Λες στο θύμα πως να φύγει και στο δολοφόνο πως να ξεφύγει.
Μας λες πως ο όρος «γυναικοκτονία» μας υποβαθμίζει, «δεν είναι οι γυναίκες άνθρωποι;» αναρωτιέσαι.
Μας εξηγείς πως «δεν είναι όλοι οι άντρες ίδιοι», υπάρχουν και γυναίκες κακοποιητικές, αναρωτιέσαι γιατί δε μιλάμε για «ανδροκτονία» σε αντίστοιχες περιπτώσεις.
Περνάς το χρόνο σου να σχολιάζεις online κάτω από φεμινιστικά άρθρα εξηγώντας μας, σε εμάς, τις γυναίκες, πως σε τέτοιες σχέσεις δεν πρέπει να μένουμε, κι αν δε σκεφτόμαστε εμάς, να σκεφτούμε τα παιδιά μας.
Μας πιέζεις να φύγουμε γρήγορα από τον κακοποιητή μας.
Μας εξηγείς πόσο καλή είναι η πρόθεσή σου, πόσο θες να μας βοηθήσεις να καταλάβουμε.
Και προσπαθείς πολύ σκληρά μέσα από την ευθιξία σου, εσύ, λευκέ στρέιτ, προνομιούχε άντρα, να μας δείξεις πόσο εμείς δεν είμαστε ικανές να ακούσουμε τα επιχειρήματά σου και την καλή σου την καρδιά.
Να βγάλεις το σκασμό, να σκάσεις. Να σκάσεις και να μάθεις να ακούς, κουραστήκαμε, μας έχεις κουράσει, ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΡΓΙΣΜΕΝΕΣ.
Δεν περιμένουμε εσένα να μας πεις πως νιώθουμε, να μας πεις τι πρέπει να κάνουμε, και να μας εξηγήσεις.
Ξέρουμε τον πόνο και τα τραύματά μας, τα μετράμε σχεδόν καθημερινά, και καθημερινά μετριόμαστε μεταξύ μας και πάντα κάποια λείπει.
Κι αυτό μας πονάει, δικός μας είναι ο πόνος, όχι δικός σου.
Είναι το αγαπημένο σου χόμπι αυτό, να εξηγείς στις γυναίκες, ορμώμενος από την καλή σου πρόθεση.
Σκάσε, μη μιλάς πια, και μη θίγεσαι όταν ακούς το «σκάσε», μάθε να ακούς, αν θες στ’ αλήθεια να βοηθήσεις.
Μάθε να ακούς και να εξηγείς, εφόσον τόσο πολύ το θέλεις, σε αυτούς που πρέπει, τι να κάνουν.
Πες στους φίλους σου και στο γιό σου, στους συναδέλφους και τον πατέρα σου πως η βία δεν είναι φλερτ.
Πως το να βγάλεις το προφυλαχτικό στη μέση του σεξ χωρίς να ρωτήσεις την παρτενέρ σου είναι βιασμός.
Πως το σεξ, το φιλί, το άγγιγμα, το κοίταγμα, χωρίς συναίνεση, είναι βιασμός, παρενόχληση, κακοποίηση.
Πως οι γυναίκες φοβόμαστε ΠΑΝΤΑ μέχρι να εμπιστευτούμε και πολλές φορές δεν καταφέρνουμε να εμπιστευτούμε ΠΟΤΕ γιατί πονάμε διαρκώς.
Πως τα μίντια και οι Αρχές δουλεύουν για εσάς, τους λευκούς, στρέιτ και καλοπροαίρετους, τα «καλά παιδιά», τα «νέα» και τα «άτυχα» που θα φάνε τη ζωή τους στη φυλακή για μια «άτυχη στιγμή», κι ένα «έγκλημα πάθους».
Πες, ούρλιαξε, πως μας κακοποιούν από τη γέννησή μας. Μας μαθαίνουν πως να είμαστε ευγενικές και καθώς πρέπει, να είμαστε καλές μητέρες, να σου καθόμαστε όποτε θέλεις και όπως θέλεις, και πως «ο άντρας είναι άντρας και θα κάνει και μια κουτσουκέλα».
