Ήταν ένα ρυθμικό σύνθημα που το φωνάζαμε όταν κάποιος ανέβαινε στο βράχο κι ετοιμαζόταν να πηδήξει. Είχε δίχτυ ασφαλείας τη θάλασσα. Νερό αγιασμένο. Ξέπλενε τους φόβους, σε βάπτιζε δυνατό, ατρόμητο, θαρραλέο. Τέτοιες μνήμες ποτέ δεν τις κλώτσησα. «Πέσε! Πέσε! Πέσε!»
Τρεις φορές. Κι ύστερα ο καλός βουτηχτής έπεφτε παίρνοντας μια τελευταία ανάσα που την κρατούσε πολύτιμο φυλαχτό κάτω από το νερό. Κι ύστερα χειροκροτήματα και μπράβο και φωνές. Κι εκείνος δυνατός, ανέβαινε στην επιφάνεια με την καρδιά σε κρεσέντο και ξάπλωνε στην καυτή άμμο.
Το δράμα των ανθρώπων είναι απύθμενο. Κι όταν μιλάς ή γράφεις γι’ αυτό σε αποκαλούν γραφικό. Φαντάσου! Γραφικός έγινε πια και ο έρωτας! Το άκουσα σε μια συζήτηση. Συνηθίσαμε. Πόσο φοβάμαι αυτή τη συνήθεια! Φαντάσου ένα δεκαεπτάχρονο προσφυγόπουλο, που ενηλικιώθηκε πριν την ώρα του, ανεβασμένο στον πέμπτο όροφο ενός κτιρίου. Έχει στο βλέμμα το κενό. Έχεις δει ποτέ κενό σε μάτι ανθρώπου; Θα τρομάξεις! Γύρω ολούθε κοινό να παρακολουθεί την παράσταση. Η τελευταία πράξη. Το κύκνειο άσμα ενός έφηβου. Κι όλοι να φωνάζουν εκείνο το ρυθμικό σύνθημα: Πέσε! Πέσε! Πέσε!
Σκέφτομαι τη μάνα μου όταν ανέβαινα στις ταράτσες. Πόσα χρόνια έχασε από τη ζωή της κάθε φορά που με έβλεπε έτοιμη να πηδήξω. Ερχόταν κοντά, με αγάπη, με ενδιαφέρον, με τρυφερότητα! «Έλα πουλάκι μου! Δεν είναι όμορφα παιχνίδια αυτά!» Κι εγώ μαλάκωνα την ορμή της παιδικής ηλικίας όταν άκουγα εκείνο το «πουλάκι μου» και κατέβαινα από τη σκάλα κι έπεφτα στην αγκαλιά της κι εκείνη από χαρά έκλαιγε που δεν έπεσα και δε χτύπησα. Κι αναρωτιέμαι! Δε βρέθηκε μια μάνα εκεί στο κοινό της παράστασης να του πει κι εκείνη σαν τη μάνα μου: «Πουλάκι μου, έλα στην αγκαλιά μου και μην πέσεις!» Δε βρέθηκε ένας άνθρωπος να χαϊδέψει την ψυχή αυτού του «ασυνόδευτου» προσφυγόπουλου; Δεν ήταν παρών ένας φίλος να του δείξει πως από κάτω δεν υπάρχει καμιά θάλασσα να σωθεί και να ξεπλύνει το φόβο του;
Κι έπεσε! Και πήρε μαζί του τις αδιάφορες καρδιές μας, τα παγωμένα και απάνθρωπα βλέμματα μας, το φασισμό στο δισάκι του! Η είδηση πέρασε στα ψιλά. Ένας λιγότερος! Πουλάκι μου!
Το δράμα των ανθρώπων είναι απύθμενο! Μας λείπει η ενσυναίσθηση. Ζούμε στα ζεστά σπίτια μας και μετράμε το χρόνο αντίστροφα για τις γιορτές. Θα αγοράσουμε δώρα στα παιδιά μας, θα τα φορτώσουμε με μίσος για τον συνάνθρωπο, θα τα κάνουμε κούφιους ανθρώπους σαν κι εμάς!
Ένας παλιός τραγουδοποιός, ο Woody Guthrie, έπαιζε με μια κιθάρα που πάνω έγραφε: “This Machine Kills Fascists”. Φοβάμαι πως έτσι που γίναμε δε φτάνουν πια όλες οι κιθάρες του κόσμου να μας σώσουν.
Πέσε! Πέσε! Πέσε! Κι έπεσε στο κενό όλη η ανθρωπότητα…
Να με συμπαθάτε που είμαι γραφική! Κουσούρι που είχα από παιδί…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.