(Ίσως για να ανακαλύψουμε ποιοί είμαστε. Τί κουβαλάμε. Να σταθούμε στα πόδια μας. Και να ξαναγυρίσουμε στην παιδική μας αθωότητα.)
Όταν ήμουν μικρή ονειρευόμουν να γίνω χτίστης. Δεν μπορούσα όμως να περιμένω πότε θα μεγαλώσω. Έπαιρνα λοιπόν κουτάκια σπίρτα από τους γονείς μου, μερικές πέτρες από διακοπές που διακοσμούσαν τις γλάστρες στο μπαλκόνι μου, τα έβαζα στη σχολική μου τσάντα και πήγαινα σχολείο περιμένοντας πως και πως την ώρα που θα χτυπούσε το κουδούνι. Κι όταν αυτό γινόταν πήγαινα κοντά σε ένα δεντράκι, έβρεχα το χώμα με νερό κι έχτιζα με το δικό μου τρόπο. Πρώτα στερέωνα τα σπίρτα, ύστερα τις πέτρες για βάση δίπλα στα σπίρτα, πιο πάνω κι άλλα σπίρτα κι άλλο χώμα.. Μέχρι να στεγνώσει και να στερεωθεί. Την επόμενη όμως μέρα.. το ‘βλεπα κατεστραμμένο είτε απ’ τον αέρα είτε απ’ τα υπόλοιπα παιδιά που παίζαν μπάλα.
Δεν πτοήθηκα ωστόσο. Άρχισα να ζωγραφίζω σπίτια. Τα κλασικά. Αυτά με την τριγωνική οροφή, τη μικρή καμινάδα, τα παράθυρα με τις τριγωνικές κουρτίνες και την ορθογώνια πόρτα. Απ’ έξω ο μπαμπάς, χεράκι χεράκι με τη μαμά (που ήταν ψηλότερή του) και κάπου δίπλα εγώ. Κάπου θα πετάχτηκαν κι αυτές. Κανείς δε θα τους έδωσε σημασία.
Έχτιζα… Έχτιζα… Τουβλάκια το ‘να πάνω στο άλλο. Έχτιζα… Έχτιζα.. Τη σχέση της Μπάρμπι με το Τζον Τζον. Και σχέση ολοκληρωμένη έτσι. Έρωτας – Αγάπη – Φιλία – Σεξ. Μέχρι που οι γονείς μου θεώρησαν οτι ήμουν αρκετά ώριμη για να παίζω με παιχνίδια, εκεί γύρω στα 7, και μου τα πήραν όλα. Άλλα τα έβαλαν στο πατάρι κι άλλα τα πέταξαν.
Δε θυμάμαι από τότε πολλά παραγωγικά πράγματα. Μόνο μια πίεση να είμαι καλή στο σχολείο (βασικά η καλύτερη), να μην τα φτιάχνω με αγόρια γιατί θα μου κάνουν κακό και θα πάρουν τα μυαλά μου αέρα έτσι που δε θα μπορώ να συγκεντρωθώ στα διαβάσματά μου, να κάνω παρέα με τους καλύτερους μαθητές και τα καλοκαίρια να λύνω ασκήσεις από τις «Χαρούμενες Διακοπές» (Που μόνο χαρούμενες δεν ήταν)… Τι άλλο; Α! Και να μην παίρνω καραμέλες από αγνώστους.
Και έγιναν όλα αυτά. Και βαθμό καλό έβγαλα. Και στη σχολή που ήθελαν πέρασα. Και με αγόρια δεν τα έφτιαξα. Και καραμέλες δεν έπαιρνα. Μόνο που… άρχισα να παχαίνω και δεν καταλάβαινα γιατί… Αλλά εντάξει έλεγα.. Στο στόχο μου να είμαι η καλύτερη όπως λένε κι οι γονείς μου και τα κιλά θα φύγουν. Μόνο που… Κι οι άλλοι άνθρωποι με κοιτούσαν καχύποπτα.. Αλλά θα ήταν ηλίθιοι ή θα με ζήλευαν γιατί εγώ έχω παλέψει για να καταφέρω όσα έχω καταφέρει! Εγώ είμαι η ώριμη! Η μεγάλη! Κι ύστερα… Ύστερα…Σσσσσσσσκατά!!!