Πες και φώναξε μαζί μας πως το ξύλο δε βγήκε ποτέ από τον παράδεισο.
Πες στον διευθυντή του σχολείου σου πως οι συμμαθήτριές σου , όταν φοράνε φούστες κοντές, δεν είναι τσούλες, ούτε γυρεύουν το βιασμό τους, πως αν κάτι τους συμβεί δεν φταίνε τα δικά τους ρούχα, αλλά η πατριαρχία.
Κατανόησε και εξήγησε εκεί που πρέπει πως ο όρος «τσούλα» δεν είναι κακός, δεν είναι περιφρονητικός, κι αν δεν καταλαβαίνεις το γιατί , έλα να μας ρωτήσεις.
Και θα σου εξηγήσουμε.
Θα σου εξηγήσουμε πως το λέμε γυναικοκτονία, γιατί είναι ένα κοινωνικό, μαζικό φαινόμενο, γιατί τα στατιστικά πληγώνουν τη σάρκα και το μυαλό μας συνεχώς.
Πως η πατριαρχία μας μαστιγώνει από το λεωφορείο στο δρόμο κι από το σχολείο στο σπίτι μας.
Θα σου πούμε πως δεν το λέμε αντίστοιχα ανδροκτοτονία γιατί πολύ απλά δεν έχει χρειαστεί.
Γιατί τα προνόμιά σου δε σε κάνουν ποτέ να φοβάσαι ή να σφίγγεις τα κλειδιά σου όταν γυρνάς σπίτι.
Για την ακρίβεια, τα προνόμιά σου, σε κάνουν να μπορείς να τριγυρνάς με το μόριό σου έξω, ακολουθώντας μια κοπέλα ως το σπίτι της, γιατί είσαι «καλό παιδί , της μάνας σου καμάρι και καλός φοιτητής, γείτονας και φίλος».
Γιατί η κοινωνία σε στηρίζει και σε προστατεύει, σε καλύπτει και σε κάνει ολοένα και πιο δυνατό.
Με τίμημα τις ζωές μας.
Αν θέλεις να κάνεις κάτι για εμάς, τις γυναίκες, τις γυναικάρες που κάθε μέρα κουβαλάμε το συλλογικό μας τραύμα όλες μαζί, μάθε να μην απειλείσαι από τα «σκάσε», εμείς τα ακούμε από εσένα ασταμάτητα και ας είμαστε δημιουργικές, διαβασμένες, έξυπνες, και υπέροχες. Κι αντί να σε σκοτώνουμε και να σε βιάζουμε, να σε απειλούμε και να εισβάλουμε στο χώρο σου, μετατρέπουμε την οργή σε φροντίδα για τις αδερφές μας, και φορτίζουμε τις μπαταρίες μας μέσα από τη μεταξύ μας εμπιστοσύνη.
Σταμάτα να λες πως όλοι αυτοί οι άντρες, τα αγόρια, οι συμμαθητές και οι γείτονές σου κι ο πατέρας σου είναι ψυχασθενείς.
Η ψυχασθένεια δεν αποτελεί συνώνυμο της βίας, για πόσο ακόμα θα το αναπαράγεις, εμείς στο λέμε ξανά και ξανά, εσύ γιατί δεν μας ακούς;
Γιατί ακόμα και στους δικούς μας βιασμούς, πόνους και κακοποιήσεις δεν μπορείς επιτέλους να βγάλεις το σκασμό και θέλεις να μας εξηγείς;
ΓΚΩΣΑΜΕ, δε θέλουμε να μας εξηγήσεις, μπορούμε και μόνες μας να καταλάβουμε, σε εμάς συμβαίνει, στο δικό μας μυαλό και σώμα.
Κι αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές και νιώθεις θιγμένος και τρέχεις να σχολιάσεις κάτω από το άρθρο για να μας εξηγήσεις τι γράψαμε λάθος, τότε ξαναδιάβασε το κείμενο μέχρι να καταλάβεις.
Αν δεν μπορείς να καταλάβεις, τότε θα μας βρίσκεις πάντα απέναντί σου.
Μέχρι να σκάσεις, επιτέλους.
Γιατί είσαι μέρος της φυλακής μας.
Και δε θα σου κάνουμε τη χάρη.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.