Βρισκόμαστε κοντά σε μια μεγάλη τομή για τον ελληνικό πολιτισμό. Η Ελλάδα επιτέλους θα αναγνωρίσει θεσμικά τα ομόφυλα ζευγάρια. Αυτό δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ως αντιπερισπασμός σε μια συστηματική κατάργηση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά ως την αποκατάσταση μιας ανισότητας, που ανοίγει παράλληλα ένα δημόσιο διάλογο και θέτει υπό αμφισβήτηση τις παγιωμένες αντιλήψεις περί οικογενειακών ρόλων και σεξουαλικών ταυτοτήτων.
Η Ελλάδα είναι μία από τις τελευταίες χώρες της Ευρώπης που δε δίνει το δικαίωμα οικογενειακής σχέσης σε ομοφυλόφιλους και η χώρα που είχε την πρωτοτυπία να νομοθετήσει σύμφωνο συμβίωσης αποκλειστικά για ετεροφυλόφιλους, για την οποία καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Σήμερα έχει ωριμάσει το πολιτικό σύστημα ώστε να νομοθετήσει το αυτονόητο.
Παρόλο που πρόκειται για τον εξορθολογισμό ενός παραλογισμού, το νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης έχει ξεσηκώσει πολλές αντιδράσεις κυρίως από το χώρο της εκκλησίας. Δεν αποτελούν όμως ξάφνιασμα οι αντιδράσεις αυτές, ούτε καν οι ακραίες δηλώσεις του μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβροσίου, αφού οι θέσεις της εκκλησίας είναι γνωστές και αναμενόμενες. Μεγάλη εντύπωση έχει κάνει η δήλωση του Δημήτρη Κουτσούμπα, γενικού γραμματέα της Κ.Ε. του ΚΚΕ, ο οποίος τον Αύγουστο του 2014, σε συνέντευξη του στον ΑΝΤ1 είχε πει: «Εμείς συμφωνούμε να μην υπάρχει ρατσιστική συμπεριφορά απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους που έχουν επιλέξει να ζήσουν μαζί, αυτό θεωρούμε ότι είναι προσωπική υπόθεση. Δεν είναι δημόσια και ούτε πρέπει να γίνει και με τέτοια νομοθετική ρύθμιση όπως είναι το σύμφωνο συμβίωσης. Είναι άλλο ζήτημα η οικογένεια, τα ετερόφυλα ζευγάρια που μπορεί να κάνουν οικογένεια, γιατί μετά ανοίγει ένας δρόμος που αφορά το παιδί, το πώς μεγαλώνει, τα πρότυπα που έχει. Αυτό είναι διαφορετικό πράγμα. Όμως θα πρέπει να διώκονται όσοι συμπεριφέρονται ρατσιστικά όχι μόνο στα ομόφυλα ζευγάρια αλλά σε οποιονδήποτε ανήμπορο ή που έχει μια ιδιαιτερότητα».
Περίπου ένα χρόνο μετά , το καλοκαίρι του 2015 ο «Οδηγητής», όργανο του ΚΣ της ΚΝΕ, δημοσίευσε συνέντευξη της υπεύθυνης του τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την Γυναικεία Ισοτιμία και Χειραφέτηση, Βιβής Δάγκα, όπου ξεκαθαρίζει τη θέση του ΚΚΕ για το Σύμφωνο Συμβίωσης, την οικογένεια και την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια.
Κωδικοποιώντας τις θέσεις που προκύπτουν από τη συνέντευξη, πρώτα από όλα το ΚΚΕ θεωρεί περιττή τη θεσμοθέτηση του Συμφώνου Συμβίωσης, όπως ψηφίστηκε το 2008 για ετερόφυλα ζευγάρια, το οποίο οφείλεται και για την καταδίκη της χώρας μας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, λόγω αρνητικής διάκρισης. Αφού καταδικάσει τις ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον τον ομοφυλοφίλων, στη συνέχεια τοποθετείται κατά του Συμφώνου Συμβίωσης.
Ο κύριος λόγος είναι ότι σύμφωνα με τις θέσεις του Κόμματος, “ο γάμος δε σχετίζεται κυρίως με την επιλογή της συμβίωσης, αλλά κατά κύριο λόγο με τη σχέση καταρχήν των φυσικών γονέων με τα παιδιά”.
