Έχει ο Μάης κάτι ομορφιές μαχαιριά στη λύπη! Έχει κι απ’ αυτά η ζωή. Ζευγαράκι με τα άλλα. Μήνας ορόσημο. Εδώ συναντιούνται οι κόσμοι όλοι. Μήνας σταυροδρόμι. Έχει και απολογισμούς. Δεν το λες κι εύκολο. Μα πιο πολύ πονούν οι αποχωρισμοί. Να αποχαιρετάς παιδιά με βαλίτσες, με αποσκευές που τις παίρνουν από το τσαρδί σου και σ’ αφήνουν με αναμνήσεις.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες λογαριάζεται αλλιώτικα ο χρόνος. Έκλεισα 15 χρόνια. Μεγάλωσα, ωρίμασα, άλλαξε η όψη μου, το μέσα μου. Κάποτε σκέφτηκα να αλλάξω επάγγελμα. Κι ύστερα είπα να μείνω εδώ. Το ένιωσα πατρίδα μου. Όταν έχεις να κάνεις με παιδιά, λειαίνεις πιο εύκολα τις εσοχές. Στρογγυλεύεις τις ανασφάλειες σου πιο φυσικά. Είπα να αλλάξω επάγγελμα και τελικά άλλαξα γνώμη. Τι σοφή επιλογή! Να μοιράζεσαι αγωνίες παιδιών, να τις χαϊδεύεις, να απαντάς σε ερωτήματα ζωής και τα δικά σου να μένουν πάντα αναπάντητα! Πάντα δε συνέβαινε αυτό; Ειδικοί στις ζωές των άλλων, στην παραμυθία, στην τακτοποίηση! Λες και η ζωή έχει συρτάρια και κουτάκια!
Ο δρόμος δεν είναι ευθεία. Καλύτερα! Τις βαριόμουν τις ευθείες. Κανένα ενδιαφέρον. Κι ύστερα είναι που χάνεται κι αυτός από το οπτικό σου πεδίο και ο φακός ξεμένει από μπαταρίες. Δεν τα ξέρω όλα. Θαρρώ πως δε γνωρίζω εντέλει τίποτα. Το κουβάρι το ξετυλίγω μαζί τους. Τα παρακινώ κι αυτά με τραβούν μαζί τους. Στην αυλή ενός σχολείου με επιστάτη και ψηλό μαντρότοιχο. Στα σχέδια τους για τη φοιτητική ζωή. Στις παρέες που πίνουν μπύρες μέχρι το ξημέρωμα σ’ εκείνο το απομονωμένο παγκάκι που βλέπει στη θάλασσα. Στους έρωτες που τους πεθαίνουν και τους ανασταίνουν σε ένα βράδυ. Να πεθαίνεις και να ανασταίνεσαι σε ένα βράδυ! Σκέψου τι δύναμη έχουν τα νιάτα!
Θαρρώ πως δεν ξέρω τίποτα και μαζί τους τα ξέρω όλα. Κάθε χρόνο είμαι ένα άγραφο, λευκό χαρτί και κάθε Μάη γίνομαι βιβλίο. Πόση ζωή με μαθαίνουν! Τι θα ήταν η ζωή μου χωρίς τα παιδιά; Τα νιώθω πατρίδα μου. Η πιο δικιά μου πατρίδα. Χωρίς σύνορα και σημαίες και σύμβολα και κυβερνήσεις! Μια πατρίδα αναρχική, φρέσκια, ελεύθερη που πάει ολοταχώς για το φως!
Είπα να αλλάξω επάγγελμα και τελικά έγινα μαθητευόμενη καθηγήτρια. Κι ευχαριστώ τη ζωή για το δώρο που μου έκανε! Ευχαριστώ τα παιδιά που μου έμαθαν πως πάντα θα ξημερώνει και πάντα θα τα καταφέρνουμε! Ευχαριστώ που με έμαθαν να εμπιστεύομαι το τυχαίο, τη σύμπτωση, το χαμόγελο, το ανικανοποίητο! Ευχαριστώ που για άλλη μια χρονιά είδα πως η ζωή είναι όμορφη με όσες σκοτούρες κι αν έχει. Ευχαριστώ που ήταν πάντα εκεί δίπλα μου πρόθυμα να μοιραστούν τα δικά μου ζόρια. Ευχαριστώ που βοήθησαν να «κηδέψουμε» τις αναμονές και τις χασούρες!
Ο Μάης έχει πάντα ομορφιές μα και τερματισμούς! Ο Μάης έχει ζωή και αγωνίες και καρδιοχτύπια! Κι ένα μεγάλο παράθυρο που μπαίνει φως και σε κάνει να ονειρεύεσαι πως θα πετάξεις! Καλές πτήσεις παιδιά!!!!!
Για όλα τα παιδιά. Τα δικά μας παιδιά!!! Για όσα είπαμε και για τα άλλα που έχουμε φυλαγμένα!
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.