Εφηβικά λευκώματα. Καταχωνιασμένες όλες οι ενοχές σε ένα ξύλινο κουτί που μυρίζει ψυχή. Βαμμένα νύχια σαν ουράνια τόξα σε δάχτυλα που χάιδεψαν εραστές, παιδιά, εγγόνια! Γυναίκες που έτρεξαν πιο γρήγορα από το κύμα. Που μέρεψαν πάθη, που αφέθηκαν σε πάθη, που θρήνησαν σε εποχές αλλοτινές έρωτες και όνειρα!
Είχα γιαγιάδες. Έχω μάνα. Έχω αδερφές. Έχω φίλες. Γενιές και γενιές που μαυροφορέθηκαν. Χωρίς μελωμένα λόγια και αέρηδες στα μαλλιά. Γυναίκες που έμειναν καρφωμένες στις ρίζες τους, με σακιά απλωμένα στα κλαδιά τους, με ξερά άνθη αμυγδαλιάς στα μαλλιά τους. Γυναίκες που κλωτσούσαν ξερά φύλλα, που έραβαν όνειρα στο μαξιλάρι τους, που βαλσάμωναν τις ψυχές τους για να μην τις δώσουν στο διάβολο.
Ψηλοτάκουνα. Νεαρά κορίτσια με ρουζ και κραγιόν. Να ψηλώνουν! Να διεκδικούν τη ζωή. Να διαβάζουν, να αγαπούν, να ερωτεύονται, να παίζουν εκείνο το αρχέγονο παιχνίδι με το αρσενικό, να τινάζουν πίσω τα μαλλιά τους, να σηκώνουν ανάστημα, να προτάσσουν τα στήθη, να σφίγγουν την πέτρα, να την σπάνε χιλιάδες κομμάτια και να τα κάνουν αστέρια και φιόγκους στα μαλλιά.
Γυναίκες που ακόμα κλαίνε τα βράδια. Έχεις ακούσει κλάμα βουβό; Σπασμένα φρένα, χειρόφρενο ανύπαρκτο, μοναξιά που φέρνει νύχτα, χωρισμοί, απώλειες σπουδαίες, θάνατοι μέσα τους. Γυναίκες που κάνουν κομμάτια τις ψυχές τους και σε μια νύχτα είναι πάλι συναρμολογημένες και φωτεινές! Τα μαγικά των ανθρώπων! Τα μυστικά των γυναικών!
Μας κοιτώ όλες! Μας χαζεύω! Συλλογίζομαι όλες εκείνες που χάθηκαν και θυσιάστηκαν για μένα, για σένα, για όλες μας! Τις σέβομαι! Τις μνημονεύω! Τις αγαπώ! Τις κάνω παντιέρα και πορεύομαι! Είμαι κι εγώ από εκείνες που κλαίω καμιά φορά τα βράδια χωρίς λόγο. Είμαι κι εγώ από εκείνες που το πρωί ξυπνώ και συνεχίζω. Είμαι κι εγώ από εκείνες που μετρώ τη μοναξιά με μοναξιά.
Είχα γιαγιάδες. Πένθησαν. Μαυροφορέθηκαν. Ρίζωσαν στον τόπο τους. Αγαπήθηκαν. Πόνεσαν. Έκλαιγαν τις νύχτες. Γελούσαν τις μέρες. Ανάθρεψαν παιδιά και συζύγους. Είχαν ενοχές για την κακή σοδειά. Φορτώθηκαν σακιά και πορεύτηκαν ώσπου λύγισαν και σωριάστηκαν κι έκλαιγαν, κι έκλαιγαν, κι έκλαιγαν… Άλλες εποχές.
Να μη χαθούν άλλες ζωές! Να μη φύγουμε άτσαλα από τις στροφές! Να μάθουμε να ζούμε και να διεκδικούμε! Έχει δρόμο ακόμα για να αποδείξουμε τα αυτονόητα! Όχι άλλες ναυαγισμένες ψυχές!
Να κλαίμε! Εμείς μπορούμε! Ευτυχώς μας παραχώρησαν αυτό το δικαίωμα! Και δεν ξέρουν, αλήθεια δεν ξέρουν, πόσο λυτρωτικό είναι…
*Ο τίτλος από την ταινία του Σταύρου Τσιώλη και του Χρήστου Βακαλόπουλου
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.