Γεννιέσαι

Γεννιέσαι, ανασάνεις, κλαις, σφίγγεσαι, αφουγκράζεσαι, αναπνέεις, ακούς ωστόσο δεν καταλαβαίνεις, οι αισθήσεις σου ξεκινούν να λειτουργούν κι είσαι σε υπερδιέγερση, για τα πρώτα εκείνα λεπτά θα μπορούσες να κατατροπώσεις το πιο μεγαλοφυές όραμα που να περικλείει κυρίως εσένα και αυτούς που σε φροντίζουν.

Για πολύ λίγο θα μόρφαζες, θα έφτιαχνες μία δυνατή γροθιά με το ένα χέρι και με το άλλο θα χτύπαγες την κούνια σε ρυθμό νανουρίσματος αλλά και προσταγής για την εκπλήρωση μιας ανάγκης σου.

Πρέπει να είσαι ο πρώτος που ακούει τη μουσική του κόσμου μέσα στο νερό ή τελικά νομίζεις ότι είσαι ο μόνος. Βλέπεις με μάτια που σε ασφαλίζουν μόνο για το υπόλοιπο του σκηνικού που ζεις τη στιγμή που εκτυλίσσεται. Είσαι μικρός τόσο μικρός, οτιδήποτε αγγίζεις το πιστεύεις, ένα εμφανές ψέμα οδηγεί σε μία αλήθεια που κατασκευάζει αυτοστιγμεί η φαντασία σου.

Όταν οι άλλοι αρχίζουν και ντύνονται η συμβουλή του γιατρού είναι πάντα με υποδήματα ποτέ άνευ είτε η δρασκελιά σου δεν στηρίζεται είτε πέφτεις, οφείλεις να φοράς υποδήματα. Ετοιμάζουν για σένα καινούργια ρούχα, θα κάνεις την πρώτη σου κοσμική εμφάνιση, δεν μπορείς να είσαι όπως-όπως. Την ίδια στιγμή ένας άντρας κοιτάει μία προσομοίωση ενός πίνακα χρηματιστηρίου και βλέπεις στα μάτια του την κατάρρευση της ανθρώπινης δυναστείας από μία λάθος πρόβλεψη. Το μικρό είναι δύο επίπεδα πάνω από έμβρυο, δεν καταλαβαίνει. Οι αισθήσεις του συνεχίζουν να οξύνονται.

Περπάτησε, μα τι χαρά! Πόσα χειροκροτήματα γύρω του. Το παιδί με το που φτάνει στο άνοιγμα του μπαλκονιού, βλέπει μία νεαρή γυναίκα βουρκωμένη έτοιμη να σχηματίσει μπερδεμένες λέξεις και ακατάσχετες σκέψεις στο συνομιλητή της, ο οποίος δεν είναι εμφανής και δεν γίνεται ποτέ.

Από δω και πέρα είναι η περίοδος της μεγάλης ανεμελιάς, μηδενικές ευθύνες, βρώμικα ρούχα, ημιτελείς διδαχές εναρκτήριων μαθημάτων βασικών γνώσεων μαθηματικών και αλφαβήτου, ενώ παράλληλα οι λάμπες των δωματίων φαίνεται να μεγεθύνονται επικίνδυνα. Θαρρείς και οι κόρες των ματιών δεν έχουν ξαναδεί κάτι τέτοιο και για να αντέξουν το μέγεθος της θέας διαστέλλονται παίρνοντας το απεικονιζόμενο σχήμα και οι ίδιες. Το παιδί έχει ένα τεχνητό φως στα μάτια του. Έτσι ξεκινάει και ανακαλύπτει τα στοιχεία της φύσης, τα πουλιά, τα έντομα, τη χρήση του χώματος, το παιχνίδι με τους κορμούς των δέντρων, τα μεγάλα χέρια των μεγάλων που πάντα κάτι λένε και πάντα κάτι υποδεικνύουν λες και μία κίνησή τους είναι ένας ολόκληρος λόγος πολιτικού που επιτρέπει και αποτρέπει διαρκώς.

Το παιδί σπάει τη μπρούτζινη τυφλή επιτηδευμένα μινιατούρα στο γραφείο του πατέρα, αισθάνεται να κοκκινίζει, όχι καμιά ιδιαίτερη ενοχή, μία μικρή περηφάνια και μία περίεργη όρεξη να αντικρύσει το αναπαραγωγικό του όργανό μετά από αυτό το «ατόπημα»…

Σε μια παρόμοια τουαλέτα ένας άντρας γελάει με την αναφορά μίας αρθογράφου στον Χίτλερ και στο ιδιαίτερο φετίχ του για την κοπρολαγνεία. Ο πρώτος βρίσκεται πάνω από τη λεκάνη αλλά δεν έχει σημασία τι κάνει και για πόση ώρα.

