Μήνυμα των γυναικών ζαπατίστας σε όλες τις γυναίκες στον κόσμο να αγωνίζονται

Μήνυμα στις γυναίκες όλου του κόσμου στέλνουν οι γυναίκες ζαπατίστας με τον λόγο τους την έναρξη της δεύτερης Διεθνούς Συνάντησης των Γυναικών.

Απευθυνόμενες σε όλες τις γυναίκες, αναφέρουν ότι «για να αγωνιστούμε για τα δικαιώματά μας, όπως το δικαίωμα στη ζωή, δεν φτάνει να αγωνιζόμαστε ενάντια στον σεξισμό, την πατριαρχία ή όπως αλλιώς το λένε. Ότι πρέπει επίσης να αγωνιστούμε ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα. Πάνε μαζί: έτσι λέμε εμείς οι Ζαπατίστας».

Θέλουν να στείλουν, όπως γράφουν,  μια οργισμένη κραυγή σε όλο τον κόσμο για τις δολοφονημένες, για τις καταπιεσμένες, επειδή οι γυναίκες δεν μπορούν να ζήσουν ελεύθερες χωρίς φόβο αλλά και μια πνοή αγώνα σε όλες τις γυναίκες, και σε καθεμιά  ξεχωριστά, που βιάστηκε σωματικά και με όλους τους τρόπους που υπάρχουν.

«Λένε ότι υπάρχει ισότητα των φύλων επειδή στις κακές κυβερνήσεις υπάρχουν άντρες και γυναίκες που διατάζουν. Όμως συνεχίζουν να μας δολοφονούν. Λένε ότι έχει βελτιωθεί ο μισθός των γυναικών. Όμως συνεχίζουν να μας δολοφονούν.

Λένε ότι οι φεμινιστικοί αγώνες έχουν σημειώσει μεγάλη πρόοδο.Όμως συνεχίζουν να μας δολοφονούν. Λένε ότι τώρα η φωνή των γυναικών ακούγεται περισσότερο. Όμως συνεχίζουν να μας δολοφονούν.

Ο λόγος των γυναικών ζαπατίστας που κήρυξε την έναρξη της δεύτερης Διεθνούς Συνάντησης των Γυναικών που αγωνίζονται έτσι όπως δημοσιεύθηκε στο enlacezapatista.ezln.org.mx:

27 Δεκεμβρίου 2019.

Συντρόφισσες και αδελφές:

Καλώς ήρθατε  όλες στη ζαπατιστική γη.

Καλωσήλθατε αδελφές και συντρόφισσες από τις διάφορες γεωγραφίες των πέντε ηπείρων.

Καλωσήλθατε συντρόφισσες και αδελφές από το Μεξικό και τον κόσμο.

Καλωσήλθατε αδελφές και συντρόφισσες από τα Δίκτυα Αντίστασης και Εξέγερσης.

Καλωσήλθατε συντρόφισσες του Εθνικού Ιθαγενικού Κογκρέσου-Ιθαγενικού Συμβουλίου Διακυβέρνησης.

Καλωσήλθατε συντρόφισσες της εγχώριας και διεθνούς Έκτης.

Καλωσήλθατε συντρόφισσες από τις ζαπατιστικές βάσεις στήριξης.

Καλωσήλθατε συντρόφισσες πολιτοφύλακες και αντάρτισσες του EZLN.

Αδελφή και συντρόφισσα:

Σε ενημερώνουμε ότι, μέχρι χθες, 26 Δεκεμβρίου 2019, είχαν εγγραφεί σε αυτή τη δεύτερη συνάντηση:

3.259 Γυναίκες

95 παιδιά

26 άντρες

Από τις παρακάτω 49 χώρες:

