Ένα και μοναδικό άτομο αερίου που ψήνεται στην φανταστική θερμοκρασία της επιφάνειας του ήλιου, αλλάζει ξαφνικά ενεργειακή κατάσταση και αποβάλλει το πλεόνασμα της ενέργειας, υπό μορφή φωτονίου, της πιο μικρής αδιαίρετης μονάδας φωτός.
Αυτό το μικροσκοπικό σφαιρίδιο εκτοξεύεται στο διάστημα με τη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα που θα μπορούσε να συλλάβει ο Αϊνστάιν. Οκτώ λεπτά περίπου μετά τη γένεση του, το φωτόνιο μας μειώνει λίγο την ταχύτητα του, καθώς μπαίνει στην ατμόσφαιρα της Γης και σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου φθάνει στην επιφάνεια της. Χτυπά το ρυτιδωμένο δέρμα μιας γριάς γυναίκας αλλά συμπτωματικά το μήκος κύματος του φωτονίου δεν του επιτρέπει να συλληφθεί από τις χρωστικές ουσίες της επιδερμίδας της. Αντανακλάται λοιπόν και δέκα μικρά δευτερόλεπτα αργότερα μπαίνει σε μία μακροσκοπική μαύρη τρύπα, που έχει πλάτος 3 χιλιοστόμετρα. Αυτή η τρύπα είναι η κόρη του ανθρώπινου οφθαλμού.
Το φωτόνιο γλιστράει μέσα από διαφανές παράθυρο που καλύπτει το μπροστινό μέρος του οφθαλμού, περνάει από τον κρυσταλλοειδή φακό και συνεχίζει, μέσα από τα μόρια του υαλώδους σώματος που βρίσκεται πίσω από τον φακό, διασχιζοντας τις μεμβράνες και το κυτόπλασμα των νευρικών κυττάρων του αμφιβληστροειδούς στο βάθος του ματιού. Αλλά ο χρόνος τρέχει…
Το φωτόνιο εισχωρεί σε ένα παράξενο λεπτό κύτταρο στο πίσω μέρος του αμφιβληστροειδούς και η ζωή του τελειώνει καθώς χτυπάει ένα μόριο χρωστικής μέσα σε αυτό το κύτταρο, ένα μόριο που συλλαμβάνει το φωτόνιο και το καταστρέφει, ιδιοποιούμενο την ενέργεια του.
«Καλώς τη γιαγιά». Ο άνθρωπος του οποίου ο αμφιβληστροειδής συνέλαβε τον ήρωα μας, το φωτόνιο, αναγνώρισε τη γιαγιά του. Βλέπει το ρυτιδωμένο της πρόσωπο και το γαλάζιο της φόρεμα.
Εκείνη χαμογελάει και ανοίγει το στόμα. Ο αέρας που εκπνέεται από τους πνεύμονες της, δονεί τις πτυχές του λάρυγγα της, περιδινείται γύρω από τη γλώσσα που κινείται επιδέξια μπρος πίσω, αγγίζοντας ενίοτε τα χείλη ή τα δόντια. Η γιαγιά μιλάει. Το πλούσιο μίγμα ήχων με παλμούς στο κεφάλι του εγγονού της. Μερικά από τα δονούμενα μόρια του αέρα συλλαμβάνονται από το πτερύγιο του εξωτερικού αυτιού και φθάνουν μέσα από τον στενό ακουστικό πόρο στο τύμπανο. Χτυπούν επάνω του και μεταδίδουν ένα ρυθμό σε μια αλυσίδα μικροσκοπικών οστών, τα οποία κροταλίζουν σε μιαν άλλη μεμβράνη που στέλνει κύματα στο υγρό που βρίσκεται σε ένα μικρό σπειροειδή σωλήνα. Τα κύματα αυτά γαργαλίζουν με τη σειρά τους τριχίδια που βρίσκονται σε μικροσκοπικά ειδικευμένα νευρικά κύτταρα, που βρίσκονται παρατεταγμένα, σαν τάγμα οξυήκοων στρατιωτών κατά μήκος του σωλήνα.
Από το βιβλίο “Η Μηχανή του Νου”
Αν υπήρχε ένας τρόπος να αμφισβητηθεί το οπτικό ερέθισμα, να ευαγγελιστούν οι μικρές ιστορίες ανθρώπων στη χειρότερη και καλύτερη στιγμή τους, χρησιμοποιώντας το τροχήλατο της φαντασίας θα ήμουν η πρώτη που θα φώναζε ελευθερία για τον εξορκισμό της πραγματικότητας, ως η κύρια διάσταση που διαρκώς αμφιταλαντεύεται μεταξύ κάθετων ρασιοναλιστικών γραμμών και παράλληλων διυποκειμενικών σημείων που προσπερνάνε τη βούληση, φθάνουν στη σκέψη και ηρεμούν στη δημιουργία.
Είναι εξαντλητική η γνώση που απορροφάμε καθημερινά γύρω μας κι ακόμη πιο εξοργιστική η εκμετάλλευση σωμάτων ή ιδεών για το όφελος όχι άλλων ιδεών ή ανθρώπων, αλλά για μία βιομηχανία η οποία μας αρχειοθετεί, ως ακόλουθα κοινωνικών συνθηκών που βρίσκουν την πυγμή τους στη δημοσιοποίηση ή στη δήμευση ιδιωτικών αναγκών προς όφελος δημοσίων.
Τι βλέπουμε και τι προλαβαίνουμε να αντικρύσουμε και να επεξεργαστούμε καθημερινά από τα μυριάδες ερεθίσματα που δεχόμαστε; Τι υπάρχει που δεν μπορεί να ξανακριθεί για έλεγχο πιστότητας περιεχομένου; Τι δεν διακινδυνεύεται από το άλφα έως το ωμέγα;
Είναι στην φαντασία μας οι ερωτήσεις ή η ίδια μας οδηγεί στις απαντήσεις. Για μένα είναι ένα ανθεκτικό τροχήλατο, που κατασκευάζει με πρωτογενές υλικό, νοερές εικόνες του παρελθόντος, άμετρα όρια και φιγούρες που εξουσιάζουν την πυγμή του τώρα και κατακλύζουν τα επόμενα 5 λεπτά, που εδώ νοούνται ως ονειρικά, γιατί τα ρεαλιστικά μπορούν να τελειώσουν με την ανάσα που κάνει μία ιατρική γραμμή που επιβραδύνει την ακατάσχετη πορεία χρόνων.
Ένα τροχήλατο που εκδικείται όποιον αμφισβητεί το νόημα του, ολοκληρωτικό και διαρκώς κυνηγημένο από την αίσθηση της Αλήθειας.
Το επιμύθιο θα προέλθει με την ολική επικράτηση της άνωθι ιστορίας με έναν οργανισμό μη φθαρτό και ασταθές, μια γιαγιά που συμμετέχει σε αισθητηριακό ανέκδοτο και μεταμορφώνεται σε Χρόνο και μία όραση που κοιτάει τον εαυτό της, παρακολουθώντας το Πανοπτικόν της σκέψης εκείνου που συλλέγει τα παράδοξα χρώματα και τα μεταποιεί σε γεγονότα.
«Υπάρχουν πιο πολλά σε γη και σε ουρανό, απ’ όσα το ανθρώπινο μάτι μπορεί να δει…» Άμλετ
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.