Ο έρωτας λένε έρχεται στην ζωή σου εκείνη την στιγμή που δεν τον ζητάς. Έρχεται και με τα βέλη του, χτυπάει την καρδιά σου. Αυτό συνέβη και στην δική μας περίπτωση. Κοιτάζω το παράθυρο, ο καιρός συννεφιασμένος κάνει παρέα στα άστατα συναισθήματα μου. Ισχυροί άνεμοι και έντονες βροχοπτώσεις θα ταράξουν την μέρα μας, είπαν οι μετεωρολόγοι. Γιατί, αναρωτιέμαι, πότε ο ήλιος έλαμψε για να το κάνει και σήμερα; Αφήνω την κούπα με τον καφέ ακριβώς δίπλα στον χρυσό δεσμό μας. Τον κοιτάζω τόσο επίμονα περιμένοντας να μου πει τα βάσανά του. Χρυσός όπως και η ζωή που μου έταξες, η πέτρα πάνω του να φανταστείς γυαλίζει ακόμα. Την παρατηρώ τόσο καλά και οι μνήμες έρχονται στο μυαλό μου, την ίδια στιγμή που ο αχνιστός καφές, μου υπενθυμίζει την παρουσία του στο χώρο. Το σχήμα της, περίτεχνο όπως ο τρόπος που με προσέγγισες. Τότε δεν ήθελα να καταλάβω, δεν ήθελα να το πιστέψω αλλά το πέπλο της θλίψης είχε άλλη γνώμη. Σαν ένα αερικό εμφανίστηκες μπροστά μου και εγώ υπνωτισμένη από τα βέλη αυτού του αναθεματισμένου αγγέλου σε ακολούθησα. Γυρίζω προσεκτικά το δαχτυλίδι προσπαθώντας να διαβάσω τις αμέτρητες σιωπές του, την άβολη την θέση του στο δάχτυλο της καρδιάς το οποίο είχε πάψει να υπάρχει. Και ενώ αρχίζω να μετανιώνω για τις πράξεις μου, όπως συνήθως, το τραύμα στην πλάτη μου με επαναφέρει στα φυσιολογικά για μένα επίπεδα του μίσους. Ο καφές συνεχίζει να με προκαλεί και εγώ δεν τον αρνούμαι. Τους τελευταίους μήνες είναι ο μόνος που μου δίνει ζεστασιά και μου θυμίζει την ανθρώπινη πλευρά μου. Παρατηρώ τον χώρο που με περιβάλλει και για άλλη μια φορά σιγουρεύομαι ότι αυτό το αχούρι δεν θυμίζει σε σπίτι. Κάτι παλιά στρώματα, κάτι σπασμένα κηροπήγια, μια χαλασμένη τηλεόραση φάνταζαν ιδανικά για μένα. Εκείνη την περίοδο, τα σκουπίδια και η χωματερή τα είχαν σε προσφορά και έτσι δεν άντεξα να μην τα αγοράσω. Το μόνο που κράτησα από σένα ήταν μια κατσαρόλα, δώρο της μαμάς μου, για να σου φτιάχνω όλα τα καλούδια που θα μου μάθαινε. Και πριν προλάβω να γελάσω, κομμάτια από την κούπα ήρθαν να ενσωματωθούν με το ταλαιπωρημένο δέρμα μου. Ο πόνος έρχεται για άλλη μια φορά στην επιφάνεια αλλά δεν έχω την δύναμη να τον αποβάλλω. Κλείνω τα μάτια μου και η μορφή σου εμφανίζεται πάλι μπροστά μου. Τα ανάκατα μαλλιά σου, οι γωνιές του προσώπου σου και αυτά τα μάτια που με παραμύθιαζαν έπειτα από κάθε αποτρόπαια πράξη σου. “Μην μου φωνάζεις εμένα, εγώ είμαι ο άντρας σε αυτό το σπίτι εσύ δεν αξίζεις τίποτα” , “Μα δεν το ήθελα, αλήθεια απλά η αδελφή μου…” . “Σκάσε!” . Ένα, δύο, τρία, το αίμα πρόβαλε από την γαλλική μύτη μου και εγώ δεν έκανα