Την ώρα που τα τραπεζοκαθίσματα από τις καφετέριες, τους μεγάλους φούρνους και τα σουβλατζίδικα κερδίζουν έδαφος στις πλατείες, τα παγκάκια και τα πεζούλια αφήνονται στην τύχη τους. Είναι το αποτέλεσμα της τακτικής που εφαρμόζεται για τους δημόσιους χώρους τα τελευταία δέκα χρόνια τουλάχιστον. Πρώτα απαξιώνονται, στη συνέχεια ξεπουλιούνται και μετέπειτα πρωτοβουλίες ιδιωτών παρουσιάζονται ως πρωτοβουλίες για το κοινό καλό. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Ομόνοιας. Πρώτα υποβαθμίστηκε και σήμερα οι αλυσίδες κυριαρχούν επί της πλατείας με νησίδες τραπεζοκαθισμάτων που πολλαπλασιάζονται διαρκώς.
Ο σχεδιασμένος αποκλεισμός του κόσμου από το δημόσιο χώρο σερβίρεται ως το αντίθετο, ως εξέλιξη που είναι αποτέλεσμα των συνθηκών κρίσης. Αν όμως ο κόσμος δεν μπορεί να βγει στις πλατείες την περίοδο της κρίσης, πότε θα μπορεί;
Η εικόνα της εγκατάλειψης δεν εμφανίζεται μόνο σε μεγάλους χώρους, όπως για παράδειγμα το Πεδίον του Άρεως, που είναι δύσκολο λόγω της μεγάλης τους έκτασης να συντηρηθούν. Εντοπίζεται σε κεντρικά σημεία των πόλεων, σε υποδομές που δεν ξεπερνούν σε έκταση ένα πεζοδρόμιο. Η απουσία πρωτοβουλιών ακόμη και σε επίπεδα έργων βιτρίνας, με εξαίρεση μόνο τα πέριξ της Ακρόπολης και λοιπών τουριστικών πόλων, δεν αποτελεί δείγμα οικονομικής αδυναμίας, όσο δείγμα μιας προσπάθειας να εδραιωθεί η ταύτιση του δημόσιου χώρου με την υποβάθμιση. Για τη διαφυγή από αυτή, ιδιώτες προσγειώνονται ως σωτήρες. Πάντα με αντίτιμο. Αν θες να κάτσεις στην πλατεία Ομονοίας, θα πρέπει να κάτσεις στην καφετέρια άρα και να πληρώσεις ό,τι πάρεις. Αν δεν έχεις για να το πάρεις, δεν μπορείς να κάτσεις στην πλατεία Ομονοίας.
Η έξοδος πρέπει να είναι καθολικό δικαίωμα. Παύει να είναι δικαίωμα όταν μπαίνει έστω κι άτυπα εισιτήριο. Όταν δεν υπάρχει παγκάκι για να κάτσεις. Ακόμη όμως κι αν όλα ήταν ρόδινα και όλοι είχαν τις τσέπες γεμάτες, οι πλατείες θα έπρεπε να ανήκουν στα παγκάκια τους και όχι στα τραπεζοκαθίσματα. Η πλατεία σημαίνει ελευθερία. Μια κουβέντα μπορεί να επεκταθεί στο φυσικό της επίπεδο, ακόμη κι αυτό της έντονης λογομαχίας. Στο μαγαζί «υπάρχουν πλαίσια και όρια», από τα οποία οι ζωές όλων μας έχουν χορτάσει.
Πίσω από την Αθηναϊκή Τριλογία, σε πάροδο της Ακαδημίας. Την εικόνα εγκατάλειψης συμπληρώνει κομμένος κορμός δέντρου που δεν αντικαταστάθηκε ποτέ.
Στην οδό Στάικου, στενάκι που βρίσκεται κοντά στη Νομική.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.