*Γράφει η Εύη Παπαθανασίου*
Ο ιός αυτός ήρθε για να μείνει και για τους κυβερνώντες και άλλους πολλούς και πολλές έκανε την κρίση ευκαιρία. Στην περίπτωση της Παιδείας συνδέθηκε από το Υπουργείο Παιδείας με τη σχολική διδασκαλία, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των παιδιών και φυσικά των εκπαιδευτικών.
Με μια κυβέρνηση όπως αυτή, ήταν αναμενόμενο να έρθουμε αντιμέτωποι και αντιμέτωπες με αλλαγές σκληρών αντιδραστικών μέτρων, κυριολεκτικά τρομακτικών για το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας. Στην περίοδο αυτή κληθήκαμε να εφαρμόσουμε την ασύγχρονη, σύγχρονη και εξ αποστάσεως εκπαίδευση σε ένα πλαίσιο ελευθερίας επιλογών, καθώς δεν επρόκειτο για υποχρεωτική οδηγία από το Υπουργείο. Στην πραγματικότητα βρήκαμε τρόπους και μέσα να διατηρήσουμε την επαφή με τους μαθητές και τις μαθήτριες μας, να στηρίξουμε ψυχολογικά τα παιδιά και να τα καθησυχάσουμε, ξεπερνώντας τεχνικές δυσκολίες και πλατφόρμες, διατηρώντας το ρόλο μας ως παιδαγωγοί, ψυχολόγοι ως οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί ο καθένας και η καθεμιά μας, για να μη μείνει ούτε ένα παιδί πίσω και μόνο του.
Η αντίδραση μας και οι διαφωνίες μας, όπως και οι φόβοι μας, ήρθαν να επιβεβαιωθούν από την επιβολή κάμερας στη σχολική τάξη. Πρόκειται προφανώς για συνθήκη που δε χρειάζεται να είσαι εκπαιδευτικός για να καταλάβεις πόσο επικίνδυνη είναι. Αλήθεια, γιατί η Κεραμέως έφερε κάτι τέτοιο; Ας το αφήσουμε προς το παρόν όλο αυτό.
Είναι τρομερά περιττό να πούμε ότι οι εκπαιδευτικοί δε φοβούνται την κάμερα στην τάξη. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Οι εκπαιδευτικοί γνωρίζουν πολύ καλά τι συμβαίνει μέσα στην τάξη, όπως και οι γονείς των παιδιών μας. Οι εκπαιδευτικοί, παρά την υποχρηματοδότηση της Παιδείας και τις ελλείψεις σε ειδικό βοηθητικό προσωπικό κ.λπ., παρά τις πραγματικές δυσκολίες της σχολικής καθημερινότητας, αυτοσχεδιάζουν αν χρειαστεί, αλλά βρίσκουν τρόπους για να μεταφέρουν τις γνώσεις στα παιδιά, ανεξαρτήτων συνθηκών. Γιατί αυτή είναι η δουλειά του εκπαιδευτικού. Να διδάξει, να χορέψει, να τραγουδήσει, να κλάψει και να γελάσει με τα παιδιά. Πάνω από όλα όμως ο ρόλος του είναι να συμβάλει στην μαθησιακή ανάπτυξη των παιδιών και να προφυλάξει όχι μόνο τη σωματική, αλλά και την ψυχική υγεία των παιδιών.
Η διδασκαλία δεν είναι θέαμα, στη διάρκεια της οποίας συμπαθούμε κάποιον χαρακτήρα, επιδοκιμάζουμε ή αποδοκιμάζουμε κάποιον άλλον πρωταγωνιστή, όπως θα ήταν αν βλέπαμε μια εκπομπή. Τα παιδιά δεν είναι πειραματόζωα, πάνω στα οποία θα εφαρμόσει η κυβέρνηση την επικίνδυνη πολιτική της. Η σχολική τάξη είναι ζωντανός οργανισμός με ιδιαίτερα και μοναδικά χαρακτηριστικά. Τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο ούτε αφομοιώνουν το ίδιο και ενιαία τα σχολικά αντικείμενα του σχολείου. Τα παιδιά δεν έχουν όλες τις ίδιες εκπαιδευτικές ανάγκες ούτε είναι σε θέση να απαντήσουν με τον ίδιο τρόπο.
