Στα τέλη του Ιουλίου πολλά δημοσιεύματα έκαναν λόγο για ρεκόρ κατεδαφίσεων στα παλαιστινιακά εδάφη.
Στις 26 Ιουλίου, ισραηλινές μπουλντόζες κατέστρεψαν 11 σπίτια Παλαιστινίων στην Καλαντίγια, κοντά στην Ιερουσαλήμ, ενώ οι ισραηλινές αρχές έχουν αυξήσει τις κατεδαφίσεις σε επίπεδα που δεν είχαμε συναντήσει την τελευταία δεκαετία. Ανάμεσα στα κτίρια που καταστράφηκαν ήταν ένα διώροφο κτίσμα, που άφησε 44 ανθρώπους άστεγους, συμπεριλαμβανομένων 11 παιδιών. Η καταστροφή τους προστίθεται στις 78 κατεδαφίσεις που έλαβαν χώρα αυτό το χρόνο στη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ – τις περισσότερες των τελευταίων δέκα χρόνων σύμφωνα με την ομάδα δικαιωμάτων B’Τselem.[1]
Από την αρχή του χρόνου, οι ισραηλινές αρχές έχουν διεξάγει ένα κύμα κατεδαφίσεων παλαιστινιακών οικοδομημάτων στην κατεχόμενη περιοχή της Δυτικής Όχθης, με αριθμούς χωρίς προηγούμενο από το 2009, όταν ο ΟΗΕ ξεκίνησε να καταγράφει τις κατεδαφίσεις. Μέχρι τις 14 Απριλίου, οι ισραηλινές δυνάμεις είχαν κατεδαφίσει 591 οικοδομήματα στις παλαιστινιακές κοινότητες στην περιοχή C, η οποία αποτελεί το 60% της Δυτικής Όχθης – ξεπερνώντας τα 453 οικοδομήματα που είχαν κατεδαφιστεί ως το 2015. Περισσότεροι από 800 άνθρωποι εκτοπίστηκαν, ενώ ο αντίστοιχος αριθμός για τον προηγούμενο χρόνο ήταν 580.
Το Ισραήλ δικαιολογεί αυτές τις κατεδαφίσεις στηριζόμενο στο γεγονός ότι τα οικοδομήματα χτίστηκαν “παράνομα”, χωρίς να ζητήσουν οικοδομικές άδειες από τις ισραηλινές αρχές. Παρόλα αυτά, όπως είναι ευρέως γνωστό, τέτοιες άδειες είναι σχεδόν αδύνατο να αποκτηθούν και η κατάσταση χειροτερεύει αντί να γίνεται καλύτερη.
Ανάμεσα στο 2007 και το 2010, μόνο 4,5% από τα κατατεθειμένα παλαιστινιακά σχέδια στην περιοχή C κατέληξαν σε αδειοδότηση. Το 2014, από τις 240 αιτήσεις, μόνο μία έγινε δεκτή.
Κριτικές που αποκαλούν την πολιτική του Ισραήλ στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη “πολιτική περιορισμών και διακρίσεων”, σύμφωνα με τα λόγια του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ Ban Ki-Moon, δικαιώθηκαν αυτό το μήνα, όταν ένας ανώτερος αξιωματούχος του Ισραηλινού στρατού είπε σε μια κοινοβουλευτική υπό-επιτροπή ότι “η εφαρμογή του νόμου είναι πιο σκληρή απέναντι στους Παλαιστίνιους”, σε σύγκριση με κατασκευές στις ισραηλινές αποικίες.[2]
Η κατάσταση στην Παλαιστίνη
Η Δυτική Όχθη βρίσκεται υπό ισραηλινή στρατιωτική κατοχή από το 1967. Με την ίδρυση της Παλαιστινιακής Αρχής το 1994, η Δυτική Όχθη χωρίστηκε στις περιοχές A, B και C. Στην Παλαιστινιακή Αρχή αποδόθηκαν οι ευθύνες των αστικών υποθέσεων (όπως η υγεία, η εκπαίδευση και οι άδειες δόμησης) στις περιοχές A και B, που μαζί καλύπτουν το 40% της περιοχής της Δυτικής Όχθης αλλά διαμένει εκεί πάνω από 97% του παλαιστινιακού πληθυσμού. Το Ισραήλ διατήρησε την ευθύνη για τα αστικά δικαιώματα αλλά και την ασφάλεια της περιοχής C, που καλύπτει 60% της Δυτικής Όχθης και περιλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος των ακατοίκητων παλαιστινιακών εδαφών και τους κύριους δρόμους. Οι περιοχές A και B δεν είναι όμορες αλλά είναι χωρισμένες σε 227 ξεχωριστούς θύλακες, κάθε ένας από τους οποίους περιβάλλεται από την περιοχή C, που τελεί υπό τον στρατιωτικό έλεγχο του Ισραήλ.