Ωριμότης… Βεβαίως ωριμότης διότι έβγαλα βαθμό. Ένα βαθμό στο σχολείο που με έκανε παπαγάλο. Ωριμότης που αντιστάθηκα στους έρωτες κι έγινα μια περίεργη μυξοπαρθένα στα μάτια των άλλων «άψητος άνθρωπος στη ζωή» στα μάτια τα δικά μου (το διατυπώνω έτσι για να χρυσώνω το χάπι μου – περίεργη μυξοπαρθένα είναι το σωστό). Ωριμότης βεβαίως βεβαίως γιατί όλοι αυτοί οι φίλοι – καλύτεροι μαθητές, συνέχισαν τη ζωή τους ως καλύτεροι φοιτητές κι εγώ… Εγώ; Έμεινα εγώ κι η μοναξιά μου. Το απόλυτο γκρέμισμα.
Ώπα τι έγραψα; Γκρέ – μι – σμα! Να το πάλι το γκρέμισμα… ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!! Όχι πάλι. Τι έκανα λάθος;
Βζζζζιιιιν αναδρομή στο παρελθόν. Χωροχρόνος. «Νατάσα στα 2: Ουαααααααα» Όχι όχι, πολύ πίσω πήγαμε, πάμε λίγο πιο μπροστά. Βζζζζιιιιν αναδρομή στο παρελθόν. Χωροχρόνος. «Νατάσα στα 7: Ειιιι το σπιτάκι με τα σπίρταααα πάλι χάλασεεεε!!!». Εδώ είμαστε. Εδώ χτυπάμε ρίζα. ΑΝΑΓΚΗ φιλαράκο αναγνώστη. Ανάγκη να χτίσω κάτι ως παιδί το οποίο αυτοί που είχα ψηλά θα γκρέμιζαν. Κι ύστερα; Ξαααανά μανά τα ίδια. Κι όλα για μια στέρεη βάση. Ένα στέρεο σπίτι.
Δεν εκδικούμαι γράφοντας αυτές τις προτάσεις. Oύτε κατακρίνω. Ίσως κι οι δικοί μου αυτό να ήξεραν γιατί αυτό βίωσαν και εκείνοι ως παιδιά. Και υπάρχουν και τόσα άλλα ίσως που δεν είναι της παρούσης να κάτσω να γράψω γιατί 1ον θα βγούμε απ’ το θέμα και 2ον λέω να μην εκτεθώ και τόσο. Όπως και να ‘χει ότι έκαναν το έκαναν ασυνείδητα. Σίγουρα τίποτα από όλα αυτά δεν ήθελαν. Γράφω απλώς γιατί ανακαλύπτω πόσο ξαναβρίσκω το παιδί που ήμουν.. Μπροστά από ένα λάπτοπ σ’ ένα τραπέζι στο μπαλκόνι, με ένα τασάκι δίπλα μου με κανα 2 αποτσίγαρα μέσα, 1 φραπέ ξεχασμένο απ’ το πρωί πιο δίπλα, έναν αναπτήρα που στη βάση του στέκονται 2 ζάρια και κανα 2 πρασινοκίτρινα βραχιόλια με ζωγραφισμένα βατραχάκια σε 2-3 χάντρες.
Σήμερα μιλάω με αγνώστους.. Όχι καραμέλες. Χωριάτικες σαλάτες, πολλούς μεζέδες και τραγούδια μαζί τους μοιράζομαι..Και ιστορίες. Πολλές ιστορίες. Και διαβάζω βιβλία. Όχι για τη σχολή που τελικά παράτησα.. Μα για την ψυχούλα μου. Και την ψυχούλα τη δική σου που αν σε συναντήσω μπορεί να τη γλυκάνω συζητώντας μαζί σου. Και έχω φίλους. Πολλούς. Και λίγους. Αλλά φίλους. Και χτίζω.. Λέξεις – φράσεις – προτάσεις σε χαρτιά, παραστάσεις – ρόλους, μουσικές, σχέσεις, προσωπικότητα.
«Εγώ όταν ήμουν παιδί ονειρευόμουν ένα σπίτι από παντεσπάνι. Μέσα θα είχε μαρμελάδα κι εγώ θα κολυμπούσα μέσα σ’ αυτή».
Αντώνη – Ευχαριστώ
Νατάσα Παπανδρέου
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.