Κάποιοι μπορεί να πουν ότι έτσι κι αλλιώς η κομμουνιστική ιδεολογία είναι αναχρονιστική. Άλλοι μπορεί να θεωρήσουν αυτή τη στάση ανιστορική και αντίθετη με τις ιδεολογικές αναφορές του ΚΚΕ. Εμείς θα ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος σε σχέση με τα lgbt δικαιώματα.
Στην Τσαρική Ρωσία οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις απαγορεύονταν και τιμωρούνταν ακόμα και με θάνατο. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, το κομμουνιστικό κόμμα με την ηγεσία του Βλαντιμίρ Ιλιτς Λένιν, νομιμοποίησε την ομοφυλοφιλία και επέτρεψε σε ανοιχτά gay άτομα να κατέχουν κυβερνητικές θέσεις. Την απελευθερωτική διάθεση του Λένιν όμως, δε συμμεριζόταν ο διάδοχός του. Το 1933, υπό την ηγεσία του Στάλιν, η Σοβιετική Κυβέρνηση προσέθεσε το άρθρο 131 στον ποινικό κώδικα το οποίο όριζε ποινή πενταετών καταναγκαστικών έργων, για ομόφυλες σχέσεις ανάμεσα σε άντρες.
Υπό την ηγεσία του Στάλιν τα ομοφυλόφιλα ή αμφιφυλόφιλα άτομα που διεκδικούσαν μια θέση στο Κομουνιστικό Κόμμα, έπρεπε να παντρευτούν ένα άτομο του αντίθετου φύλου, ανεξάρτητα από το σεξουαλικό τους προσανατολισμό.
Σε ό,τι αφορά τη Δύση, στο παράδειγμα της Γερμανίας, η Ανατολική Γερμανία φάνηκε πολύ πιο πρόθυμη να αποδώσει ίσα δικαιώματα στα ομοφυλόφιλα άτομα από ότι η Δυτική, η οποία διατήρησε το ναζιστικό νόμο μέχρι την ένωση των δύο μερών. Από το 1957 η Ανατολική Γερμανία παύει να εφαρμόζει το ναζιστικό νόμο και τον καταργεί και επίσημα το 1968. Ένα χρόνο μετά η Δυτική Γερμανία χαλαρώνει απλώς την εφαρμογή του συγκεκριμένου νόμου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 μάλιστα, η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας ανοίγει gay disco, κρατικής ιδιοκτησίας, στο Ανατολικό Βερολίνο.
Με λίγα λόγια η θέση του ΚΚΕ στη μία της πλευρά επικαλείται φαινομενικά λογικά επιχειρήματα, για την υποκειμενικότητα της ανάγκης που καλύπτει ο συγκεκριμένος νόμος, ανάγκη η οποία ενέχεται στο γενικότερο πλαίσιο των ταξικών διεκδικήσεων για κοινωνική ασφάλιση, σύνταξη κ.α.. Αυτή η πλευρά παραλείπει, συνειδητά ή ασυνείδητα, ότι η θεσμοθετημένη ισότητα των κοινωνικών ομάδων επηρεάζει και την “κοινωνική ισότητα”, όπως περιγράφει η βουλεύτρια του PODEMOS Μπεατρις Χιμένο, ότι συνέβη στην Ισπανία. Στην άλλη πλευρά, που έχει σχέση με ταυτοτικά στοιχεία της ιδεολογίας του κόμματος, καταλήγει στην θέση περί οικογενειακών σχέσεων. Θέση απολύτως φιλική στα αυτιά της συντηρητικής ελληνικής κοινωνίας. Δε θα πρέπει όμως αυτή η αντίληψη να χρεωθεί στο κομμουνιστικό κίνημα το οποίο είναι ένα απελευθερωτικό κίνημα, που έχει στηρίξει τους αγώνες για ισότητα και έχει σταθεί απέναντι στις αντιλήψεις της δεξιάς περί “πατρίδος, θρησκείας και οικογένειας”.
Ωστόσο οι σχέσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος με το Σταλινικό ΚΚΣΕ είναι τόσο ιστορικές, όσο και γεωγραφικές. Υπάρχει όμως ακόμα ένα ερώτημα. Είναι άραγε ο Σταλινισμός ένα ρεύμα του Κομουνισμού ή μήπως είναι ένα σύστημα που προέκυψε από το μπόλιασμα και την ανάπτυξη των παθογενειών του αστικού καπιταλισμού και της μικροαστικής νοοτροπίας σε ένα απελευθερωτικό κίνημα;
Πηγές:
http://www.snapproductions.com/archive_shows/2007/wife-extras.php
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.