1. Γερμανία
2. Αλγερία
3. Αργεντινή
4. Αυστραλία
5. Αυστρία
6. Μπαγκλαντές
7. Βέλγιο
8. Βολιβία
9. Βραζιλία
10. Καναδά
11. Καταλωνία
12. Χιλή
13. Κολομβία
14. Κόστα Ρίκα
15. Δανία
16. Εκουαδόρ
17. Ελ Σαλβαδόρ
18. Ισπανία
19. ΗΠΑ
20. Φιλανδία
21. Γαλλία
22. Ελλάδα
23. Γουατεμάλα
24. Ονδούρα
25. Ινδία
26. Αγγλία
27. Ιρλανδία
28. Ιταλία
29. Ιαπωνία
30. Κουρδιστάν
31. Μακεδονία
32. Νορβηγία
33. Ν. Ζηλανδία
34. Χώρα των Βάσκων
35. Παραγουάη
36. Περού
37. Πολωνία
38. Πουέρτο Ρίκο
39. Μ. Βρετανία
40. Δομινικανή Δημοκρατία
41. Ρωσία
42. Σιβηρία
43. Σρι Λάνκα
44. Σουηδία
45. Ελβετία
46. Τουρκία
47. Ουρουγουάη
48. Βενεζουέλα
49. Μεξικό

Συντρόφισσα και αδελφή:

Είμαστε πολύ χαρούμενες που μπόρεσες να φτάσεις μέχρι τα βουνά μας.

Κι ακόμα κι αν δεν μπόρεσες να έρθεις, εμείς σε χαιρετάμε,  γιατί έχεις στραμμένη την προσοχή σου σε αυτά που συμβαίνουν εδώ, σε αυτή τη Δεύτερη Διεθνή Συνάντηση των Γυναικών που Αγωνίζονται.

Ξέρουμε καλά ότι πέρασες πολλά για να φτάσεις ως εδώ.

Ξέρουμε καλά ότι χρειάστηκε να αφήσεις την οικογένεια και τους φιλίες σου.

Ξέρουμε καλά ότι κατέβαλες μεγάλη προσπάθεια και δούλεψες πολύ για να βρεις τα χρήματα να ταξιδέψεις από τη δική σου γεωγραφία στη δική μας.

Αλλά ξέρουμε καλά, επίσης, ότι η καρδιά σου είναι χαρούμενη, έστω και λίγο, γιατί εδώ θα συναντηθείς με άλλες γυναίκες που αγωνίζονται.

Ίσως βοηθήσει τον αγώνα σου να ακούσεις και να γνωρίσεις  άλλους αγώνες  γυναικών.

Γιατί είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε με άλλους αγώνες, τους τρόπους και τις γεωγραφίες τους, να ακούμε και να μαθαίνουμε είναι χρήσιμο για όλες μας.

Γιατί το ζητούμενο δεν είναι να ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας για το ποιος αγώνας είναι ο καλύτερος, αλλά να μοιραζόμαστε.

Σου ζητάμε λοιπόν να δείχνεις πάντα σεβασμό στις διαφορετικές σκέψεις και τους διαφορετικούς τρόπους.

Όλες εμείς που βρισκόμαστε εδώ, και πολλές ακόμα που δεν βρίσκονται, είμαστε γυναίκες που αγωνίζονται.

Είναι αλήθεια πως έχουμε διαφορετικούς τρόπους, αλλά ως γυναίκες ζαπατίστας θεωρούμε ότι  δεν χρειάζεται να ταυτίζονται οι σκέψεις και οι τρόποι μας.

Δεν πιστεύουμε πως η διαφορετικότητα αποτελεί αδυναμία. Αντίθετα θεωρούμε πως είναι μεγάλη δύναμη όταν σεβόμαστε η μια την άλλη και συμφωνούμε να αγωνιστούμε μαζί αλλά χωρίς να χάσουμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας.

Σου ζητάμε λοιπόν να μοιραστείς τον πόνο, την οργή και τον αγώνα σου με αξιοπρέπεια.

Και να σεβαστείς τους πόνους, την οργή και τους αξιοπρεπείς αγώνες των άλλων.

Συντρόφισσα και αδελφή:

Κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να είσαι ευχαριστημένη και ασφαλής.

Φαίνεται απλό να το λες, αλλά ξέρουμε καλά ότι είναι λίγα πια τα μέρη στον κόσμο όπου μπορούμε να αισθανόμαστε ευχαριστημένες και ασφαλείς.

Και γι’ αυτό το λόγο βρισκόμαστε εδώ. Γιατί μας φέρνει εδώ ο πόνος και η οργή μας για τη βία που υποφέρουμε για το έγκλημα να είμαστε γυναίκες.

