Drama Queen
Και οι σκιές μας αυτονομήθηκαν
Μας άφησαν μόνους
Κάτω από μια ατέλειωτη βροχή
Και το μόνο που απέμεινε
Από αυτήν την τραγωδία
Είναι σκόρπιες λέξεις
Όπως
«Μάτια, πρόσωπο, σώμα, στόμα, να σε πιω, να σε φάω...
Εγώ, ο κανένας!
Στη μέση της εβδομάδας. Έκκεντρο, βαρύκεντρο, ορθόκεντρο, περίκεντρο, παράκεντρο! Σχεδιάζει ο Θοδωρή, παλεύω να τα ξεκαθαρίσω. Η παράνοια της φιλολόγου που αγαπά τα μαθηματικά, γελούν οι υπόλοιποι, αγχώνομαι εγ...
Σκέψεις
Paris, Texas # γ12
Είναι αυτό το ζευγάρι στα απογευματινα δρομολόγια
του γ12. που μένει σιωπηλό, ακούγοντας
μουσική από τα ίδια ακουστικά, χαζεύοντας τους
περαστικούς και τις νέον πινακίδες που κρέμονται
...
Αφού κάποιοι άνθρωποι είναι ο τόπος μας, εμείς γιατί ζούμε στην εξορία;
Άφησε με να σ’ αγαπώ! Δεν ξέρω άλλο τρόπο να ορίζω τη ζήση μου. Δεν έχω άλλο τρόπο να αντέχω τους χειμώνες, τα καύματα, τα αστραπόβροντα, τις προδοσίες. Δεν έχω άλλο τρόπο να τακτοποιήσω τις νεροποντές μέσα μου...
Χτίσατε το βασίλειο σας πάνω σε πτώματα…
..Χτίσατε το βασίλειο σας πάνω σε πτώματα. Οτιδήποτε επιθυμήσατε το πήρατε με το ψέμα. Η όψη σας φέρνει δάκρυα και κραυγές αγωνίας...Αυτή η γη ήταν τόσο πλούσια και επτά χρόνια ήταν αρκετά για να την καταστρέψε...
Τις Κυριακές οι άνθρωποι είναι εξομολογητικοί…
Κυριακή. Θυμήθηκα εκείνο το απόσπασμα από το Βακαλόπουλο : "τις Κυριακές οι άνθρωποι είναι εξομολογητικοι, αισθάνονται ότι αν δεν τα βγάλουν όλα, θα παραιτηθούν μια για πάντα από τις επιθυμίες τους..."
Κυρια...
«Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη. Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει.»
Πέμπτη, τελευταία μέρα, αλλιώτικη μέρα, βροχερή μέρα, μια αράχνη στη γωνιά, άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη, τρύπια παπούτσια, τρύπιες καρδιές, η ελπίδα και ο πόνος που σου αφήνει, ασιδέρωτα τα ρούχα, τσαλακωμένοι φό...
Κάνε αυτό που πραγματικά θέλεις
Ίσως συμβαίνει σπάνια αλλά ένα όνειρο μπορεί να σου δείξει αυτό το οποίο πρέπει να κάνεις. Όχι δεν πρόκειται για προβλέψεις του μέλλοντος ή προσπάθεια να δώσω συμβολισμούς και κάποια Φροϋδική ερμηνεία των ονείρ...
Τα καρφιά
Τα καρφιά που ξέμειναν στους τοίχους,
έχουν λάθος αποστάσεις για το τώρα
Έρμαια του παρελθόντος που τραυμάτισε η σκουριά
και δεν τραυμάτισε ποτέ τόσο κανένα σφυρί
Ο ήλιος ξεσκονίζει με ηλιαχτίδες τις αναμ...
“Κι όποιος είπε και του χρόνου θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος”
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα στήνω μια σκηνή μπροστά μου. Μοναδικός θεατής της ζωής μου. Ένα ένα τα γεγονότα στέκουν για λίγα λεπτά και με αποχαιρετούν. Ανάθεμα κι αν ξέρω τίποτα! Περνώ από τα χρόνια πεισμωμένα, θυμω...
«H ύπαρξη είναι λερώνω τα χέρια μου, μπαίνω στη ζωή του άλλου»
Δεκέμβρης, φώτα, «αγαπάω κι αδιαφορώ», εδώ και μέρες κολλημένο το μυαλό σ’ αυτό το τραγούδι, αποχαιρετισμοί, απώλειες, λιγότεροι τριγύρω, πού πάει η αγάπη όταν πεθαίνει, πόνος στον αυχένα. Κάθε φορά που πονάω θ...
Πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες
Ήταν Πέμπτη απόγευμα. Το φθινόπωρο προ των πυλών. Είχα μάθημα εκείνη τη μέρα. Απέναντί μου ένα μεγάλο κτίριο. Από εκεί που ήμουν διέκρινα μόνο μερικές φιγούρες ανθρώπων, δεν μπορούσα να δω λεπτομέρειες. Μου πήρ...