«-Δεν έχεις σκεφτεί πώς αν δεν είχαμε γνωριστεί ή αν χωρίζαμε, θα γνωρίζαμε άλλους ανθρώπους, θα κάναμε άλλα πράγματα και θα αποκτούσαμε περισσότερες εμπειρίες;»
Εκείνος την κοίταξε με τρόμο. «Υπονοεί κάτι;»
«Απλώς σκέφτομαι πως είμαστε πάρα πολλά χρόνια μαζί και να… δεν σου έχουν λείψει τα πρώτα βλέμματα, τα πρώτα φοβισμένα αγγίγματα ενός έρωτα που γεννιέται; Να είσαι ελεύθερος να κάνεις σεξ με μια άγνωστη; Χωρίς σκέψεις, τύψεις, δεσμεύσεις;»
«-Θα μου έλειπαν όλα αυτά αν δεν σε αγαπούσα τόσο πολύ. Και τι αξία θα είχαν όλα αυτά χωρίς εσένα; Αν δεν ήσουν εσύ αυτή που θα κοιτούσα για πρώτη φορά;»
Η κοπέλα βούρκωσε και του έπιασε το χέρι.
«-Δηλαδή θες να μου πεις ότι δεν έχεις σκεφτεί ποτέ αυτά τα δέκα χρόνια πως θα μπορούσες να περάσεις πολλά ωραία βράδια με μια παντρεμένη, να ερωτευτείς μια πιτσιρίκα και να κάνεις ταξίδια μαζί της, να ρουφήξεις πολλών ειδών γυναικεία αρώματα, και στο τέλος μιας ταραχώδους ζωής να αγκυροβολήσεις σε ένα λιμάνι τόσο ρομαντικό όσο το βενετσιάνικο, όλο ιστορίες να διηγηθείς στους θαμώνες του;»
«-Πολλά μυθιστορήματα διαβάζεις», της απαντά.
Και είχε δίκιο.
Η Νεφέλη δεν διάβαζε βιβλία τον ελεύθερο χρόνο της, αλλά όταν δεν διάβαζε βιβλία είχε ελεύθερο χρόνο. Ελλείψει φαντασίας να πρωταγωνιστήσει τη ζωή της όπως εκείνη ήθελε, έψαχνε μανιωδώς για σκηνοθέτη. Μια νουβέλα του Προυστ, μία σκοτεινή εξομολόγηση του Ντοστογιέφσκι, ένα απαγορευμένο πάθος στον Ουγκώ, μια πολυτάραχη ερωτική ζωή στον Κούντερα, ένα βαθύ ερωτικό ταξίδι στο Μπαρρίκο, ένα απρόσμενο τέλος στο Μουρακάμι και στο Μπάρνς. Ζούσε μέσω των ηρώων της. Γινόταν ψηλή, κοκκινομάλλα, με μεγάλη μύτη, παχουλή, μοντέλο, πόρνη, αριστοκράτισσα, φτωχή, ζάμπλουτη χήρα, διεστραμμένη.
Όλες οι ζωές περνούσαν μπροστά στα μάτια της.
Δεν είχε ιδιαίτερο παράπονο από τη ζωή της. Η γκρίνια, όμως γκρίνια, όπως συμβαίνει με όλους μας. Ενώ τίποτα δεν πηγαίνει «άσχημα», συνεχώς βρίσκουμε ευκαιρία να γκρινιάξουμε και να παραπονεθούμε πώς κάτι μας λείπει. Θέλουμε το «καλά μωρέ» να γίνει «τέλεια». Λες και ξέρει ο καθένας μας πώς θα ήταν αυτό το «τέλεια».
…Είμαστε καταδικασμένοι να κυνηγάμε χίμαιρες;
Μετά από μια εκκωφαντική από τις σκέψεις σιωπή, εκείνος τη φίλησε. «Τι και αν είχα γνωρίσει 20 γυναίκες παραπάνω; Ποσοτικό είναι το ζήτημα; Ή οι στιγμές έχουν άθροισμα και θα βγω μείον στο σύνολο;» της είπε χαριτωμένα τσιμπώντας το ροζ μάγουλό της. Άρχισαν να φιλιούνται με πάθος. Για ώρα. Πολύ ώρα.
***
Σιωπή. Δεν ακουγόταν τίποτα πια.
Ο θυρωρός της πολυκατοικίας που είχε στήσει αυτί έξω από τη πόρτα, βαρέθηκε και έφυγε. «Αρκετά έχασα το χρόνο μου με δαύτους». Θα πήγαινε να κρυφακούσει στης κυρίας Κεδίκολγου στον τρίτο, που λέει είχε κάνει δεσμό με την κυρία Νομικού από τον πέμπτο. «Εκεί είναι το ζουμί» σκέφτηκε. Χωρίς να ανάψει το φως της πολυκατοικίας και τον πάρει κανείς χαμπάρι, ανέβηκε γρήγορα-γρήγορα τις σκάλες. Έμεινε εκεί ως την επόμενη μέρα που ξανάπιανε δουλειά.
Άλλωστε, κανείς δεν τον περίμενε στο σπίτι.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.