Όπως θα δεις αυτές τις μέρες, σε αυτό το μέρος δεν επιτρέπεται η παρουσία αντρών.

Δεν έχει καμία σημασία αν είναι καλοί, νορμάλ, ή αδιάφοροι. Αυτές τις μέρες δεν μπορούν να είναι εδώ.

Ο χώρος αυτός, αυτές τις μέρες, είναι μόνο για τις γυναίκες που αγωνίζονται.

Δηλαδή όχι για οποιαδήποτε γυναίκα,.

Οι συντρόφισσες αντάρτισσες και πολιτοφύλακες έχουν αναλάβει την φροντίδα και την προστασία μας.

Προσπαθήσαμε επίσης να έχεις ένα χώρο για να ξεκουραστείς, να φας, και να πλυθείς.

Τόσο για την ξεκούραση, όσο και για το φαγητό και τις ανάγκες σου, σου ζητάμε να συμπεριφέρεσαι ως αδελφή και συντρόφισσα κυρίως απέναντι στις πιο σοφές γυναίκες, δηλαδή, τις ηλικιωμένες.

Πρέπει να τις σεβόμαστε γιατί δεν είναι καινούργιες στον αγώνα που κάνουμε ως γυναίκες.

Απέκτησαν τα άσπρα τους μαλλιά, τις ασθένειες και τις ρυτίδες τους επειδή δεν ξεπουλήθηκαν στο πατριαρχικό σύστημα, ούτε παραδόθηκαν στον σεξισμό.

Δεν υποτάχθηκαν δηλαδή δεν άλλαξαν τον τρόπο που σκέφτονται τον αγώνα για τα δικαιώματα των γυναικών.

Είναι αυτές που είναι, γιατί δεν ξεπουλήθηκαν, δεν παραδόθηκαν, δεν υποτάχθηκαν.

Ζητάμε όμως και από τις ηλικιωμένες, τις σοφές, να σεβαστούν και να χαιρετίσουν τις νεότερες, είτε ενήλικες είτε παιδιά.

Γιατί αυτός ο αγώνας είναι και δικός τους. Και δεν τους λείπει ούτε η αποφασιστικότητα ούτε η δέσμευση.

Αφού δεν επιτρέπουμε να μας χωρίζουν οι γεωγραφίες ας μην αφήσουμε να μας χωρίσουν τα ημερολόγια.

Όλες, ανεξάρτητα από το ημερολόγιο που κουβαλάμε ή τη γεωγραφία στην οποία ζούμε, βρισκόμαστε στον ίδιο δρόμο: στον αγώνα για τα δικαιώματα των γυναικών.

Όπως είναι το δικαίωμα μας στη ζωή.

Και αυτό που μας θλίβει και μας πονά είναι ότι, έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από την πρώτη μας συνάντηση και ο απολογισμός μας είναι αρνητικός.

Σε όλο τον κόσμο συνεχίζουν να δολοφονούν γυναίκες, να τις εξαφανίζουν, να τις βιάζουν, να τις περιφρονούν.

Φέτος όχι μόνο δεν μειώθηκε ο αριθμός των γυναικών που βιάστηκαν, εξαφανίστηκαν, δολοφονήθηκαν αλλά απ’ όσο ξέρουμε αυξήθηκε.

Και εμείς, ως γυναίκες ζαπατίστας, θεωρούμε πως αυτό είναι πολύ σοβαρό.

Γι’ αυτό διοργανώσαμε αυτή τη δεύτερη συνάντηση με ένα μόνο θέμα: τη βία ενάντια στις γυναίκες.

Αδελφή και συντρόφισσα, εσύ που μπόρεσες να έρθεις αλλά και εσύ που δεν μπόρεσες:

Θέλουμε να σε ακούσουμε και να σε δούμε, γιατί έχουμε κάποιες απορίες.

Πώς οργανώθηκες;

Τί έκανες;

Τί συνέβη;

Γιατί αν θυμάσαι στην πρώτη μας συνάντηση, δεσμευτήκαμε ότι θα οργανωθούμε στους τόπους μας για να μην υπάρχουν πια δολοφονημένες, εξαφανισμένες, ταπεινωμένες, περιφρονημένες γυναίκες.

