Ήταν μια ταινία αυτή που με παρακίνησε να γράψω αυτό το κείμενο. Η ταινία παρουσίαζε το πόσο δύσκολο είναι να συναντήσεις σήμερα αυτό που κάποιοι λένε «το άλλο σου μισό», μέσα στο χάος τον πόλεων και στο πλήθος, μέσα σε σπίτια-κουτιά κολλημένα αλλά ταυτόχρονα τόσο αποκομμένα, χωροταξικά και δομικά απομονωμένοι, αποκομμένοι, μόνοι.
Στο κόσμο που έχουμε δημιουργήσει μπορεί το άλλο σου μισό να περάσει σχεδόν από δίπλα σου αλλά εσύ ούτε να τον/την κοιτάξεις, ίσως πάλι ανταλλάξετε μια αδιάφορη ματιά, ίσως κοιταχτείτε με ενδιαφέρον που θα ξεχαστεί όμως στο επόμενο στενό, ίσως ακόμα βριστείτε άλλωστε η πόλη προσφέρεται για τέτοιου είδους «συγκρούσεις».
Μεσοτοιχίες λοιπόν…έτσι ζούμε, με μια μεσοτοιχία ανάμεσα μας και δεν είναι μόνο αυτή του σπιτιού μας, είναι και αυτή της ψυχής μας. Η μεσοτοιχία του σπιτιού μας δεν μας αφήνει να δούμε τον άλλον- κανέναν άλλο- της ψυχής μας όμως είναι χειρότερη γιατί ενώ τον βλέπουμε, τον γνωρίζουμε, την ίδια ώρα τον αποκλείουμε, τον αφήνουμε πίσω μας, δεν θέλουμε να μπλέξουμε, η επαφή πληγώνει η απομόνωση είναι ασφάλεια, είναι συνήθεια, είναι κάτι το γνωστό. Ποιος μπορεί να σε πληγώσει όταν είσαι μόνος σου;
Έτσι το chatting, , τα mails, τα video calls, το cyber sex οτιδήποτε έμμεσο, ανέπαφο, και εύκολο έχει μπει στα σπίτια-κουτιά μας δίνοντας μας την ψευδαίσθηση ότι αυτό το βράδυ δεν είμαστε μόνοι παρά το άδειο σπίτι, το άδειο κρεβάτι ή την άδεια ψυχή. Δεν είναι τίποτα άλλο κ αυτά από μεσοτοιχίες, ψηφιακοί τοίχοι της ζωής μας που σου δίνουν την αίσθηση ότι μπορείς να γνωρίσεις τους πάντες ακόμα και το άλλο σου μισό όταν στην πραγματικότητα δεν μπορείς να γνωρίσεις κανέναν, πόσο μάλλον το άλλο σου μισό.
Και ακόμα και αν φτιάξουμε χωροταξικά τις πόλεις, τους κόσμους και τις ζωές μας, ποιος μας λέει ότι θα βρούμε το άλλο μας μισό;
Καταρχάς υπάρχει αυτό που λένε το άλλο σου μισό; Κι αν ναι και είναι εκεί έξω θα το συναντήσεις πότε; Θα το ξεχωρίσεις ανάμεσα σε 10.000.000 κατοίκους αυτής της χώρας και σε 5 δις αυτού του κόσμου; Κι αν δεν το συναντήσεις; Και αν δεν υπάρχει για σένα το άλλο μισό που «όλοι συναντούν»;
Μια άλλη ταινία με έκανε να καταλήξω σε αυτές τις τελικές σκέψεις: τελικά το άλλο μισό δεν υπάρχει, εμείς κάνουμε κάποιον το άλλο μας μισό. Πώς να μας ολοκληρώσει άλλωστε κάποιος άμα δεν είμαστε ολόκληροι εμείς και ο εαυτός μας; Πόσοι είναι με κάποιον και νιώθουν μισοί; Εξάλλου το άλλο μισό σε οδηγεί πάντα σε εξάρτηση, άρρωστη αγάπη, υπερβολικά συναισθήματα που μπορούν να έχουν άσχημη κατάληξη,ειδικά όταν χωρίσεις με το υποτιθέμενο άλλο σου μισό. Ο έρωτας άλλωστε δεν χρειάζεται άλλα μισά, ή ιδανικά ταίρια, ο έρωτας είναι συναισθήματα, είναι συνθήκες, είναι καταστάσεις κι αυτά αλλάζουν και ο έρωτας αλλάζει, τίποτα δεν είναι σταθερό, πόσο μάλλον να πεις ότι αυτός/αυτή είναι το άλλο μου μισό…
ΥΓ. Εκτός αν αύριο συναντήσω το άλλο μου μισό, διαψευστώ, αλλάξω γνώμη και ξαναγράψω κείμενο
*Οι ταινίες στις οποίες αναφέρομαι είναι η ισπανική «Medianeras», και η γαλλική «Café de Flore».
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.