Ψιλο-λόγια

Μία στήλη, ελεύθερης, ανήσυχης και ευαίσθητης γραφής

«Πριν το τέλος πώς μοιάζει η σιωπή…»

Έχω καιρό να γράψω. Ίσως γιατί έχω και καιρό να νιώσω. Τόσο αδιάφορα συναισθήματα ασπάζομαι αυτές τις καλοκαιρινές μέρες. Τόσα άχρωμα, άγευστα, άοσμα που σκέφτομαι πως μάλλον ζω σε ενυδρείο. Σαν ψάρι που κάθε λ...

Γιατί αγαπώ το ελεύθερο κάμπινγκ

Ήμουν δώδεκα χρόνων. Θυμάμαι μια παραλία ερημική, καθαρή, στο τέρμα του κόσμου. Τρεις οικογένειες με πολλά παιδιά, πολύ κέφι και τσιγγάνικο εξοπλισμό. Οι σκηνές ήταν είδος πολυτελείας τη δεκαετία του ογδόντα κα...

Να πιεις αμίλητο νερό

Μου αρέσουν οι θρύλοι και οι παραδόσεις. Με μαγεύουν τα παραμύθια. Έχουν εκείνη την απόκοσμη δύναμη των αλαφροϊσκιωτων, των ξωτικών. Κάτι από τις νεράιδες που κανείς δε μπορεί να τις δει παρά μόνο να τις νιώσει...

Ένα βράδυ με τον Χριστιανόπουλο και εσένα

Τις προάλλες, που άλλαζα θέση σε κάτι δίσκους, έπεσε το μάτι μου σε δυο μικρά βιβλία που κρυβόταν από πίσω τους. «Εντευκτήριο» και «Ποιήματα», του Χριστιανόπουλου. Το δεύτερο είχε μια σελίδα τσακισμένη, σε ένα ...

Όνειρο ήτανε

Έχει κάποιες μέρες που με βασανίζει ένα, όνειρο. Ναι, μην σου φαίνεται παράξενο. Όσο περισσότερο απομακρύνεσαι, τόσο συχνότερα έρχεσαι στα όνειρα μου. Θα έχει να κάνει με το υποσυνείδητο ή κάτι, δεν ξέρω. Συνήθ...

Γράμμα σε ένα μπουκάλι

Γνωριστήκαμε σε μια εποχή με κλειστά παράθυρα και μαύρες πλερέζες. Κι εγώ ναυαγός εκεί προσπαθούσα να περισώσω ό,τι απέμεινε από το ναυάγιο, ελπίζοντας ότι κάπου θα βρω ένα καινούριο πανωφόρι να στολιστώ, να ζε...

Ο Κήπος του Πόνου

Γκρίζες Προσδοκίες V. Ο Κήπος του Πόνου   Κάτω από διάφανα λουλούδια Αφήνομαι να κοιμηθώ Και τα ατσάλινα αγκάθια τους με τρυπούν Μου πλέκουν μία νέα φορεσιά από πόνο Και ευλαβικά τη φ...

Κι αν δεν ζήσουμε για πάντα;

Είμαστε εγωιστικά όντα οι άνθρωποι. Νιώθουμε πώς έχουμε την υπεροχή απέναντι στο κάθετι, ότι είμαστε το «θριαμβεύον» είδος ανάμεσα σε χιλιάδες είδη που έχουν ζήσει και ζουν. Περνάμε τη ζωή μας σαν να είναι φτια...

Ο Πασατέμπος είναι επικίνδυνος

Η μουσική έχει μια δύναμη που συχνά μας εκπλήσσει. Όχι γιατί δεν το ξέρουμε. Όχι γιατί δεν το έχουμε νιώσει. Η ανατριχίλα στην ραχοκοκαλιά ή οι τρίχες του χεριού που φουντώνουν απότομα δείχνουν πως οι νότες τρ...
Mia Felicita Bertelli

Οι αλήθειες που αγάπησα

Υπάρχουν κι αυτές. Τραγικά όμορφες. Καταδικασμένες μέσα στην πολυφωνία και στην οχλαγωγία. Να δίνουν πάτημα, να συντονίζουν το βηματισμό, να αφήνουν στόματα ορθάνοιχτα. Όμορφα στόματα! Για φίλημα.. Να μοιάζει μ...

Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω

Κάθε φορά που πήγαινε στο χωριό και κατεβαίναν στο υπόγειο να βάλουν κρασί από το βαρέλι γκρίνιαζε. "Τι θα γίνεις με αυτές τις κούτες; Θα τα ξεκαθαρίσετε ποτέ; Μόνο χώρο πιάνουν. Αφού δεν τα χρειάζεστε πια να δ...

Δευτέρα θα ποντάρω στη φοιτητική ζωή

Έχει ο Μάης κάτι ομορφιές μαχαιριά στη λύπη! Έχει κι απ’ αυτά η ζωή. Ζευγαράκι με τα άλλα. Μήνας ορόσημο. Εδώ συναντιούνται οι κόσμοι όλοι. Μήνας σταυροδρόμι. Έχει και απολογισμούς. Δεν το λες κι εύκολο. Μα πιο...
//