Αλλά αυτό που βλέπουμε είναι ότι η κατάσταση έχει επιδεινωθεί.

Λένε ότι υπάρχει ισότητα των φύλων επειδή στις κακές κυβερνήσεις υπάρχουν  άντρες και γυναίκες που διατάζουν.

Όμως συνεχίζουν να μας δολοφονούν.

Λένε ότι έχει βελτιωθεί ο μισθός των γυναικών.

Όμως συνεχίζουν να μας δολοφονούν.

Λένε ότι οι φεμινιστικοί αγώνες έχουν σημειώσει μεγάλη πρόοδο.

Όμως συνεχίζουν να μας δολοφονούν.

Λένε ότι τώρα η φωνή των γυναικών ακούγεται περισσότερο.

Όμως συνεχίζουν να μας δολοφονούν.

Λένε ότι σήμερα υπολογίζουν τις γυναίκες.

Όμως συνεχίζουν να μας δολοφονούν.

Λένε ότι τώρα υπάρχουν περισσότεροι νόμοι που προστατεύουν τις γυναίκες.

Όμως συνεχίζουν να μας δολοφονούν.

Λένε ότι τώρα είναι αποδεκτό να μιλούν καλά για τις γυναίκες και τους αγώνες τους.

Όμως συνεχίζουν να μας δολοφονούν.

Λένε ότι υπάρχουν άνδρες που καταλαβαίνουν τον αγώνα των γυναικών, ακόμα και ότι είναι φεμινιστές.

Όμως συνεχίζουν να μας δολοφονούν.

Λένε ότι η γυναίκα έχει πια περισσότερο χώρο.

Όμως συνεχίζουν να μας δολοφονούν.

Λένε ότι υπάρχουν πια σούπερ ηρωίδες στις ταινίες.

Όμως συνεχίζουν να μας δολοφονούν.

Λένε ότι το αίσθημα σεβασμού προς τη γυναίκα είναι πια μεγαλύτερο.

Όμως συνεχίζουν να μας δολοφονούν.

Κάθε φορά περισσότερες δολοφονημένες.

Κάθε φορά με μεγαλύτερη αγριότητα.

Κάθε φορά με περισσότερη λύσσα, οργή, φθόνο και μίσος.

Και κάθε φορά με μεγαλύτερη ατιμωρησία.

Με άλλα λόγια, κάθε φορά περισσότεροι μάτσο που δεν τιμωρούνται, που δεν καταδικάζονται, λες και δεν έχουν κάνει τίποτα: σα να μην είναι σπουδαίο πράγμα να δολοφονήσεις μια γυναίκα, να την εξαφανίσεις, να την εκμεταλλευτείς, να τη χρησιμοποιήσεις, να της επιτεθείς, να την απαξιώσεις.

Συνεχίζουν να μας δολοφονούν, κι ωστόσο μας ζητούν, απαιτούν από εμάς, μας διατάζουν, να συμπεριφερόμαστε καλά.

Δεν μπορεί να το πιστέψει κανείς, όμως, αν μια ομάδα εργαζομένων κλείσουν έναν δρόμο, ή κάνουν μια απεργία, ή διαμαρτυρηθούν, γίνεται μεγάλο σκάνδαλο.

Λένε ότι παραβιάζονται τα δικαιώματα των εμπορευμάτων, των αυτοκινήτων και των αντικειμένων.

Και στα μέσα επικοινωνίας βλέπεις φωτογραφίες, βίντεο, ρεπορτάζ, αναλύσεις και σχόλια ενάντια στις διαμαρτυρίες αυτές.

Αλλά αν βιάσουν μια γυναίκα, απλά αλλάζει ένας αριθμός πάνω ή ένας αριθμός κάτω στις στατιστικές τους.

Κι αν οι γυναίκες διαμαρτυρηθούν, και καλύψουν με γκράφιτι τις πέτρες των από πάνω, και σπάσουν τις βιτρίνες των από πάνω, και φωνάξουν τις αλήθειες τους στους από πάνω, τότε γίνεται μεγάλη φασαρία.

Αλλά, όταν μας εξαφανίζουν, όταν μας δολοφονούν, τότε απλά αλλάζουν ένα νούμερο: ένα θύμα παραπάνω, μια γυναίκα λιγότερη.

