Όλοι χαμογελούν με το σοκολατένιο κοκοράκι
Είσαι στην πόλη,ενώ φεύγουν όλοι; Έξω γιορτές, μέσα, κλεισούρα; Αν θες κάτι διαφορετικό αυτό το Πάσχα, δοκίμασε...ακριβώς τα ίδια, καθημερινα πράγματα. Άνοιξε την πόρτα λοιπον και μπρος...
Ο θάνατος μπορεί να αναβληθεί για λίγο
Ένα κείμενο για την αυτοκτονία. Για τον κάθε άνθρωπο που φτάνει σε αυτό το σημείο και δεν είναι κοινωνικό μίασμα, μηδενικό ή αχάριστος. Είναι ο διπλανός σου. Όπως ο Α.
Πιστεύω σε μια πόλη
Που συνοψίζει τη ζωή σε μια βδομάδα.
Και σου μαθαίνει πως τίποτα δεν είναι δικό σου για πάντα.
Τα 90’s, η δική μας αθηναϊκή ιστορία, το 3point
Σκέφτομαι, ότι σε μια κοινωνία που μεγαλοπιάνεται, ίσως η μεγαλύτερη επανάσταση είναι να ζεις τα μικρά, όπως το να συγκινείσαι μ' ένα τραγούδι όπως αυτό του Κραουνάκη. Ή να φτιάχνεις με μια παρέα ένα σάιτ γιατί γουστάρεις να εκφραστείς.
Ερώτημα ρουτίνας
Κόβεις τις βόλτες σου ή -πάλι- τρέχεις να προλάβεις.Η πόλη είναι πάντα το σκηνικό. Κι εσύ βρίσκεις μια στιγμή κι αναρωτιέσαι.
Έκλεισε το μαγαζί
Τα χρέη δεν μετρούν στιγμές. Το μαγαζί έκλεισε. Εκείνος έμεινε να κόβει βόλτες. Όπως τα πουλιά δεν έχουν να φωλιάσουν όταν κόβονται τα δέντρα, έτσι κι αυτός σαν άδικη κατάρα, κουβαλά το βλέμμα του και το ακουμπά στα παλιά κτίρια. Κάπου ανάμεσα και το δικό του ταβερνάκι.
Αρκετό για να σκοτώσεις την κατάθλιψή σου
Θα δεις πως η μοναξιά είναι ο κοινός μας παρονομαστής. Κι η παρέα μια ανάγκη που ενσαρκώνει ο καθένας διαφορετικά.
Έλα να ζήσουμε ελεύθερα
Tις ώρες που λείπεις και μοιράζεσαι αλλού, ξοδεύεσαι σε πρέπει κι εγώ σε σκέψεις ζόρικες...
Το δικό μου και το δικό μας
Ένα χαρτόκουτο, λίγα σεντόνια, μια-δυο σακούλες με πράγματα και μία κουβέρτα. Αυτή είναι ολάκερη η περιουσία σου. Ακόμα χωρίς τεκμήριο (μάλλον). Μια γωνιά σε ένα παλιό κτίριο, σε ένα ακατοίκητο σπίτι ή απλά σε ένα πεζοδρόμιο. Ο δρόμος έχει γίνει το σπίτι σου. Ένας σκύλος ή μία γάτα συμπληρώνουν τη «σπιτική» και «οικογενειακή» ατμόσφαιρα, αφού οι άνθρωποι μόνο να σε προσπερνούν ξέρουν.
Τι κι’ αν έχασα αυτό που λέγεται γραφή
Τι κι' αν έχασα αυτό που λέγεται γραφή, το βρήκα σε όλους εσάς που κάνετε τη ζωή να μοιάζει μικρή, ανούσια, εξοργιστικά βαρετή και επιπόλαιη.
Το ματωμένο χωριό
Τα περίεργα πλάσματα, πεσμένα στα γόνατα, μουσκεύοντας το μαντήλι που τους έκρυβε τα μάτια, είπαν πως έρχονται από τόπο κολασμένο, από πόλεμο, φωτιά και πόνο. Αυτό που ζητούσαν ήταν η Γη της Επαγγελίας, τη γη που αποδίδει καρπούς και που θα πραγματοποιούσε όλα τα όνειρα τους.
Χριστούγεννα με έναν αριστερό
«Εσείς οι αριστεροί αφού είστε άθεοι, γιατί έχετε αργία τα Χριστούγεννα;» είμαι έτοιμος να χτυπήσω στον αναρχοάπλυτο ξάδερφο, που κάθεται απέναντί μου στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι, αλλά κρατιέμαι γιατί εκείνη την ώρα ερχόταν το κοτόπουλο και το άφησα για αργότερα.