Στην τουαλέτα του σπιτιού που διαμένει το παιδί, η μητέρα κάτι ψελλίζει στον εαυτό της για το σκοτάδι, τη μεταδόνηση που ένιωσε και το πακέτο προσφοράς που έχει φτάσει σε σημείο να της προσφέρει ακόμα μία απρόσιτη «ευκαιρία», κλείνει το φως κι οδεύει προς το κρεβάτι όπου ψιθυρίζει στο μικρό για την αγάπη της, ενώ στον δεύτερο άντρα στο διπλανό υπνοδωμάτιο, κοιτάζεται στα μάτια σιωπά και θέλοντας να κλείσει λυρικά τη βραδιά, προφέρει: «Κι αν οι μάσκες δεν εσώζονται πάντα υπάρχει η απόγνωση με τα πολλά της πρόσωπα».

Έχοντας ζήσει τον εφιάλτη της τεράστιας αναμονής και κοσμοπλημμύρας που θα άντεχε και 20 ώρες στην έρημο για να δραπετεύσει από το άκαιρο της πόλης, το μεγάλο παιδί ακούει σχόλια για την εύστοχη χρήση της φράσης του Κιρκεγκόρ σε άρθρο της Καθημερινής κατά το οποίο η πραγματικότητα των χωρών είναι σαν τηναρχαία ελληνική πολιτεία. Παρ’ ότι ζει και λειτουργεί ακόμα δεν πείθει κανέναν.

 …Τι θα μπορούσε να σε πείσει για να μπεις μέσα, να βγάλεις τα απωθημένα σου και μετά να σηκωθείς να φύγεις, πραγματικά τι; …Δεν ξέρεις τι χάνεις φίλε μου… Θα βγεις άλλος άνθρωπος… στρόβιλος προτροπών και συμβουλών και το μεγάλο παιδί στη μέση να έχει κολλήσει με το αναβόσβημα του Studioπου στεκόταν ακριβώς μπροστά του και ένα λάκκο γεμάτο λάσπη που μόλις είχε βουτήξει ολοσχερώς μέσα του με τα πρώτα του ακριβά αρρενωπά παπούτσια.

Σ’ ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο μαζικής κατανάλωσης το μόνο που νοιάζει το παιδί είναι τα ορθώς γυαλισμένα του παπούτσια. Και καλά κάνει, από το γήπεδο του γυμνασίου μέχρι το προαύλιο μίας μεγάλης εταιρείας που ανήκει σε ενήλικες και μελλοντικούς απογόνους, αλλά και δουλεύουν ενήλικες, όλοι κοιτούν τα παπούτσια σου.

Σε κάποιες στάσεις σε σπίτια που κάνει σφίγγει και ξεσφίγγει το πόδι του σαν να ήταν χέρι, μιλάει με το στόμα σχετικά απλά και καθαρά, εάν έχει χρειαστεί να βγάλει τα παπούτσια τα λύει και τα ξαναδένει στο τέλος της παραμονής του και συνεχίζει το δρόμο του.

Το περπάτημα δεν κρατάει για πολύ, έξω ακατάληπτες ιαχές, γέλια που θέλουν να κρυφτούν στο τέλος συζητήσεων, φωλιές ανθρώπων διαφορετικές μεταξύ τους που έχουν συγκεντρωθεί όπως για τον ίδιο λόγο όλες. Είναι σαν όλες να έχουν μείνει στην ίδια αράδα της ίδιας παραγράφου ενός βιβλίου και να περιμένουν με τις αισθήσεις τους αισθητά έντονες, τη συνέχεια.

Το παιδί μετρά ανάποδα, μιλάς απλά, αποφεύγει τις οικογενειακές συγκινήσεις, τις μαζικές αγορές, τον αγοραίο έρωτα, το εύκολο χρήμα… στοχάζεται. Το παιδί έχει αντιμέτωπα πολλά καινούργια για ‘κείνον πρόσωπα που δείχνουν να περιμένουν το ίδιο πράγμα.

Αυτό ρίχνει μια φευγαλέα ματιά στα πάνινα παπούτσια, σκέφτεται τις αερόσολες, τα άπειρα καλύτερα δεσίματα που υπάρχουν, τα χρώματα που έβλεπε όταν υποτίθεται μέτραγε αμάξια αλλά στην πραγματικότητα έφτιαχνε λίστες με τα είδη χρωμάτων κι ένα επί από δίπλα. Για κάποιον λόγο θυμάται ένα απόσπασμα από την καφκική Απόρριψη: «Η μικρή μας πόλη δε βρίσκεται στα σύνορα, ούτε πουθενά κοντά τους. Είναι τόσο μακριά από τα σύνορα, στην πραγματικότητα, που ίσως κανείς από τη μικρή μας πόλη να μην έχει βρεθεί ποτέ εκεί. Το να φανταστείς ένα μέρος, μονάχα, της διαδρομής σε εξαντλεί ενώ το να φανταστείς μεγαλύτερο μέρος της είναι αδύνατο».

Αυτά και κάνει ένα βήμα μπροστά.

Χαρά Φρουδαράκη