Μία φίλη μού επέστησε την προσοχή στον 1ο δίσκο του σχήματος του Μάριου Νικολαΐδη, με τίτλο ‘’Αφήνω την Ψυχή’’ μου. “‘Άκουσέ τον”, μου έγραψε σε SMS, “ήρθε η σειρά μου να σου γνωρίσω ένα καινούριο άτομο”. Τον άκουσα με επιφύλαξη σε μια περίοδο όπου το πανομοιότυπο μουσικό χιπστεριλίκι – ελληνόφωνο ή αγγλόφωνο – έχει κατακλύσει κυριλέ μπαρ από το Παγκράτι μέχρι τα τείχη της Λευκωσίας. Η επιφύλαξή μου υποχώρησε σχεδόν αμέσως. Ο δίσκος “Αφήνω την Ψυχή μου” εγακαταλείπει το αναμάσημα του “τα έβαλα όλα εκεί πέρα” και παραδίδει ένα συνεκτικό και ταυτοτικό συνθετικό corpus.
Στο εναρκτήριο “Αφήνω την ψυχή μου”, η τεχνική του στιχουργικού λίμερικ, συναντά δημιουργικά τον Πανούση και τους Locomondo. Αναπάντεχο το κλείσιμο που κλιμακώνεται από μια ξεκούρδιστη ορχήστρα σε progressive ατμόσφαιρες με ισχυρές επιρροές από τις κιθάρες του David Gilmour, σαν να μας διαβεβαιώνουν ότι “τόση ώρα σοβαρολογούμε”, ανατρέποντας το σκόπιμα naive ύφος του κομματιού.
Στη διακήρυξη ‘’Συνυφασμένη μ’ Όνειρο’’, η μπάντα πραγματοποιεί μία ακομπλεξάριστη δήλωση. “Θέλουμε να κάνουμε μουσική”. Το burlesque συνταίριασμα ταξιμιού, ρυθμών νησιών του Ειρηνικού και οργάνου που θυμίζει τα ‘’ινδικά’’ του Γαβαλά και του Καζαντζίδη δημιουργεί μια όμορφα αλλόκοτη προσωδία.
Στο “Not my language’’ το σχήμα καταθέτει μία προσωπική και μοναδική προσέγγιση του ζεϊμπέκικου όπου η καψούρα συμπλέκεται με την απηυδισμένη περιπλάνηση σε μια χώρα-χώρο με συγκεχυμένα ακόμα και τα πιο βασικά στοιχεία της ελληνοκυπριακής ταυτότητάς της. Η ευφυής διαπλοκή ελληνικών και αγγλικών δίνουν την εντύπωση τουριστικής παρωδίας εκτυλισσόμενης στους δρόμους της Αγίας Νάπας ή της Ρόδου.
Με τα αμιγώς αγγλόφωνα “Smelling all the fishes” και ‘’Pray”, μία μικρή “κοιλιά” κάνει πρώιμα την εμφάνισή. Στο “Smelling all the fishes’’ τα ανατολίτικα riff συμπλέκονται με κάπως αμήχανες άρσεις και αχρείαστες παύσεις ενώ στο “Pray” η μπάντα προσπαθεί να γεμίσει το κάπως μονότονο new wave άπλωμα με συνταγές που εκτέλεσε αυθεντικά και άψογα στα προηγούμενα κομμάτια του δίσκου. Πάντως, η προσπάθεια να διευρυνθεί ο ορίζοντας του δίσκου δεν περνά απαρατήρητος.
Η “Πυρκαγιά’’ επαναφέρει την ολόφρεσκια ματιά που εισφέρει το trio. Εδώ επιχειρείται η αποδόμηση και η αναδόμηση ρεμπέτικου, λαϊκού και ελαφρολαϊκού, εφορμώντας από χατζηδακικές θέσεις σε άγνωστες μουσικές συνοικίες. Η αίσθηση ενός αναπόδραστου μουσικού εμφυλίου κατακλύζει τα ακουστικά μου: “κι αμάν, αμάν μια πυρκαγιά/ να λευτερώσει την καρδιά/ και να γενεί τούτη η γενιά τραγούδι”.
“Μάνα αναπνέω καλύτερα στη λησμονιά” και ο εμφύλιος που έπρεπε να λάβει χώρα συνεχίζεται. Η εισαγωγική γκρούβα που λόγω κατάχρησής της από χιλιάδες μπάντες σε βάζει σε υποψία ότι έπεται ένα ακόμα μετεφηβικό ξέσπασμα εναντίον της υπόγειας ελληνικής μητριαρχίας, σε διαψεύδει ταχύτατα. Μιλάμε πια για ολοκληρωμένη σύνθεση που αξιοποιεί κάθε ελεύθερη γωνία ανεκμετάλλευτου χώρου.