Σα να θέλει ο ισχυρός να κάνει σαφές ότι αυτό που μετράει είναι το κέρδος του, όχι η ζωή.

Μετράνε τα αυτοκίνητα, οι πέτρες, οι βιτρίνες, τα εμπορεύματα.

Η ζωή δεν μετράει.

Κι αν πρόκειται για τη ζωή μιας γυναίκας, αυτή αξίζει ακόμα λιγότερο.

Γι’ αυτό κι εμείς, ως γυναίκες Ζαπατίστας που είμαστε, δηλαδή ως αντικαπιταλίστριες που αντιμαχόμαστε την πατριαρχία, αναρωτηθήκαμε: γιατί το σύστημα λειτουργεί με αυτό τον τρόπο;

Φαίνεται ότι οι βίαιοι θάνατοί μας, οι εξαφανίσεις μας, τα βάσανά μας αποτελούν κέρδος για το καπιταλιστικό σύστημα.

Γιατί το σύστημα επιτρέπει μόνο ό,τι το ωφελεί, ό,τι του προσφέρει κέρδη.

Γι’ αυτό λέμε ότι το καπιταλιστικό σύστημα είναι πατριαρχικό.

Η πατριαρχία μετράει και επιβάλλεται, ακόμα κι αν η επιστάτρια είναι γυναίκα.

Σκεφτόμαστε λοιπόν ότι, για να αγωνιστούμε για τα δικαιώματά μας, όπως το δικαίωμα στη ζωή, δεν φτάνει να αγωνιζόμαστε ενάντια στον σεξισμό, την πατριαρχία ή όπως αλλιώς το λένε.

Ότι πρέπει επίσης να αγωνιστούμε ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα.

Πάνε μαζί: έτσι λέμε εμείς οι Ζαπατίστας.

Ξέρουμε, ωστόσο, ότι υπάρχουν διαφορετικές σκέψεις και τρόποι στον αγώνα των γυναικών.

Ίσως κάτι μπορούμε να καταλάβουμε και να μάθουμε.

Γι’ αυτό καλούμε όλες τις Γυναίκες που Αγωνίζονται.

Δεν έχει σημασία πώς σκέφτονται και πώς δρουν.

Αυτό που σήμερα έχει σημασία είναι να αγωνιζόμαστε για τη ζωή μας που, τώρα πιο πολύ από ποτέ, είναι σε κίνδυνο, σ’ όλους τους τόπους και σ’ όλους τους καιρούς.

Αν και μιλάνε, και προβλέπουν μεγάλη πρόοδο για τις γυναίκες, η αλήθεια είναι ότι ποτέ ξανά στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν ήταν τόσο θανάσιμο να είσαι γυναίκα.

Έχεις ακούσει, Συντρόφισσα και Αδελφή να λένε ότι το τάδε ή το δείνα επάγγελμα είναι το πιο επικίνδυνο.

Ότι είναι πολύ επικίνδυνο να είσαι δημοσιογράφος, ή δύναμη καταστολής, ή δικαστής, ή κακή κυβέρνηση.

Αλλά εσύ και εμείς ξέρουμε ότι το πιο επικίνδυνο σήμερα στον κόσμο είναι να είσαι γυναίκα.

Δεν έχει σημασία αν είσαι μικρή, νεαρή, ενήλικη ή ηλικιωμένη.

Δεν έχει σημασία αν είσαι λευκή, κίτρινη, κόκκινη ή αν έχεις το χρώμα της γης.

Δεν έχει σημασία αν είσαι χοντρή, αδύνατη, ψηλή, κοντή, όμορφή ή άσχημη.

Δεν έχει σημασία αν ανήκεις στην κατώτερη, μεσαία ή ανώτερη τάξη.

Δεν έχει σημασία η γλώσσα, ο πολιτισμός, η πίστη, η πολιτική σου στράτευση.

Την ώρα της βίας, το μόνο που έχει σημασία είναι ότι είσαι γυναίκα.

Αδελφή και Συντρόφισσα:

Ως Ζαπατίστας που είμαστε, ξέρουμε ότι θα μας δώσουν πολλά παραδείγματα γυναικών που έχουν προοδεύσει, που έχουν θριαμβεύσει, που έχουν κερδίσει βραβεία και καλούς μισθούς, που έχουν πετύχει, όπως λένε.

