«Και εσύ τι νομίζεις ότι κάνεις; Τι νομίζεις ότι καταφέρνεις με αυτό που κάνεις; Νομίζεις θα αλλάξεις κάτι; Σε κοροϊδεύουν, κοροϊδεύεις τον εαυτό σου» μου είχε φωνάξει σε έξαλλη κατάσταση μια μεσήλικη κυρία στο δρόμο. Μοίραζα ενημερωτικά φυλλάδια για την απεργία.
Δεν ήταν η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που κάποιος σταμάταγε και μου φώναζε κατάμουτρα πόσο ανόητος ήμουν για αυτό που έκανα, πόσο χαζός που νόμιζα ότι έτσι κάνω κάτι. Άλλωστε άμα προσπαθήσεις να μοιράσεις οτιδήποτε που έχει πολιτικό περιεχόμενο οι αντιδράσεις ποικίλουν από βρισιές, ως βλέμματα απαξίωσης και αδιαφορίας, χειρονομίες μέχρι και να σκίζουν τα φυλλάδια μπροστά σου ή να τα πετούν επιδεικτικά. Έτσι και εκείνη η κυρία ήταν άλλη μια από τους πολλούς που σε θεωρούν έναν ακόμα γραφικό τύπο, κατεστραμμένο και νοητικά καθυστερημένο που νομίζει ότι κάποια μέρα θα αλλάξει τον κόσμο, που νομίζει ότι κάνει κάτι χρήσιμο και ότι έτσι θα αλλάξουν τα πράγματα, που δεν ακούει αυτόν που τα ξέρει όλα -ναι τα ξέρει- αιώνια Ελληνική νοοτροπία.
Δεν πίστεψα -όπως και τόσοι άλλοι όμοια «καθυστερημένοι» με μένα- ποτέ ότι είμαι ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ ή ο Τσε Γκεβάρα, ούτε ότι μοιράζοντας φυλλάδια αύριο θα αλλάξω τον κόσμο. Αλλά ζώντας σε μια εφιαλτική πραγματικότητα απάθειας και παθητικότητας με τον δικό μου μικρό τρόπο προσπαθώ να κάνω τους άλλους να καταλάβουν περισσότερο το εξής «Ζω σημαίνει είμαι ενταγμένος»*. Ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ έβγαλε ένα λόγο και τι έκανε; Ενέπνευσε ολόκληρη την Αμερική να σταθεί πλάι στους Αφροαμερικανούς πολίτες και στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Θέλω να πω, ένα φυλλάδιο δεν αλλάζει τον κόσμο, ισχύει, αλλά κάνει πολλά περισσότερα από έναν καναπέ.
Στην κυρία είπα ένα απλά «καλή σας νύχτα ο καθένας διαλέγει τον δρόμο του», αν και κανονικά έπρεπε να της κάνω την εξής αντίστροφη ερώτηση: Γιατί εσύ τι κάνεις;
*Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους. (Αντόνιο Γκράμσι, Ιταλός συγγραφέας και πολιτικός επιστήμονας)
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.