται, όλοι οι χάχες πιστεύουν πως θα βγει αληθινό και γι αυτούς.
Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα – της Άλκης Ζέη
Ώρες ώρες μου φαίνεται πως θα μείνω η αιώνια αρραβωνιαστικιά και πως σ’ όλη μου τη ζωή θα πλαγιάζω με τον Αχιλλέα στα βιαστικά, ανάμεσα σε δυο συνεδριάσεις ή σε δυο δουλειές του. Σε ξένο κρεβάτι πάντα.
Πρόσωπα στον Καθρέφτη – του Τάσου Λειβαδίτη
Εκείνο το πρωϊ ξύπνησα με την αίσθηση ότι μες στον ύπνο μου
είχα ανακαλύψει επιτέλους τι σημαίνει ευτυχία - μόνο που δε
θυμόμουν τι ακριβώς.
To «Δύστροπο Λεωφορείο» του Τζων Στάινμπεκ
Η Νόρμα ένιωθε ζαλάδα κι αδυναμία. Τα χείλη της έτρεμαν κι από τα μάτια της έτρεχαν δάκρυα. «Ω, το βρομιάρη», φώναζε. «Το σιχαμένο, το βρομιάρη».