Εμείς τους απαντάμε, μιλώντας για αυτές που βιάζονται, που εξαφανίζονται, που δολοφονούνται.

Τους απαντάμε, λοιπόν, ότι οι από πάνω μιλάνε για τα κεκτημένα δικαιώματα λίγων γυναικών.

Γι’ αυτό τους λέμε, τους εξηγούμε, τους φωνάζουμε ότι, από όλα τα δικαιώματα, λείπει το πιο βασικό, το πιο σημαντικό για όλες τις γυναίκες: το δικαίωμα στη ζωή.

Το έχουμε ήδη πει πολλές φορές, Συντρόφισσα και Αδελφή, αλλά θα το επαναλάβουμε και τώρα:

Το δικαίωμα στη ζωή, όπως και όλα τα δικαιώματα που αξίζουμε και χρειαζόμαστε, δεν θα μας τα χαρίσει κανείς.

Δεν θα μας το δώσει ο άνδρας – είτε κακός είτε καλός, είτε κανονικός είτε αδιάφορος.

Δεν θα μας το προσφέρει το καπιταλιστικό σύστημα, όσους νόμους ή υποσχέσεις και να δώσει.

Το δικαίωμα στη ζωή, όπως και όλα τα δικαιώματα, πρέπει να το κατακτούμε.

Παντού και πάντα.

Με άλλα λόγια, για τις Γυναίκες που Αγωνίζονται δεν υπάρχει ανάπαυση.

Αδελφή και Συντρόφισσα:

Πρέπει να υπερασπιστούμε τις εαυτές μας.

Να αυτοαμυνθούμε ως άτομα και ως γυναίκες.

Και πάνω απ’ όλα πρέπει να υπερασπιστούμε τις εαυτές μας οργανωμένα.

Όλες μας, να στηρίζουμε, να προστατεύουμε, να υπερασπιζόμαστε η μια την άλλη.

Και πρέπει να αρχίσουμε τώρα.

Οι συντρόφισσές μου συντονίστριες της συνάντησης μου ανέθεσαν να πω αυτά τα λόγια,  γιατί είμαι μητέρα μιας κόρης η οποία βρίσκεται εδώ μαζί μου.

Γιατί καθήκον μας, ως Γυναίκες που Αγωνιζόμαστε, είναι να προστατεύουμε και να υπερασπιζόμαστε η μια την άλλη.

Πολύ δε περισσότερο, αν η γυναίκα είναι ένα μικρό κοριτσάκι.

Πρέπει να την προστατεύσουμε και να την υπερασπιστούμε με ό,τι μέσο διαθέτουμε.

Και αν πια δεν έχουμε τίποτα, τότε με ξύλα και πέτρες.

Κι αν δεν υπάρχουν ξύλα και πέτρες, τότε με το σώμα μας.

Πρέπει να τις προστατεύσουμε και να τις υπερασπιστούμε με νύχια και με δόντια.

Και να μάθουμε στα κορίτσια να προστατεύουν και να υπερασπίζονται τις εαυτές τους με τις δικές τους δυνάμεις, όταν πια μεγαλώσουν.

Έτσι έχουν τα πράγματα, Αδελφή και Συντρόφισσα, πρέπει να ζούμε αμυνόμενες.

Kαι πρέπει να διδάξουμε τις κόρες μας να μεγαλώνουν αμυνόμενες.

Έτσι, μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα που θα μπορούν να γεννιούνται και να μεγαλώνουν κορίτσια χωρίς φόβο.

Εμείς, ως Ζαπατίστας, πιστεύουμε ότι γι’ αυτό είναι καλύτερο να είμαστε οργανωμένες.

Ξέρουμε ότι υπάρχουν κάποιες που σκέφτονται ότι μπορεί, επίσης, να γίνει ατομικά.

Αλλά εμείς, ως Ζαπατίστας που είμαστε, αγωνιζόμαστε οργανωμένες.

Γιατί, ναι, είμαστε Γυναίκες που Αγωνίζονται, είμαστε όμως γυναίκες Ζαπατίστας.