κάτι. Ανοίγω απότομα τα μάτια μου και τα δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν για άλλη μια φορά. Ο καφές συνεχίζει να σκορπίζεται στο πάτωμα. Βλέπω την αντανάκλαση μου στην λίμνη που έχει σχηματιστεί και λυπάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό. “Συγνώμη, δεν θα ξαναγίνει, δεν το ήθελα πάνω στα νεύρα μου. Ξέρεις τώρα… Κούραση από την δουλειά” . Εγώ κάθε φορά χαμογελούσα και ήλπιζα αυτό το ένστικτο μου να πάψει να αντιδρά, ενώ η ελπίδα μου να αρχίζει να πραγματοποιείται. Τα μάτια μου κλείνουν ξανά από μόνα τους. Πέντε, έξι, επτά και η ίδια μουσική αντηχούσε στα αυτιά μου. Οι ίδιες νότες, οι ίδιες κινήσεις και οι ψευδαισθήσεις μου γελούσαν. Τα κλάματα δεν μπορούν να σταματήσουν, οι φωνές σου μου φαίνονται ουρλιαχτά και τώρα εξοντώνουν το μυαλό μου, το σώμα μου πονάει και το φιλμ δεν σταματάει να παίζει. “Πάλι βγήκε αρνητικό το τεστ, έπρεπε τότε να ακούσω την μάνα μου, μια στείρα είσαι και τίποτα άλλο” . Αποφασίζω να καθαρίσω το πάτωμα αλλά πλέον δεν ξεκαθαρίζω αν η λίμνη που έχει δημιουργηθεί είναι από αίμα ή καφέ. “Μαριώ μου, άντρας σου είναι, δεν γίνεται να τον χωρίσεις, θα σε πάμε στους καλύτερους γιατρούς. Με το παιδί θα μαλακώσει”, έλεγε η μάνα μου και εγώ την πίστευα. Μα ξαφνικά τα τζάμια σπάνε από τον δυνατό άνεμο και οι στάλες της βροχής μπαίνουν ασυνόδευτες στο σπίτι. Πανικόβλητη τρέχω στην φθαρμένη μου τσάντα, τα θρύψαλα τρυπούν τις φλέβες μου μα δεν με νοιάζει. Πετάω όλα τα άχρηστα αντικείμενα που αυτή έχει και επιτέλους εντοπίζω την μάσκα μου. “Κάνε υπομονή, όλα θα αλλάξουν”, “Είσαι μια άχρηστη, δεν σε θέλω για γυναίκα μου”, “Η ζώνη έχει κολλήσει πάνω στην πλάτη μου μαμά, θέλω βοήθεια”. Ο πονοκέφαλος δεν λέει να σταματήσει. Βλέπω για άλλη μια φορά το δαχτυλίδι και τα σκαλισμένα ονόματά μας απομακρύνονται. “Στάσου, μην φεύγεις, συγνώμη”, τα βήματα μου γίνονται γρήγορα και ο δρόμος αρχίζει να τραντάζει. Μέσα στην θολούρα μου παρατηρώ την σωτηρία μου, μπαίνω μέσα στο φαρμακείο. “Μάσκα 19” φωνάζω για να με ακούσουν όλοι. Το Μαριώ έχει πεθάνει και η Μαρία αρχίζει να ουρλιάζει.
“Μάσκα 19”. Η καρδιά μου ηρεμεί, άλλη μια κρίση πανικού. Σηκώνομαι πάνω και αρχίζω να περιποιούμαι τον φοβισμένο εαυτό μου. Καθρέπτη δεν έχω, δεν ξέρω πως είμαι μα δεν με νοιάζει, παίρνω μια παλιά πρόκα από κάτω και προσπαθώ να ράψω την μάσκα στο πρόσωπο μου. Τα ζεστά δάκρυα μου επουλώνουν σιγά σιγά την ψυχή μου και εγώ στην μέση του άδειου αυτού σπιτιού φωνάζω με όλη την δύναμη μου: Μάσκα 19!
Μαρία Ζηδιανάκη
*Διεθνής κωδικός «Μάσκα-19» για τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.