Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες πραγμάτων και θεαμάτων που εκτυλίσσονται δίπλα μας, μπροστά μας, γύρω μας, ή απλά κοινωνοί γεγονότων – πολλές φορές με το ερωτηματικό αν και μέχρι ποιου σημείου αυτά αληθεύουν, λέγονται ή γνωστοποιούνται επιτηδευμένα και γιατί όχι, μήπως και λειτουργούν ως αντιπερισπασμός και κουκούλωμα για να υποκινηθούν διαδικασίες που συνηθίζουμε ελαφρά τη καρδία να τις ονομάζουμε παρακρατικές – λέξη πολυφορεμένη αλλά κακά τα ψέματα, ευέλικτη – κι όμως είναι οι πιο απλές και προσπεράσιμες κι ίσως κι αυτές ακόμα να αποτελούν back up για κάτι «ανώτερο», ίσως, ίσως, ίσως..
Είδα πρόσφατα περνώντας από την πλατεία της Καπνικαρέας, μία γυναίκα με κατεβασμένο το κεφάλι, βαμμένη επιτηδευμένα, ντυμένη με νυφικό εποχής να κάθεται στο πεζούλι της εκκλησίας, σε στάση ικεσίας να περιμένει τον μυθικό της σύζυγο ή μια πραγματική χειρονομία ανθρωπιάς.
Βιώνει όντως την ανέχεια; Είναι απελπισμένη; Τι ιστορικό διαθέτει; Είναι επιλογή της ή μια σειρά από ατυχείς συμπτώσεις που κατέληξε έτσι; Μίμος ή επαίτης, ή και τα δύο;
Μια ανάσα, ο μεγάλος εμπορικός πεζόδρομος της Ερμού, πωλητές με αναμμένα τσιγάρα, βλέμματα παραπονεμένα, μια διάχυτη νωχελικότητα τόσο στην αγορά όσο και στο εμπόριο, μία νωχελικότητα στο περπάτημα, στη σκέψη, μία έλλειψη αφοσίωσης στην απόφαση, στην ελπίδα, πόσο μάλλον στη δράση.
Ζωηρότητα υπάρχει, αλλά υπάρχει από τους φωτογράφους δρόμου, τους τουρίστες, στα ξεφωνητά των παιδιών ή στα κλάματα των μωρών και φυσικά στους ενήλικες που σκέφτονται τόσο οπτιμιστικά όσο εκείνα, σ’ εκείνους που τη φωτιά την βλέπουν ως μέσο θερμότητας κατ΄αρχάς και δημιουργίας στη συνέχεια κι όχι καταστροφής.
Η ευγενής, παχουλή κι αυτάρεσκη γυναίκα, η πολύ φερόμενη ως Τρόικα που την αφήσαμε να εισβάλλει στο σπίτι μας, στη δουλειά μας, στην ασφάλεια του αυτοκινήτου μας, της υγείας μας, στους λογαριασμούς μας και να απλώσει τα άκρα της στα σχολικά μας βιβλία, στον κατάλογο του γωνιακού μας εστιατορίου και να γίνει επίτιμη καλεσμένη στο αγαπημένο μας βραδινό talk show με ανύπαρκτο πολιτικό εκπρόσωπο και λεκτικό αντίπαλο και ενταλματική φωνή στο ασύρματο του δόκιμου πιλότου είναι η ίδια του 1897, η ίδια κυρία που μας επέβαλλε τα διαβατήρια μετά τον Α’ Παγκόσμιο, μας έκλεισε στα εργοστάσια διεθνούς παραγωγής σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ίδρυσε συνεταιρισμούς με υποτιθέμενα συνδικαλιστικά σωματεία με μια βιομηχανική επανάσταση προ των πυλών και μας πάσαρε ένα μοντέλο οικονομικής και κοινωνικής αναδιάρθρωσης στα πλαίσια μιας γενικότερης ανακατανομής ρόλων κι εξουσιών στο όνομα της οικονομικής μας ανάκαμψης κι είναι εκείνη που μας έκανε να απηυδήσουμε με τη θέα της χρόνια κλεμμένης Αφροδίτης της Μήλου, όταν καπηλευμένη για ακόμα μία φορά, βρέθηκε να δεσπόζει στο εξώφυλλο του γερμανικού περιοδικού Focus, σε στάση ικεσίας και να στείλουμε μια αντίστοιχη μετρημένη κι αρμόζουσα γραπτή απάντηση από το ελληνικό Focus.
Ο σκοπός βρίσκεται στο μονοπάτι που πάνω του φθάνεις σ’αυτόν, πίστευε ο Βίλχεμ Ράιχ.
Δεν μπορεί να μην αντιδρούμε και δεν φτάνει μόνο η γκρίνια. Δεν μπορούμε να κάνουμε κακή χρήση του Συντάγματος και μετά να επαναστατούμε που καταργούνται ή αναθεωρούνται άρθρα και πάλι πάλι να σκεφτόμαστε την εξωτερική μεθόδευση πίσω απ’ αυτά που κατ’ εξοχήν υπάρχει αλλά δεν θα ήταν αρκετή χωρίς το δικό μας λίπασμα.
Ένα τριαντάφυλλο μάλλον έλειπε απ΄τα χέρια της κοπέλας-νύφης και σίγουρα από τη δική μας σκέψη και δράση. Συνεχόμενα αλλά όχι και συνέχεια. Τόσο απλά.
Χαρά Φρουδαράκη
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.