Γι’ αυτό, Συντρόφισσα και Αδελφή, ο δικός μας απολογισμός είναι ο εξής:  τη χρονιά που πέρασε, καμία από τις συντρόφισσές μας δεν δολοφονήθηκε ούτε εξαφανίστηκε.

Ναι, πράγματι, σύμφωνα με την τελευταία μας συνάντηση, έχουμε κάποιες περιπτώσεις βίας κατά γυναικών.

Και εξετάζουμε τον τρόπο με τον οποίο θα τιμωρήσουμε τους υπεύθυνους: όλοι τους άντρες.

Και δεν το εξετάζουν μόνο οι αυτόνομες αρχές, αλλά και εμείς, οι γυναίκες Ζαπατίστας.

Και πράγματι, Συντρόφισσα και Αδελφή, κάποιες φορές μαλώνουμε μεταξύ μας για χαζομάρες ως γυναίκες που είμαστε.

Ίσως χάνουμε την ώρα μας με αυτούς τους ανόητους καυγάδες, επειδή τώρα είμαστε ζωντανές και ασφαλείς.

Γιατί υπήρξε μια εποχή που βιώναμε μόνο το θάνατο.

Και ειλικρινά, βλέποντας πώς είναι τα πράγματα στους κόσμους σας, χωρίς να θέλουμε να σε προσβάλλουμε Αδελφή και Συντρόφισσα, αλλά ευχόμαστε να έρθει μια μέρα που κι εσείς θα συζητάτε και θα τσακώνεστε για το ποια είναι η πιο όμορφη, πιο νέα, πιο έξυπνη, πιο καλοντυμένη, ποια έχει τα περισσότερα αγόρια ή κορίτσια, ή τους/τις περισσότερους/ες συζύγους, ή γιατί φοράτε τα ίδια ρούχα, ή γιατί τα παιδιά σας είναι καλύτερα ή χειρότερα ή για όλα αυτά που συμβαίνουν στη ζωή.

Γιατί τότε, Συντρόφισσα και Αδελφή, θα σημαίνει ότι η ζωή θα πάψει να αποτελεί πρόβλημα.

Και τότε ίσως θα μπορούσαμε να  μοιάσουμε με τους ανόητους άντρες, να κουτσομπολεύουμε και να λέμε χαζομάρες.

Ίσως πάλι όχι, ίσως τότε, ζωντανές και ελεύθερες πια, να αντιληφθούμε πως υπάρχουν άλλα προβλήματα, άλλες συζητήσεις και άλλες συγκρούσεις.

Όμως, μέχρι να φτάσει εκείνη η μέρα, Αδελφή και Συντρόφισσα, πρέπει να προσέχουμε, να προστατεύουμε και να υπερασπιζόμαστε η μία την άλλη.

Γιατί, εσύ το ξέρεις καλά, Συντρόφισσα και Αδελφή, είμαστε σε πόλεμο.

Εκείνοι, προσπαθούν να μας σκοτώσουν.

Εμείς, προσπαθούμε όχι απλά να ζήσουμε, αλλά να ζήσουμε χωρίς φόβο, ελεύθερες.

Γι’ αυτό τον πόνο, γι’ αυτή την οργή που νιώθουμε, επειδή δεν μπορούμε να ζούμε ελεύθερες, είναι που θέλουμε να στείλουμε μια οργισμένη κραυγή σε όλο τον κόσμο.

Αλλά επίσης και μια πνοή αγώνα σε όλες τις γυναίκες, και σε καθεμιά  ξεχωριστά, που βιάστηκε σωματικά και με όλους τους τρόπους που υπάρχουν.

Και, ως γυναίκες Ζαπατίστας, θέλουμε να στείλουμε μια ξεχωριστή αγκαλιά στις οικογένειες και στις φιλίες των γυναικών που εξαφανίστηκαν και δολοφονήθηκαν.

Μια αγκαλιά  για να νιώσουν ότι δεν είναι μόνες κι ότι με τον δικό μας τρόπο, στο δικό μας τόπο, συντροφεύουμε το αίτημά τους για αλήθεια και δικαιοσύνη.

Γι’ αυτό  συναντιόμαστε, Αδελφή και Συντρόφισσα.

Για να βγάλουμε την κραυγή του δικού μας πόνου και της δικιάς μας οργής.

