Από τη συλλογή άρθρων της εφημερίδας Le Monde, που διαμόρφωσε ο Yves Marc Ajchenbaum και εκδόθηκε το 2004 στην Ελλάδα με τον τίτλο «Ισραήλ-Παλαιστίνη, μια γη, δύο έθνη 1948-2002» από το Μελάνι σε μετάφραση της Άννας Καρακατσούλη.
Ο Άβνερ, ο Τάλ και η Τζάνετ ενάντια στον Γιάακωβ, τον Δαβίδ και τη Μάγκυ… Για τους φιλειρηνιστές η βία δεν πρόκειται να οδηγήσει στη λύση, πρέπει περισσότερο από ποτέ να προχωρήσουν, να κινητοποιηθούν, ακόμη και αν η ιδεολογική μάχη προβλέπεται δύσκολη.
[…] Ο Αβνέρ είναι πεπεισμένος ότι η βία δεν θα φέρει καμία λύση, ότι πρέπει να δοθεί στους Παλαιστίνιους «το δικαίωμα να έχουν τη δική τους κυβέρνηση και, αν δύο κράτη δεν μπορούν να ζήσουν το ένα δίπλα στο άλλο, τότε λύση δεν υπάρχει». Ζει δύο χιλιόμετρα από τη Βηθλέεμ, αλλά δεν έχει πάει ποτέ εκεί επειδή δεν του ανήκει, επειδή η Δυτική Όχθη δεν είναι η χώρα του και γιατί «πρέπει να αντιμετωπίσουμε πια την πραγματικότητα». «Έφθασε η ώρα να ξυπνήσουν οι Ισραηλινοί και να πάψουν να καταφεύγουν στην τηλεόραση, πιστεύοντας όλα τα στρατιωτικά ανακοινωθέντα όπως τα λόγια του Ευαγγελίου».
[…] Η Τζάνετ Αβιάντ, αμερικανικής καταγωγής είναι ακτιβίστρια του κινήματος «Ειρήνη Τώρα» εδώ και 25 χρόνια και πιστεύει ότι τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει το φιλειρηνικό κίνημα να προχωρήσει και να κινητοποιηθεί ξανά. «Φθάνει πια. Θέλουμε να επανέλθουμε στα σύνορα του 1967 και διεξάγουμε γι αυτό μια ιδεολογική μάχη. Παλεύω για την πατρίδα μου. Θέλω να ξεριζώσω τον καρκίνο από το σώμα του Ισραήλ γιατί η κατοχή είναι ένας καρκίνος».
«Το Ισραήλ δεν θα θυσιάσει την επιβίωσή του για να υπερασπιστεί τους εποίκους και οι στρατιώτες δεν θα δεχθούν να σκοτώνονται γι’ αυτούς».
[…] “Οι Ισραηλινοί αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι το κόστος της κατοχής είναι υψηλό, ότι το τίμημα που καλούμαστε να πληρώσουμε, στο οικονομικό και το πολιτικό επίπεδο αλλά και σε ανθρώπινες ζωές, δεν δικαιολογείται, ότι όσο καθυστερούμε τόσο παγιώνεται η κατάσταση και εμπλεκόμαστε σε μια τραγωδία δίχως τέλος. Οι Ισραηλινοί δεν θέλουν να ζουν άλλο μέσα στον τρόμο. Πρέπει να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο», διαπιστώνει ο Γιαρόν Εζραχί, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ. «Είμαι πεπεισμένος ότι σε είκοσι χρόνια δεν θα υπάρχουν καθόλου ή σχεδόν καθόλου εποικισμοί», προσθέτει, «γιατί το Ισραήλ δεν θα θυσιάσει την επιβίωσή του για να υπερασπιστεί τους εποίκους και οι στρατιώτες δεν θα δεχθούν να σκοτώνονται γι’ αυτούς».
