Της Μαρίνας Ακαρέπη
Δύο εβδομάδες σχεδόν μετά την κυκλοφορία του πλέον αμφιλεγόμενου βίντεο-κλιπ WAP της ράπερ Cardi B σε συνεργασία με τη Megan Thee Stallion, το τραγούδι είναι επισήμως Νο1 στα charts, ενώ το βίντεο μετρά πάνω από 110 εκ. views στο YouTube.
Το βίντεο έχει προκαλέσει διεθνώς πανικό, καθώς το σεξουαλικό του περιεχόμενο σε συνδυασμό με τους ακατάλληλους στίχους έχουν διχάσει την κοινή γνώμη, και έχουν χαρακτηριστεί από πολλούς ως απαράδεκτος μισογυνισμός που φτάνει στα όρια της πορνογραφίας, αλλά ταυτόχρονα από άλλους και ως ύμνος στο φεμινισμό και τη γυναικεία χειραφέτηση.
Το κομμάτι, όπως και το βίντεο περιγράφουν ευθέως σεξουαλικές φαντασιώσεις, και χρησιμοποιούν συμβολική εικονογραφία η οποία από αρχαιοτάτων χρόνων έχει συνδεθεί με την απεικόνιση γυναικείων θεοτήτων, και έχει -μάλιστα- αναπαραχθεί αμέτρητες φορές στην ποπ κουλτούρα για να εκφράσει τα ζωώδη ένστικτα, τη γυναικεία γονιμότητα, αλλά και -σε μία Μετά Χριστόν κοινωνία- την αμαρτία.
Δεν μας κάνει λοιπόν εντύπωση που το συντηρητικό κομμάτι της Αμερικανικής κοινωνίας έχει σοκαριστεί, στην τελική, μιλάμε για δύο εντυπωσιακά σέξι ημίγυμνες γυναίκες που δηλώνουν ότι διεγείρονται τόσο που το πάτωμα ‘χρειάζεται σφουγγαρίστρα και κουβά’.
Και, ναι, φυσικά πρόκειται για ένα ακόμη ποπ τραγούδι, ένα κατασκεύασμα της καπιταλιστικής κοινωνίας (όπως φρόντισε να μας υπενθυμίσει πρόσφατα και ο Russel Brand στη διαδικτυακή του εκπομπή). Πρόκειται για ένα προϊόν.
Προφανώς οι δύο αυτές ράπερ δε διαθέτουν μόνο την εμφάνιση, αλλά και το συνδυασμό επιχειρηματικού μυαλού και ταλέντου που παράγει ένα χιτ που θα αφήσει εποχή και θα τους φέρει φήμη και χρήμα.
Αυτό που αξίζει να αναγνωρίσουμε, λοιπόν, δεν είναι το προϊόν καθεαυτό, αλλά μάλλον το πολιτισμικό αντίκτυπο που έχει σε μία (θεωρητικά) προοδευτική κοινωνία και το τι συμπεραίνουμε τελικά για αυτήν.
‘Όποιος έχει παρακολουθήσει τη ραπ και χιπ-χοπ σκηνή θα έχει σίγουρα παρατηρήσει πως υπάρχει σε γενικές γραμμές μια τάση να προβάλλονται σεξουαλικοί συσχετισμοί, και πως η γονιμότητα και τα σωματικά χαρίσματα συχνά χρησιμοποιούνται για να αποδείξουν την υπεροχή του υποκειμένου. Και αυτό είναι ΟΚ, όταν το υποκείμενο είναι γένους αρσενικού.
Συγκεκριμένα, είναι τόσο ΟΚ, που για να ενισχυθεί η υπεροχή αυτή, συχνά το υποκείμενο περιβάλλεται από ημίγυμνες χορεύτριες των οποίων η παρουσία λειτουργεί κυρίως ως υπηρετική.
Όταν, λοιπόν, οι -προηγουμένως αναλώσιμες- γυναίκες αυτές αποφασίζουν να αρπάξουν το μικρόφωνο και να αποκτήσουν φωνή και έκφραση, χωρίς καν να αντιστρέφουν τους ρόλους εντελώς (στο βίντεο WAP δεν απεικονίζεται ούτε ένας άνδρας) τότε πού έγκειται η ηθική ένσταση;
Στα κοστούμια; (τα οποία όταν τα φοράει η γυναίκα- αντικείμενο, η υπηρέτρια του μάγκα γόνιμου αρσενικού δε μας προσβάλλουν την αισθητική).
Και, πώς, άλλωστε, να κάνουν τη δήλωσή τους με ηχηρό τρόπο χωρίς να φορέσουν τη στολή και να υποδυθούν το ρόλο, με σκοπό να τον αμφισβητήσουν; Ο σκοπός εδώ δεν είναι να το παίξουν υπεράνω, αλλά να ενσωματώσουν τη φαντασίωση και να πουν ‘Και εμείς γουστάρουμε, ξέρετε’.
‘Η μήπως τους στίχους; Οι οποίοι περιγράφουν με γραφικό τρόπο τις προτιμήσεις και τις φαντασιώσεις τους; Γιατί ενθαρρύνουμε τις γυναίκες να προκαλούν και να υπονοούν, αλλά ταυτόχρονα τις καταδικάζουμε αν πουν τα πράγματα με το όνομά τους και παραδεχτούν τη σαρκική τους διάσταση ενεργά και όχι μονάχα παθητικά ή δουλικά;
Και στην τελική, τι διαχωρίζει τον Sir Mix-A-Lot και τους λοιπούς ράπερ που περήφανα εξυμνούν τα υπερμεγέθη γυναικεία οπίσθια από την Cardi B και τη Megan που εκφράζουν αντίστοιχη προτίμηση στα υπερμεγέθη ανδρικά μόρια; Μεγειά τους με χαρά τους, και περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Α, πάρτε και 10 παραδείγματα ραπ γένους αρσενικού, των οποίων το σεξουαλικό περιεχόμενο δεν φαίνεται να ενόχλησε ποτέ κανέναν συντηρητικό.
Lil Wayne f/ Static Major “Lollipop” (2008)
Eazy E (Dr. Dre) 187um Killa “It’s On” (1993)
50 Cent ft. Olivia “Candy Shop” (2005)
Akinyele “Put It In Your Mouth” (1996)
Timbaland ft. Justin Timberlake “Carry Out” (2010)
Cam’ron f/ Lil Wayne “Suck It Or Not” (2006)
Outkast “Spread” (2003)
Nelly feat. St. Lunatics “Tip Drill” (2003)
NERD “Lapdance” (2001)
Tyga “Make it Nasty” (2012)
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.