Το Ισραήλ κατάσχε τεράστιες περιοχές της παλαιστινιακής γης για να εγκαθιδρύσει ισραηλινές αποικίες, παραβιάζοντας τη διεθνή νομοθεσία, όπου διαμένουν πλέον πάνω από 400.000 Ισραηλινοί. Τη δεκαετία του ’90 το Ισραήλ απαλλοτρίωσε παλαιστινιακή γη για να χτίσει ένα μεγάλο οδικό δίκτυο για χρήση από τις ισραηλινές αποικίες διαμέσου της Δυτικής Όχθης.
Την πρώτη πενταετία του 21ου αιώνα, ο στρατός είχε κατεδαφίσει περισσότερα από 3.000 σπίτια Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, το οποίο οι ισραηλινές αρχές ονόμασαν “στρατιωτική/ για λόγους ασφαλείας αναγκαιότητα”. Δέκα χιλιάδες Παλαιστίνιοι έμειναν άστεγοι από τις πρώτες κατεδαφίσεις. Ενώ πιστεύεται ότι επρόκειτο για ομαδική τιμωρία Παλαιστινίων με αφορμή κάποιες ομάδες αντίστασης.[3]
Λοιπόν τι συμβαίνει, και προς τι η εντατικοποίηση των κατεδαφίσεων;
Ο Munir Nusseibeh, ένας δικηγόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα και διευθυντής του Κέντρου Δράσης της Κοινότητας στο Πανεπιστήμιο AL-Quds, πιστεύει ότι το Ισραήλ επωφελείται από την παρούσα βίαιη συγκυρία για να εντείνει τα μέτρα αναγκαστικού εκτοπισμού πληθυσμών.
“Οι κατεδαφίσεις είναι μια μέθοδος που το Ισραήλ χρησιμοποιεί για να ελέγξει δημογραφικά την ανάπτυξη των Παλαιστινίων σε συγκεκριμένες περιοχές”, είπε ο Nusseibeh. Η περιοχή C δεν είναι πυκνοκατοικημένη από Παλαιστίνιους, όπως σημειώνει, και αν το Ισραήλ θέλει να προσαρτήσει το μέρος ή ολόκληρη την περιοχή στο μέλλον, “θα επιδιώξει να το κάνει σε περιοχές που υπάρχουν όσο το δυνατόν λιγότεροι Παλαιστίνιοι”.[2]
Τον περασμένο μήνα, η B’Tselem δήλωσε ότι η πολιτική των κατεδαφίσεων, που εφαρμόζεται συστηματικά εδώ και χρόνια, “αποτελεί την αναγκαστική μεταφορά των προστατευόμενων Παλαιστινίων κατοίκων στην κατεχόμενη περιοχή”. Στις 28 Μαρτίου, ο ανώτερος αξιωματούχος του ΟΗΕ Robert Piper είπε ότι όταν παλαιστινιακές κοινότητες γίνονταν στόχος για κατεδαφίσεις διέτρεχαν τον κίνδυνο της “βίαιης μετακίνησης”.
