Ο Τεμπονέρας ζει!
Στη μεγάλη κατάληψη του '90-'91 συμμετείχε και το δικό μας σχολείο. Το έλεγε η ψυχούλα μας κι ας ήταν στην επαρχία. Από τα πρώτα σχολεία που έκλεισαν και από τα τελευταία που άνοιξαν. Λύκειο Αρκαλοχωρίου! Αφορμ...
Το κουφάρι του τζίτζικα
Εδώ και μέρες δεν έχω μάτια. Δεν έχω αυτιά. Δεν έχω σώμα. Σαν άδειο παλτό σε κρεμάστρα με περιφέρω πότε από εδώ και πότε από εκεί. Ποιο είναι το εδώ μου; Ποιο είναι το εκεί μου; Δεν ενοχλώ τις λέξεις μου. Τις α...
Όσα είδα ήταν αληθινά
Σε είδα στην ουρά σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα παιχνιδιών να αγωνιάς και ο πιτσιρικάς να κλαίει γιατί το παιχνίδι δεν ήταν αρκετά μεγάλο.
Σε είδα να κάθεσαι στο παγκάκι αργά το βράδυ, να φοβάσαι τη μοναξιά κα...
Τα «ευχαριστώ μου» για το 2016
Θυμάμαι τα μαθήματα της μάνας μου. Ο υποβολέας μου. Πάντα από δίπλα να μου θυμίζει εκείνη τη μαγική λέξη όταν την ξεχνούσα. «Τι ξέχασες, Κλειούλα; Τι λέμε όταν μας δίνουν κάτι;» Κέρβερος με τους κανόνες της ευγ...
Άντε και καλή τύχη μάγκες
Τον γνωρίσαμε στην εφηβεία μας. Αντίδραση, αμφισβήτηση, επανάσταση. Θα αλλάζαμε τον κόσμο. Θυμάσαι; Κασέτα εξηντάρα και «τα μπλουζ του πρίγκηπα» να γεμίζουν το δωμάτιο. Είχε πιάσει τη συχνότητα μας. Είχε χτυπήσ...
Το κουζινομάχαιρο
Έβαζε μέικ απ και προσπαθούσε να καλύπτει τις μελανιές στο πρόσωπο. Είχε βαρύ χέρι ο μαλάκας! Κάθε φορά υποσχόταν ότι θα τον εγκαταλείψει μα έπρεπε πρώτα να βρει δουλειά και καρδιά και αντοχή. Η ψυχή όταν είναι...
«Πότε θα κάμει ξαστεριά»
Γεννηθείς του '49. Έτσι συνηθίζει να λέει. Χρησιμοποιώντας μετοχή παθητικού αορίστου. Το 1967 ήταν 17. Άγουρο παλικαράκι. Η είδηση τον βρήκε στο αμπέλι. Είχε φυλλώσει, ετοίμαζε τον καρπό. Του πήγε η Θειά η Μελε...
Πάντα φταίει ο βιαστής!
Φορούσε γόβες και μίνι φούστα. Κόκκινες γόβες. Περπατούσε και λιποθυμούσαν τα αρσενικά. Είχε ένα άστρο πάντα πάνω από το κεφάλι της που φώτιζε μάτια, στόμα, μαλλιά. Αυτά τα λαμπερά μαλλιά πόσες ρωγμές άνοιξαν σ...
«Να κάμω θέλω ταραχή»
Εξαιτίας του πατέρα μου τον αγάπησα. Σε μια μακρινή εκδρομή. Δυο ενενηντάρες κασέτες και ο δρόμος με στροφές, κακοτράχαλος. Στην αρχή αγριεύτηκα. Παιδί ήμουνα και οι μπάσες φωνές τρόμαζαν τα παιδικά αυτιά μου. ...
Ο καημός του ξενιτεμένου είναι φορτίο αβάσταχτο
Ο τόπος μικρός, άγονος, αφιλόξενος. Έξι παιδιά γέννησε η Σταυρουλίνα και τα τέσσερα πιάσανε τα "διάμπατα". Όλο τον κόσμο τροφοδότησε με εργάτες: Βέλγιο, Γερμανία, Καναδά, Αυστραλία. Τις κόρες τις κράτησε κοντά ...
Τα δικά μας ΟΧΙ
ΟΧΙ στους ατέρμονους εσωτερικούς διαλόγους που μας τρώνε τα σωθικά. Να τις φωνάζουμε τις λέξεις. Να παίρνουν σάρκα και οστά οι φόβοι. Να βλέπουμε τον αντίπαλο.
ΟΧΙ στο δήθεν, στο ψεύτικο, στο κάλπικο. Να έχει ...
«Πέσε! Πέσε! Πέσε!»
Ήταν ένα ρυθμικό σύνθημα που το φωνάζαμε όταν κάποιος ανέβαινε στο βράχο κι ετοιμαζόταν να πηδήξει. Είχε δίχτυ ασφαλείας τη θάλασσα. Νερό αγιασμένο. Ξέπλενε τους φόβους, σε βάπτιζε δυνατό, ατρόμητο, θαρραλέο. Τ...