Πώς θα φανεί στους θεατές της διαδικασίας η αδυναμία ενός παιδιού να απαντήσει σε μια κατά τους ενήλικες απλή ερώτηση, πώς θα αντιδράσουν οι ίδιοι θεατές σε μια πιθανή κρίση ενός παιδιού με χαρακτηριστικά αυτισμού για παράδειγμα, πώς θα μεταφερθεί η εικόνα παιδιών που δεν έχουν τετράδια ή μολύβια να γράψουν και δανείζονται δειλά από τους δασκάλους τους ή τους συμμαθητές τους, πώς θα διαχειριστούν τον μαθητή εκείνον που αυτοματαιώνεται και κάνει κακό στον εαυτό του ή τη μαθήτρια εκείνη που έχει χαμηλή αυτοπεποίθηση και έχει κάνει μερικά βήματα με τη βοήθεια της τάξης για να ‘εκτεθεί’ στην υπόλοιπη ομάδα; Πώς θα αντιδράσει η κοινή γνώμη και οι λαμπροί δημοσιογράφοι στη συστηματική και φιλότιμη προσπάθεια των προσφυγόπουλων και την αποδοχή τους από τα υπόλοιπα παιδιά; Πώς θα διατηρηθεί η εμπιστοσύνη που χτίζεται σε πραγματικό χώρο και χρόνο με κοινή προσπάθεια μαθητών και εκπαιδευτικών; Πώς θα διασφαλιστεί η μη αναμετάδοση μέρους ή όλη η διδασκαλία σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης που θα γίνεται viral μια λάθος απάντηση ή μια συμπεριφορά ανήλικου παιδιού που φυσικά δε ρωτήθηκε αν επιθυμεί να εκτεθεί και να δημοσιοποιηθούν τα στοιχεία του; Πώς θα προφυλάξουν οι γονείς τα παιδιά τους από αυτήν την έκθεση και πώς θα προσπαθήσουν πιθανότατα να παρέμβουν σε αυτή;
Και ένας προβληματισμός του γιατί.. Γιατί στην πράξη δε γίνεται και δεν επιτρέπεται να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο. Ένα βραχυπρόθεσμο γιατί ίσως ερμηνεύεται στο γεγονός της αποσιώπησης και το στόχο αποπροσανατολισμού από το πιο σκληρό νεοφιλελεύθερο νομοσχέδιο που διαλύει το δημόσιο σχολείο, όπως το ξέρουμε. Ένα δεύτερο γιατί συνοψίζεται στο επιχείρημα να μη χρειάζονται τόσες χιλιάδες αναπληρωτών για να καλύπτουν πάγιες ανάγκες στις εσχατιές της χώρας. Ένα τρίτο και πιο επικίνδυνο γιατί απαντά, μιας και η κατεύθυνση είναι πέρα από το προφανές ζήτημα των προσωπικών δεδομένων μαθητών και μιας αξιολόγησης εκπαιδευτικών, στη δημιουργία διπλού εκπαιδευτικού συστήματος για εκείνα τα παιδιά που δεν τα καταφέρνουν τόσο καλά και στρέφονται στην τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση, τη στιγμή που οι δείκτες μαθησιακών επιτευγμάτων θα είναι διαθέσιμοι από τις πολύ μικρές ηλικίες και ο έλεγχος τους θα επιβεβαιώνεται στο πέρασμα τους στις υπόλοιπες βαθμίδες.
Η διδασκαλία δεν είναι ριάλιτι. Καμία Κεραμέως δε θα φέρει τις κάμερες στην τάξη. Βέβαια, αν υπήρχαν κάμερες η καθηγήτρια που ανέδειξε την αντιγραφή του υιού Σαμαρά να ήταν ακόμα ζωντανή ή ο κόσμος να είχε αντιδράσει νωρίτερα αν αντιλαμβανόταν ότι το Σεπτέμβρη αμέτρητα σχολεία ανοίγουν χωρίς εκπαιδευτικούς, με διαρκώς νέο προσωπικό και αποτέλεσμα τη μηδενική παιδαγωγική και εκπαιδευτική συνέχεια. Θα είχαν όλοι επίγνωση της απουσίας ολοήμερων τμημάτων στη χώρα και την παντελή έλλειψη υλικοτεχνικής υποστήριξης. Μία κάμερα θα μετέδιδε γονείς και εκπαιδευτικούς να σκουπίζουν, να καθαρίζουν, να ετοιμάζουν τα σχολεία ή να ζεσταίνουν φαγητό και στη συνέχεια να βοηθάνε στα μαθήματα των παιδιών στο ολοήμερο. Αντίστοιχα μία κάμερα θα έδειχνε πόσο ακατάλληλα είναι τα προαύλια για να παίζουν και να ξεκουράζονται τα παιδιά ή πώς τα σχολεία πλημμυρίζουν ή πώς από τα ταβάνια πέφτουν οι σοβάδες. Πόσο ακατάλληλα είναι τα φθαρμένα θρανία, πόσοι υπολογιστές υπάρχουν για τα παιδιά και πόσοι διαδραστικοί πίνακες, τι σημαίνει μάθημα με τα παιδιά να κρυώνουν κατά τους χειμωνιάτικους μήνες γιατί δεν υπάρχει αρκετό πετρέλαιο. ΄Η να αναρωτηθούν γιατί βλέπουν εκπαιδευτικούς στις τάξεις του σχολείου απογεύματα και Σαββατοκύριακα εκτός ωραρίου να διορθώνουν να στολίζουν αίθουσες ή απλώς καθημερινές να κουβαλάνε ακόμα και βιβλιοθήκες από το σπίτι τους.
Αλλά μην ξεχνιόμαστε για το Υπουργείο Παιδείας θα υπάρχει πάντα και επί της αρχής το μοντάζ. Κύριοι και κυρίες του Υπουργείου, εκτός από άσχετοι, είστε και επικίνδυνοι. Παραιτηθείτε και αφήστε τα παιδιά στους εκπαιδευτικούς, στην τάξη τους!
*Η Εύη Παπαθανασίου είναι αναπληρώτρια δασκάλα και μέλος της Πρωτοβουλίας Ανεξάρτητων Εκπαιδευτικών Π.Ε.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτα στο proavlio.gr
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.