Σήμερα ξύπνησα τυχαία (;) στη δική σου πλευρά του κρεβατιού. Το μαξιλάρι είχε όπως πάντα το άρωμά σου. Από πάνω μου το παράθυρο. Αποφάσισα να σε μιμηθώ και ξαπλωμένος ακόμα να τραβήξω την κουρτίνα. Στιγμιαία το μετάνιωσα, γιατί ο ήλιος εισέβαλε βίαια και τα μάτια μου δεν το άντεξαν, αλλά άφησα τις κουρτίνες ανοιχτές, άνοιξα και το παράθυρο και πήρα μια μεγάλη ανάσα. “Εντάξει” σκέφτηκα, “μια μέρα ακόμη, κι άλλες πέντε, και μετά θα βλέπουμε αυτόν τον ήλιο μαζί”.
Μέχρι να σκεφτώ ότι πρέπει να ετοιμάσω καφέ τον είχα ήδη πιει, μέχρι να σκεφτώ ότι πρέπει πάλι να βγω στο δρόμο ψάχνοντας -τι;- τον τρόπο να έρθω πιο κοντά σου είχα ήδη βγει και κοιτούσα χαμένος σε σκέψεις το εν δυνάμει επόμενο “αφεντικό” μου να μου λέει πόσο πρέπει να παθιάζομαι και να ενθουσιάζομαι με τη δουλειά που μου προσφέρει.
Μα, κύριε αφεντικέ με το ακριβό κοστούμι και την “δεν έχω δουλέψει ποτέ στη ζωή μου” συμπεριφορά, δεν με ενθουσιάζει το να τρέχω από πόρτα σε πόρτα πουλώντας τον εαυτό μου για να είσαι χαρούμενος και να με πληρώνεις. Με ενθουσιάζει ένα πρωινό, ή ένα βραδινό, τηλέφωνο, το γέλιο της, τα μάτια της, το επόμενο ταξίδι στην Αθήνα ή το επόμενο ταξίδι στη Θεσσαλονίκη, τα σχέδια που κάνω μαζί της. Παθιάζομαι με την ιδέα να διαβάζει αυτά που γράφω, παθιάζομαι με την ιδέα να με βλέπει να ερμηνεύω τον αρρωστημένο Ρομπέρτο Τσούκο του Κολτές, κι ας την τρομάζει αυτός ο ρόλος. Παθιάζομαι βλέποντας τα όνειρά μου πραγματοποιημένα κι αυτήν δίπλα μου, να με κοιτάει με εκείνο το βλέμμα που γκρεμίζει τείχη.
Σε βλέπω, είσαι μπροστά μου, μου μιλάς κουνώντας τα χέρια και με κοιτάς στα μάτια -είσαι καλός στο μάρκετινγκ, είναι φανερό- αλλά αυτά που μου λες δεν με καυλώνουν για δουλειά. Μου δείχνουν ότι πρέπει να σηκωθώ, να ανοίξω την πόρτα και να φύγω, να συνεχίσω να κυνηγάω όνειρα. Παιδιάστικη επιδίωξη θα μου πεις, αλλά τι νόημα έχει να συνεχίζεις αν δεν έχεις όνειρα, στόχους κι ένα παιδί μέσα σου που πασχίζει να τα πετύχει; Ίσως κάποτε χρειαστεί να συμβιβαστώ, να φορέσω κι εγώ καλοσιδερομένο πουκάμισο και να μιλάω κουνώντας τα χέρια, αλλά μέχρι τότε θα συνεχίσω να παλεύω.
Θα συνεχίσω να παλεύω μέχρι την επόμενη ημέρα, μέχρι τις επόμενες πέντε ημέρες, μετά θα είμαι ήρεμος, μετά θα είμαι μαζί της, τότε θα έρθει πραγματικά η άνοιξη, προς το παρόν είναι ακόμα χειμώνας και τα ρίγη δεν σταματούν ακόμα κι αν στο μέτωπό μου τρέχουν στάλες ιδρώτα. Αυτός ο ήλιος μου υπενθυμίζει ότι αύριο όλα θα ‘ναι καλύτερα. Ακόμα κι αν βρέχει, πίσω από τα σύννεφα ο ουρανός είναι καθαρός και απέραντος.
*Φωτογραφία: The Last Goodbye (by L.L.)
Στοιχειωμένος Σπίτης
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.