Για να συντροφέψει και να εμψυχώσει η μία την άλλη.

Για ν’ αγκαλιαστούμε.

Για να ξέρουμε ότι δεν είμαστε μόνες.

Για να βρούμε δρόμους στήριξης και βοήθειας.

Αυτά τα λίγα λόγια θέλαμε να σου πούμε, Αδελφή και Συντρόφισσα.

Οι αντάρτισσες και πολιτοφύλακες έχουν ετοιμάσει μια ομιλία με το δικό τους τρόπο, η οποία θα παρουσιαστεί τώρα. Σε αυτήν θα σου θυμίσουμε τη μικρή φλόγα που σου προσφέραμε στην πρώτη Συνάντηση.

Στη συνέχεια θα ξεκινήσουν οι εργασίες αυτής της συνάντησης, που σήμερα θα αφιερωθεί στις καταγγελίες.

Αυτό το μέρος και αυτή η μέρα  θα επικεντρωθεί στις καταγγελίες της βίας που  υποφέρουμε.

Σήμερα θα υπάρχει μόνο ένα τραπέζι καταγγελιών και θα είναι ανοιχτό αυτό εδώ το μικρόφωνο.

Εδώ θα μπορέσουμε να δώσουμε  και να πάρουμε το λόγο για να βγάλουμε προς τα έξω την οργή και το θυμό μας για όλα όσα μας κάνουν.

Και όλες θα ακούσουμε με προσοχή και σεβασμό.

Κανείς άλλος δεν πρόκειται ν’ ακούσει αυτά που θα πούμε.

Μόνο εμείς που είμαστε Γυναίκες που Αγωνίζονται και βρισκόμαστε εδώ.

Έτσι, Αδελφή και Συντρόφισσα, χωρίς ντροπή,  πες ξεκάθαρα τον πόνο σου, κλάψε από το θυμό σου, βγάλε την οργισμένη κραυγή σου.

Και να ξέρεις καλά ότι τουλάχιστον εμείς οι Ζαπατίστας θα του δώσουμε χώρο στη συλλογική μας καρδιά και ότι μέσα από μας, που βρισκόμαστε εδώ, δεκάδες χιλιάδες ιθαγενείς γυναίκες Ζαπατίστας θα σε συντροφεύουν.

Στη συνέχεια, αύριο, θα μοιραστούμε τις ιδέες, τις  εργασίες και τις εμπειρίες που μας φέρνετε, για να ψάξουμε δρόμους ώστε να σταματήσει αυτός ο εφιάλτης του πόνου και του θανάτου.

Και την τελευταία μέρα αυτής της συνάντησης θα την αφιερώσουμε στον πολιτισμό, στην τέχνη και στη γιορτή.

Έτσι, την πρώτη μέρα θα φωνάξουμε δυνατά τον πόνο και το θυμό μας.

Τη δεύτερη θα μοιραστούμε ιδέες και εμπειρίες.

Και την τρίτη θα φωνάξουμε από χαρά και δύναμη.

Γιατί είμαστε γυναίκες που υποφέρουν.

Αλλά είμαστε και γυναίκες που σκέφτονται και οργανώνονται.

Και πάνω από όλα είμαστε Γυναίκες που Αγωνίζονται.

Έτσι θα γίνει.

Ξέρεις λοιπόν ότι είσαι καλοδεχούμενη, Συντρόφισσα και Αδελφή.

Εσύ που βρίσκεσαι εδώ, και εσύ που αν και δεν κατάφερες να έρθεις, είσαι εδώ με την καρδιά σου.

-*-

Στις 13.57 ζαπατιστική ώρα, της 27^ης  Δεκεμβρίου 2019, κηρύσσω επίσημα εκ μέρους των γυναικών Ζαπατίστας όλων των ηλικιών, την έναρξη της 2ης Διεθνούς Συνάντησης των Γυναικών που Αγωνίζονται εδώ στα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού.

Από το σπορείο «Στα χνάρια της διοικήτριας Ραμόνα», καρακόλ «Ανεμοστρόβιλος του Λόγου μας», βουνά των Ζαπατίστας σε αντίσταση και εξέγερση.

Διοικήτρια Αμάντα.

Μεξικό, Δεκέμβρης 2019.