Έποικος: «Αν αύριο φύγουμε από εδώ, για ποιον λόγο να μην εγκαταλείψουμε και το Τελ Αβίβ;»
[…] Για τον Γιάακωβ Σαμίρ «το κοινό αίσθημα λέει ότι για δύο λαούς απαιτούνται δύο κράτη». Σύμφωνα με τις έρευνές του το 53% των Εβραίων και το 67% του συνολικού πληθυσμού είναι υπέρ της διάλυσης των περισσότερων εποικισμών. Τι σκέφτονται οι έποικοι; Είναι έτοιμοι να θυσιαστών στον βωμό της ειρήνης; Στο Μπετ Ελ, μια κοινότητα 4300 κατοίκων κοντά στην Ιερουσαλήμ και τη Ραμάλλα, ο Δαβίδ Σαουάτ ξεσπαθώνει: «Υπάρχουν ορισμένες αξίες που δεν είναι διαπραγματεύσιμες. Βρισκόμαστε εδώ όχι με τη δύναμη των όπλων αλλά με τη δύναμη του δικαίου. Είναι το δίκαιο της Βίβλου. Τα ιερά κείμενα μας έδωσαν το αρχαιότερο κατάστιχο του κόσμου που αποδεικνύει ότι βρισκόμασταν ήδη εδώ από την αυγή του κόσμου. Δεν θέλω να δώσω τη χώρα μου. Δεν υπάρχει παλαιστινιακός λαός. Είναι μόνο ένας μύθος. Είμαστε ο πιο αρχαίος λαός του κόσμου. Οι άλλοι πολιτισμοί είναι στα μουσεία. Ξέρουμε ότι έχουμε δίκιο και θα συνεχίσουμε να αναπτυσσόμαστε. Αν αύριο φύγουμε από εδώ, για ποιον λόγο να μην εγκαταλείψουμε και το Τελ Αβίβ;»
Σε περίπτωση στρατιωτικής επέμβασης για την εκκένωση των εποικισμών «70% των εποίκων θα φύγουν, 20% θα αντισταθούν ειρηνικά και 10% θα πολεμήσουν».
[…] Ο Ρέιμοντ Μπάουερ, αλσατικής ακταγωγής, ήρθε εδώ πριν από τέσσερα χρόνια και δεν μετανιώνει για τίποτε. Στα εβδομήντα τρία του χρόνια διατηρεί την αισιοδοξία του: «Είμαι ένας περιπλανώμενος Ιουδαίος αλλά εδώ βρίσκομαι στην πατρίδα μου ακόμη και αν με κατακρίνουν γι’ αυτό. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι εδώ είναι η θέση μας. Πιστεύω ότι είαμις το σωστό μέρος και δεν κινδυνεύω εδώ περισσότερο από αλλού. Αλλά ακόμη και αν εδώ ο κίνδυνος ήταν μεγαλύτερος, είμαι έτοιμος να τον αντιμετωπίσω. Τον χαρακτηρισμό «έποικος» δεν τον δέχομαι». Δείχνει τις σφαίρες που βρήκε στο μπαλκόνι του και μία που πέρασε από το τζάμι του σαλονιού. Δεν ανησυχεί. Λέει ότι έχει δει πολλά στη ζωή του. Τίποτα δεν θα τον κάνει να φύγει. Θα βγει στην αντίσταση. «Θα με πάρουν με τη βία». Δεν πιστεύει όμως ότι είναι ποτέ δυνατόν ο στρατός, που σήμερα τον προστατεύει, να τον αναγκάσει μια μέρα να εγκαταλείψει το σπίτι του.
Σύμφωνα με τα λεγόμενα ενός υψηλόβαθμου αξιωματούχου υπεύθυνου για τους εποικισμούς, που αναφέρει ο Γιάακωβ Σαμίρ: «70% των εποίκων θα φύγουν, 20% θα αντισταθούν ειρηνικά και 10% θα πολεμήσουν».
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.