Σύμφωνα με το Καταστατικό της Ρώμης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, ο εκτοπισμός ή η βίαιη μετακίνηση πληθυσμού είναι ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Έτσι, με το ΔΠΔ να εξετάζει κατά πόσον θα πρέπει ή όχι να ανοίξει μια πλήρη έρευνα σχετικά με την κατάσταση στην Παλαιστίνη, θα μπορούσε η πολιτική των κατεδαφίσεων να γύρει τη ζυγαριά;
Ο Kevin Jon Heller, καθηγητής ποινικού δικαίου στο SOAS του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, πιστεύει ότι οι κατεδαφίσεις σπιτιών στην περιοχή C “είναι πολύ πιθανό να χαρακτηριστούν ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, ως βίαιη μετακίνηση”.
Το κίνημα αλληλεγγύης
Για πολλά χρόνια ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε όλο τον κόσμο οργανώνουν δράσεις εναντίον της πολιτικής των κατεδαφίσεων, θέτοντας πολλές φορές σε κίνδυνο τη ζωή τους.
Η πιο γνωστή είναι η ιστορία της Rachel Corrie, της 23χρονης Αμερικανίδας, που σκοτώθηκε το 2003 στα νότια της Γάζας, στην προσπάθειά της να εμποδίσει μια μπουλντόζα του ισραηλινού στρατού να κατεδαφίσει παλαιστινιακά σπίτια. Η Rachel Corrie ανέδειξε πτυχές της κατάστασης στην Παλαιστίνη, μετά το θάνατό της, μέσω των mail που έστελνε στη μητέρα της όσο βρισκόταν εκεί. Στα mail και το ημερολόγιο της Rachel Corie βασίστηκε και το κείμενο της παράστασης “Το όνομά μου είναι Rachel Corrie”, που στην Ελλάδα ανέβηκε σε σκηνοθεσία της Μάνιας Παπαδημητρίου.
Ωστόσο οι οργανώσεις και οι κινήσεις αλληλεγγύης δεν περιορίζονται μόνο στις κατεδαφίσεις. Εγχειρήματα για το σπάσιμο του αποκλεισμού της Γάζας, όπως το “Ένα καράβι για τη Γάζα”, διεθνείς καμπάνιες αλληλεγγύης στους παλαιστίνιους νοσοκόμους και διασώστες και πολλά ακόμα ζητήματα είναι ανοιχτά, καθώς η καθημερινότητα κυλά υπό καθεστώς τρομοκρατίας στην κατεχόμενη ζώνη, αφού ακόμα και η υδροδότηση ελέγχεται από το Ισραήλ.
Στις 2 Απριλίου του 2002, ένα άλλο περιστατικό καταγράφηκε από την κάμερα της παλαιστίνιας κινηματογραφίστριας Leila Sansur, η αυστραλιανή ακτιβίστρια Kate Edwards υπέστη σοβαρά εσωτερικά τραύματα από εξοστρακισμένες σφαίρες των ισραηλινών δυνάμεων κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας στο Beit Jala. Αυτό το περιστατικό καταγράφηκε και εμφανίζεται στο ντοκιμαντέρ “Jeremy Hardy vs the Israeli Army”, όπου η Leila Sansur ακολουθεί τον βρετανό κωμικό Jeremy Hardy στην Παλαιστίνη.
Στην παρούσα συγκυρία πολλές ανθρωπιστικές οργανώσεις από όλο τον κόσμο κάνουν έκκληση να ληφθούν πολιτικές πρωτοβουλίες για να σταματήσει το Ισραήλ την πολιτική των κατεδαφίσεων.
[1] www.middleeasteye.net/news/israel-destroys-11-palestinian-homes-outskirts-jerusalem-1054756060
[2] www.aljazeera.com/news/2016/04/home-demolitions-threaten-palestinian-statehood-160416103012972.html
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.