Να με πηγαίνεις βόλτα και να μου αγοράζεις πατατάκια από το περίπτερο. Εκείνα με τη γεύση σκόρδο, τα μεγάλα. Και να βάζεις δύο στο στόμα σου και να κάνεις την πάπια. Και να γελάω.
Και να μη μπορώ να ξεχωρίσω τον σοβαρό από τον ασόβαρο κόσμο σε κάθε μας βόλτα. Και να μην καταλαβαίνω τι αξία βρίσκεις στα φτηνιάρικα παλιατζίδικα στο Μοναστηράκι. Και να σου απαντάω με βλακείες σε φιλοσοφικά ερωτήματα και να νομίζω πως ξέρω ενώ δεν ξέρω. Και αυτό να είναι το παιχνίδι μας. Και να υπάρχει κάθε απόγευμα για μια καινούργια ανακάλυψη, για να εφεύρουμε ένα νέο αστείο. Κάτι για την κομμώτρια της γειτονιάς, για τα περίεργα ρούχα των περαστικών, για τους σοβαροφανείς γείτονες. Για όσους νομίζουν πως έχουν τα πάντα ενώ δεν έχουν τίποτα. Για όσους κοκορεύονται ενώ τους έχει λυθεί κάποια κλωστή. Και να γελάμε με αυτή την κλωστή. Να μπορούμε να γελάμε με μία γαμημένη κλωστή.
Και να χάνουμε το λεωφορείο και να σε βρίζω και μετά να μου λες πως είμαι ανάγωγη. Και να σου λέω να πάρουμε ταξί και να μου λες πως πάλι είμαι σπάταλη και πως πρέπει να κάνω οικονομία. Και να σε κοιτάζω πάντα υπεροπτικά και να σου απαντάω με την τελευταία εξυπνάδα που διάβασα για τη σχολή και να με αναιρείς με την απλή σου λογική. Και να πίνεις τον καφέ σου λιγομίλητη και μελαγχολική και να απορώ μια ζωή γιατί δεν τον απολαμβάνεις. Ακόμα και τώρα που κατάφερα να στον κερνάω εγώ. Και να με παίρνεις με το αυτοκίνητο και να με πηγαίνεις βόλτα κάθε φορά που με πιάνουν οι κρίσεις μου και ζητάω από τη ζωή περισσότερα απ’ όσα μπορεί να μου δώσει. Και εσύ τότε να πιστεύεις πως θα μου τα δώσει ενώ εγώ κλαίω με αναφιλητά για την αδικία. Και να αρχίζει να νυχτώνει και να αποκτούν μεγαλύτερο νόημα τα φανάρια και τα φώτα των αυτοκινήτων. Και να κοιτάζω τους περαστικούς και να σκέφτομαι πως είναι πιο όμορφοι και πως εγώ ποτέ δε θα γίνω έτσι. Και να μου λες κάτι και να μου αποσπάς την προσοχή. Και να σε κοιτάζω για κλάσματα δευτερολέπτου ενώ έχεις σχολιάσει κάτι ασήμαντο και να τσαντίζομαι που μου λες κάτι τόσο ασήμαντο ενώ εγώ μέσα μου φτιάχνω τα πιο ιδανικά όνειρα. Και να σου σουφρώνω τα φρύδια και να μη σου απαντάω. Και να σε λέω ηλίθια μικροαστή. Αλλά εσύ πάλι να με αγαπάς. Ακόμα κι’ αν είμαι στριμμένο άντερο. Ακόμα κι’ αν σου βγάζω κάθε βόλτα ξινή. Ακόμα κι’ αν δε μπορώ να καταλάβω πως για ‘σένα, το χιούμορ είναι η απελευθέρωσή σου.
Και ό, τι και να δω, άμα σε παρακαλέσω λίγο θα μου το πάρεις. Αλλιώς θα αρχίσω να γκρινιάζω σαν τα παιδάκια που δεν τους πήραν ένα μπαλόνι. Κι’ έτσι έχω γεμίσει το δωμάτιό μου άχρηστες μαλακίες που κάποια στιγμή θα πεταχτούν χωρίς δεύτερη σκέψη και ηλίθια μπιχλιμπίδια να θυμίζουν ανούσια απογεύματα. Εκεί που τα σύννεφα ήταν μόλις μισό μέτρο πάνω από τα κεφάλια μας. Και ακόμα κι’ αν ήσουν ήδη μεγάλη, εγώ ήξερα πως σου αξίζουν περισσότερα. Κι’ έτσι όπως περπατούσαμε μαζί στο κρύο, με γάντια από κάτι μαγαζάκια χωμένα στο κέντρο, φτωχές και θλιμμένες, γεμάτες παράπονο και γκρίνια, πάντα ερχόταν ένας περαστικός που θα του κρεμόταν μία κλωστή και θα γελάγαμε πάλι.
Και δε στο έχω πει ποτέ, αλλά αυτά ήταν τα πιο ευτυχισμένα απογεύματα της ζωής μου.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.