Δευτέρα βράδυ και όσοι θελήσαμε να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στον αγώνα τον καθαριστριών ή να ακούσουμε τη μουσική της Χαρούλας Αλεξίου, περάσαμε τη βόλτα μας από το Σύνταγμα.
Με μία δόση υπερβολής θύμιζε λίγο αγανακτισμένους, με μία δόση μετριοπάθειας παρέπεμπε σε πάρτι οικονομικής ενίσχυσης κάποιου αγωνιζόμενου χώρου. Ουσιαστικά βέβαια γι’ αυτό προοριζόταν η εκδήλωση. Για τη στήριξη του 10μηνου αγώνα των 595 απολυμένων καθαριστριών που δεν άφησαν λεπτό τον προαύλιο χώρο του Υπουργείου Οικονομικών χωρίς να τον περιφρουρούν και να δίνουν το παρόν.
Άλλωστε όπως ανέφερε και στο ξεκίνημα της συναυλίας η Χάρις Αλεξίου “εδώ δεν ήρθαμε για να πούμε επαναστατικά τραγούδια. Ήρθαμε για να γιορτάσουμε και να αποθεώσουμε αυτές τις γυναίκες”.
Με τον Τσε Γκεβάρα σε πανό και τις πολύχρωμες μπλούζες τους που φοριούνται συχνά, όπως και οι αντίστοιχες των κατοίκων των Σκουριών Χαλκιδικής, δείχνουν το δρόμο για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους κόντρα σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Και έχουν γίνει αρκετά εδώ και τόσους μήνες, με στόχο τη φίμωσή τους, τόσο θεσμικά -αποφάσεις ανώτατων δικαστηρίων- όσο και με λογικές ξένες προς τη δημοκρατία -πισώπλατοι τραυματισμοί και επιθέσεις από τα ΜΑΤ- κάτι ωστόσο που δεν τους εμπόδισε να χαμογελούν και να ζητούν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια.
Την αξιοπρέπεια αυτή, γευτήκαμε όλοι μας, όταν βγήκαν πάνω στη σκηνή όλες μαζί και φώναξαν συνθήματα. Γυναίκες άνεργες γύρω στα 50, που η κοινωνία τις θέλει αδύναμες και περιθωριοποιημένες, να στέκονται όρθιες, δίνοντας έναν άλλον ορισμό για τη γυναίκα, έναν άλλο ορισμό για το: «Απολύθηκες, παρ’ το απόφαση».
Η βραδιά ξεκίνησε με το “Τίποτα δεν πάει χαμένο” του Μάνου Λοΐζου, σε στίχους Μανώλη Ρασούλη, το οποίο τραγούδησαν μαζί με την Αλεξίου όλες οι καθαρίστριες, ενώ στη συνέχεια ακούσαμε καινούρια (Ένα φιλί) και παλιά τραγούδια της Αλεξίου που τόσο έχουμε τραγουδήσει και αγαπήσει όλα αυτά τα χρόνια. “Πες μου πώς γίνεται”, “Για ένα ταγκό”, “Συναυλία”, “Καθρέφτης”, “Τέλι τέλι” “Ούζο όταν πιεις”, “Ροκ μπαλάντα” και για το φινάλε το “Δι’ ευχών”.
Και στα πέριξ της εξέδρας οργανώσεις και φορείς που έδειχναν με τον δικό τους τρόπο την αλληλεγγύη τους στον αγώνα των καθαριστριών. Κάτοικοι από τις Σκουριές Χαλκιδικής, δημοσιογράφοι και παραγωγοί του ραδιοφωνικού σταθμού “Στο Κόκκινο”, άνθρωποι του “Αλληλεγγύη για όλους”, απολυμένοι σχολικοί φύλακες, ηλικιωμένοι, παιδιά, εργαζόμενοι, άνεργοι, μετανάστες.
Πολλές οι διαφωνίες, πολλά τα ερωτηματικά. Γιατί η Χάρις Αλεξίου που πέρυσι είχε τραγουδήσει για το Ισραήλ; Γιατί όλος αυτός ο κόσμος έλειπε σε κάθε επίθεση των ΜΑΤ εναντίον των καθαριστριών; Γιατί να είσαι στις καθαρίστριες και όχι στους ιδιωτικούς υπαλλήλους που απολύονται; Γιατί να τις στηρίξεις;
Ερωτήματα που για πολλούς είναι Μόνο ως ελλείμματα του κινήματος προς διόρθωση μπορούν να τεθούν οι εξής προβληματισμοί, παρά ως πολωμένα στρατόπεδα.
Αν κάτι μας διδάσκουν εδώ και τόσους μήνες οι καθαρίστριες, είναι πως δεν παλεύουν για λίγα χρήματα, αλλά για μια άλλη πραγματικότητα. Το βλέπεις από τα πρόσωπά τους που συγκινούνται, από τον τσαμπουκά και την αστείρευτη γλύκα που σου θυμίζει τη μαμά σου, μια μαμά που ποτέ δε θα άφηνε το παιδί της νηστικό και “βρώμικο”.
Μάιρα Ζαρέντη – Σοφιάννα Μπονοβόλια
Υ.Γ. Οι φωτογραφίες από την Eurokinissi
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.