«Είμαι στο πλοίο από Κρήτη για Αθήνα που λες και ξαφνικά ακούω μία ανακοίνωση από τα μεγάφωνα να λέει ‘’Προσέξτε τα προσωπικά σας αντικείμενα’’. Την ακούω μία φορά. Δύο φορές. Τρείς. Τέσσερις. Πέντε. Έξι. Κι όλα αυτά σε μία ώρα. Σε ρωτάω εγώ λοιπόν τώρα. Γίνεται μετά από όλο αυτό να ζήσεις ελεύθερος;».
Ακούγοντας τα παραπάνω, αμέσως φαντάστηκα έναν άνθρωπο να κάθεται ήσυχα και ωραία στο κατάστρωμα ενός πλοίου, με το μυαλό του χαμένο κάπου ανάμεσα στις καλοκαιρινές διακοπές ή την συνάντηση με παλιούς φίλους που όλο και πλησίαζει.
Η γαλήνη αυτή δεν κρατάει ωστόσο παρά ελάχιστα λεπτά. Οι ανακοινώσεις που ακούγονται ακατάπαυστα επεμβαίνουν βίαια στην ψυχική του ηρεμία. Φυσικό επακόλουθο είναι να κοιτά με καχυποψία, φόβο ή ακόμα και εκνευρισμό οποιαδήποτε φιγούρα δεν του «γεμίζει το μάτι».
Οι προειδοποιήσεις ωστόσο, που συνιστούν την μέγιστη προσοχή που πρέπει να δοθεί σε τυχόν ελαφροχέρηδες στο πλοίο από Κρήτη για Αθήνα δεν αποτελούν το μοναδικό περιστατικό το οποίο «μπολιάζει» με φόβο τους ανθρώπους. Μια απλή βόλτα από τα βραδινά δελτία των 8 σε οποιοδήποτε κανάλι αρκεί για να σε πείσει για του λόγου το αληθές.
Εισβολές σε σπίτια, δολοφονίες, βιασμοί. Κάθε μέρα, κάθε ώρα σε κάθε γειτονιά. Αλήθεια πως γίνεται να πέσει κανείς για ύπνο ήσυχος; Να κοιμηθεί αισθανόμενος ελεύθερος; Πολύ απλά: Δεν γίνεται.
Βέβαια εύλογο είναι το ερώτημα: «Μα πως γίνεται να πέσει κανείς για ύπνο ήσυχος; Λένε ψέματα τα κανάλια/ οι εφημερίδες/ οι ιστοσελίδες στον διαδίκτυο όταν κάθε μέρα αναφέρουν και 5-10 ληστείες; Δεν πρέπει να γνωρίζουμε τι συμβαίνει στην κοινωνία, ώστε να πάρουμε τα μέτρα μας;».
Πρέπει. Δεν αντιλέγω. Και δεν γράφω αυτό το κείμενο για να στρέψω κανέναν προς την εθελοτυφλία ή το ανόητο συμπέρασμα «Εντάξει μωρέ, σπίτι μου θα μπουν;».
Αυτό το οποίο με προβληματίζει είναι το πώς έχουμε καταφέρει το μεγαλύτερο πρόβλημα στην ζωή μας να είναι η ίδια μας η επιβίωση. Αυτό που κατατρώει καθημερινά την ζωή μας, είναι η ίδια μας η ζωή. Η συνέχισή της και όχι η βελτίωση της.
Η ελευθερία που κάποτε ίσως είχαμε έχει εξαφανιστεί και την θέση της έχει πάρει μία κοινωνία-φυλακή με τους δεσμώτες να είναι οι καθημερινές μας ζωές και τους φύλακες να είναι οι φόβοι μας, που δημιουργήσαμε όταν επιλέξαμε τον ρόλο του κομπάρσου στην καθημερινότητά μας.
Κώστας Σωτηρόπουλος
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.