Σαν αυτούς
Το μόνο που ελπίζω, είναι να μην γίνω ποτές σαν αυτούς. Ψεύτικοι και εγωιστές με οφθαλμαπάτες και θυμό, έχουν ανακυρήξει το χρήμα ως τη μεγαλύτερη αξία στη ζωή τους και ξεχνάνε να αγαπούν.
Αυτό που πάντοτε υπάρχει
Η μαύρη πέτρα είναι για την τσέπη. Πάντα κρυφοκοιτάμε πίσω και ας μην το λέμε.
Η δύναμη της αδυναμίας
Αν κάποιος ξεφύγει, βρίσκουμε τη δύναμη για να τον αρπάξουμε,
αλλά όχι για να φύγουμε μαζί του.
Μικρές λεπτομέρειες μας κάνουν ξεχωριστούς
Είμαστε αληθινοί μεταξύ μας, γιατί από μικροί... κλωτσούσαμε ένα τόπι, κλέβαμε σταφύλια, βιώναμε την μεγαλύτερη καταδίκη μας.
Τα χείλη ξέρουν
Αλλά αν θες να μάθεις την αλήθεια ρώτα τα χείλη
Αυτά ξέρουν το πότε, το πώς, το γιατί.
Κάτι λιγότερο από το τίποτα
Η νοσταλγία της στιγμής, στην επόμενη. Πριν προλάβεις να ανασάνεις, για να βουτήξεις πάλι.
Χτίσματα
Όταν ήμουν μικρή ονειρευόμουν να γίνω χτίστης. Δεν μπορούσα όμως να περιμένω πότε θα μεγαλώσω. Έπαιρνα λοιπόν κουτάκια σπίρτα από τους γονείς μου, μερικές πέτρες από διακοπές που διακοσμούσαν τις γλάστρες στο μπαλκόνι μου, τα έβαζα στη σχολική μου τσάντα και πήγαινα σχολείο περιμένοντας πως και πως την ώρα που θα χτυπούσε το κουδούνι.
Μετά το πριν
Τότε ξεσπίτωσε τις αναμνήσεις και αδέσποτες αυτές
έγιναν επικίνδυνες, παράξενες, μοναχικές.
Είναι αυτό το κενό
Που επιστρέφει λίγα λεπτά πριν πέσεις για ύπνο, μόλις κλείσουν τα φώτα και βυθιστείς πλήρως σε όποιες σκέψεις είχες καταφέρει να απωθήσεις στην ακρούλα του μυαλού σου κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Όταν ο επίλογος δεν είναι υποχρέωση
Δεν το κρύβω. Οι επίλογοι ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου. Ένιωθα πως όλα όσα ήθελα να πω, είχαν εκφραστεί νωρίτερα, οπότε αναρωτιόμουν σχετικά με την χρησιμότητα της ανακεφαλαίωσης. Άλλωστε, έλεγα από μέσα μου "δεν γράφω κάποιου είδους εκπαιδευτικό βιβλίο. Εκεί μάλιστα, η επανάληψη κρίνεται επιβεβλημένη".
Μέσα μας και Δίπλα μας
Κάντε μια βόλτα στην Αθήνα. Θα δείτε τα πάντα. Τη bimbo γκόμενα, το τσακισμένο πρεζάκι, τον ασφαλίτη, τον εξαρχειώτη αναρχικό, τον παππού με το κοστούμι του '50, τη μαμά με