Η ζωή σε εκπλήσσει, όταν διαπιστώνεις εκεί που δεν το περιμένεις, τυχαία, αναπάντεχα, μεγάλες και πικρές αλήθειες. Όταν ακούς λόγια τέτοια, που απορείς τελικά τι έχει περισσότερο νόημα για να ανακαλύψεις «την ουσία των πραγμάτων;»
Να ακούς τη διάλεξη ενός επιστήμονα, ενός κοινωνικού λειτουργού, ενός ψυχοθεραπευτή; Να διαβάζεις βιβλία και έρευνες από περσόνες σπουδαγμένες, καλλιεργημένες, ή να ακούσεις από μία γιαγιά – ζητιάνα μια μόνο φράση, που περικλείει μέσα της το νόημα μιας ολόκληρης γενιάς και εποχής;
Είμαι στο τρένο, πράσινη γραμμή. Όσοι κινείστε στους δρόμους της Αθήνας γνωρίζετε πολύ καλά τι σημαίνει αυτό: ζητιάνοι, επαίτες, άνθρωποι που έχουν ανάγκη, κάποιοι που εξαπατούν, άστεγοι, ναρκομανείς, άρρωστοι. Η εξαθλίωση και η φτώχεια της σύγχρονης ζωής μέσα σε ένα ακόμη τρένο, μιας ζωής που όλο προχωράει μπροστά και ποτέ δεν κοιτά ποιοι είναι οι επιβάτες της.
Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας, είναι μια γιαγιά ζητιάνα. Την είδα να μπαίνει κλαίγοντας από την πόρτα και να ζητά βοήθεια. Στην επόμενη στάση, την είδα να κατεβαίνει, για να διαπιστώσω όμως ότι απλώς μπήκε από την αμέσως επόμενη πόρτα του ίδιου βαγονιού. Έβλεπα ότι δεν ήταν καλά και ήταν σαν να μην είχε επαφή με τον περιβάλλον. Και αν είχε, ήθελε να ξεφύγει από αυτό. Έκλαιγε γοερά. Έκλαιγε με τέτοιο τρόπο, που μόνο όποιος πονά αληθινά μπορεί να κλάψει.
Παρά την υποκριτική συμπεριφορά των ανθρώπων στον τρόπο που ζουν και συμπεριφέρονται, τα πρωτόγονα συναισθήματα μένουν πάντα τέτοια: δεν μπορείς να τα επεξεργαστείς, να τα διαχειριστείς, είσαι ανίκανος να τους επιβληθείς, είναι αδύνατον να τα κρύψεις, αδύνατον να υποκριθείς. Ο έρωτας, η πείνα και ο πόνος, διατηρούν ευτυχώς ακόμα κάτι από το «ανεξίτηλο» μέσα μας.
«Έχω καρκίνο στους πνεύμονες, δεν αντέχω άλλο τον πόνο, δεν ξέρω τι να κάνω, σας παρακαλώ βοηθείστε με».
Θα είχε περίπου την ηλικία της συγχωρεμένης της γιαγιάς μου. Τι να κάνει ένας άνθρωπος στα 75 του; Πώς να νικήσει την κατάρρευση που πυροδοτεί η οικονομική εξαθλίωση, όταν το ίδιο σου το σώμα δεν μπορεί να σε κρατήσει όρθιο;
Της έδωσα δύο ευρώ, στην ύστατη προσπάθεια να παλέψω με τις ενοχές μου, επειδή ήμουν αδύναμη να αντιμετωπίσω και να απαλύνω τον ανθρώπινο πόνο. Τις ενοχές μου, για ένα κόσμο που κάθε μέρα μας δείχνει το σκληρό του πρόσωπο, και εμείς θεατές. Ατάραχοι. Σαν να μην συμβαίνει τίποτε.
Όταν η γιαγιά έφτασε στο τέλος του βαγονιού, είδα την απαξιωτική γκριμάτσα ενός μεσήλικα που κάτι της έλεγε. Ήμουν μακριά για να ακούσω τι, αλλά τα χαρακτηριστικά του προσώπου του δεν άφηναν καμία αμφιβολία για τα υποτιμητικά και ειρωνικά σχόλια που της έκανε.
Ήρθε η ώρα να κατέβω. Εκείνη, ήρθε πιο κοντά κλαίγοντας και μονολογώντας. Το μόνο που κατάφερα να ακούσω από τα αναμασημένα λόγια της, συγκλονισμένη, μέσα στη βαβούρα και το κλάμα ήταν:
«Τι έχουμε πάθει;
Δεν κλαίμε, δεν συμπονούμε.
Κυκλοφορούμε μόνο σαν τις άδικες κατάρες»…
Κατέβηκα από το τρένο, σαστισμένη. Όχι γιατί δεν γνωρίζουμε, δεν ενημερωνόμαστε, δεν κατανοούμε πώς έχουν τα πράγματα.
Αλλά πώς να το κάνουμε;
Κάθε φορά που έρχεσαι αντιμέτωπος με τόση δυστυχία, είναι σαν να είναι η πρώτη φορά. Και όπως έλεγε και ο Βολταίρος, η βεβαιότητα, είναι εξωφρενική.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.