Το μεσογειακό post-τανγκό “Μια Πατρίδα”, μουσικά αποτυπώνει αυτό που αναμένει κανείς από ένα συνθέτη που καταγγέλλει την κακομοιριά μας. Σε στιχουργικό επίπεδο μεταβαίνουμε σε ποιητικό λόγο, κάπως νεφελώδη κι ερμητικό. Υποψιάζεσαι την πρόθεση αλλά δεν εισπράττεις εκείνη την “καταστατική θέση” όπως σε άλλα κομμάτια του δίσκου. Αυτό δεν μειώνει σε τίποτα τον ολοκληρωμένο χαρακτήρα μίας ακόμα ρέουσας σύνθεσης.
Στον “Καπιταλισμό”, η ρουλέτα ξεφεύγει από το τραπέζι του κρουπιέρη με ψυχεδελική σπειροειδή τροχιά. Το τρίο καταφέρνει να δημιουργήσει ένα μουσικό σύμπαν που θυμίζει Explosions in the Sky αλλά παραμένει αυθεντικό μέσα από τα μακαμοειδή ριφάκια της κλασικής κιθάρας. Ο στίχος δεν συναρπάζει. Το κομμάτι θα μπορούσε να είναι ένα ορχηστρικό κομψοτέχνημα.
Έχει σημασία να σημειώσω ότι όλα τα παραπάνω γράφονται την ώρα που ακούω τον δίσκο ώστε να αποτυπωθούν οι ενστικτώδεις μου αντιδράσεις στα ακούσματά του. Και, έτσι φτάνω στον “Καπιταλισμό” που λες και φωνάζει “λίγο instrumental ρε παιδιά! Αφού το ‘χετε!”. Και πράγματι η μπάντα είναι επί της αρχής μπάντα μουσικών συνθέσεων. Το ‘’Interlude’’ είναι μία progressive ορχηστική μινατούρα που άκουσα 3 φορές συνεχόμενα. Ένα μικρό αριστούργημα που αν είσαι μουσικός θα ήθελες να είχες σκαρφιστεί εσύ!
O βρετανικός μινιμαλισμός του “All the way inside my head” ρίχνει ευχάριστα τα γκάζια μετά του ιντερλούδιο και αποκαλύπτει μία ακόμα πτυχή του πολυσχιδούς ταλέντου του συνθέτη και των μουσικών του.
Το “Skyway” συνεχίζει την πορεία του ‘’Not my language” εισβάλλοντας με αγχωτική φούρια και φρενάροντας με χειρόφρενο μετά το ντελιριώδες intro του. Εξελίσσεται σε βαλκανικό ρέγκε με χάλκινα, κιθαριστικά riffs και μια φωνή που επιπλέει ξαφνικά στα ελληνικά, σαν να έχει βρει μια σανίδα μέσα στον ωκεανό της μουσικής. Εξαιρετικό κομμάτι.
Στο ελευθεριακό μανιφέστο “Η Φυλακή μας’’ μένω στο στιχουργικό κομμάτι:
“Από τα βήματα γεννιούνται κι οι ουρανοί μας.
Από τα οράματα ερωτεύονται τη γη.
Κι έτσι όπως πάει και τυρρανάει την σιωπή μας,
κάθεται άνεμος στο πρώτο μας φιλί.
Η φυλακή μας για την ζωή μας γίνεται ζωή.
Αγάπη, μόνο αγάπη πάντα να θυμάμαι.
Τ’ άγιο νερό, σκυφτό κρεβάτι, προσευχή.
Μικρό παράθυρο να βλέπει την ευχή μας.
Βάζει ο θεός νερό, ήλιος για να μπει.
Στη φυλακή μας, κι όσα προλάβει ο άνθρωπος θα δει.”
Σπαραγματώδεις εικόνες, μια συνισταμένη μικρών μελοποιημένων οραμάτων: ποίηση. Και μάλιστα καλή.
Το καταληκτικό intro του “Fishes Zero Three” ανοίγει σαν ανακεφαλαίωση των βασικών μουσικών γονιδίων του δίσκου. Ο ηλεκτρισμός που χρησιμοποιήθηκε με φειδώ λέει την τελευταία του λέξη και τα ρεμπετοειδή riffs τού δίνουν τον χώρο. Σαν μια επιφύλαξη για μια πολλά υποσχόμενη συνέχεια.
Μπορείτε να ακούσετε ή/και να αγοράσετε ψηφιακά ολόκληρο τον δίσκο εδώ: https://mariosnicolaides.bandcamp.com/album/afino-tin-psihi-mou
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.