Όταν υποκρίνεται η ελληνική κοινωνία
Με κομμένη την ανάσα το πανελλήνιο παρακολουθεί...
Σοκ στην ελληνική κοινωνία με τις τελευταίες εξελίξεις...
Απίστευτο! Η ελληνική κοινωνία δεν πιστεύει στα αυτιά της...
Μερικοί από τους εκατοντάδες τίτλους ...
Ο οδηγός τρόλεϊ που με τσάντισε
Λίγο πριν τις 11 το βράδυ ένα από τα τρόλεϊ της Πατησίων κάνει στάση στην Τοσίτσα. Κατεβαίνει ένα ζευγάρι ηλικιωμένων κι ένας 20αρης με ακουστικά απ' αυτά που καλύπτουν όλο τ' αυτί.
Το τρόλεϊ ετοιμάζεται να ...
Ο άστεγος, που κι εγώ προσπέρασα
Σε είδα πεσμένο έξω από την τράπεζα, με τα παπούτσια σου πεταμένα λίγο πιο δίπλα. Το πρόσωπο σου κρυμμένο από κάποια κουβέρτα που βρήκες για να μη γίνεσαι ένα με το πάτωμα, αλλά και για να μη σε βλέπουν οι άλλο...
Are we humans or are we dancers?
Ένας άντρας γύρω στα 30 μισολιπόθυμος μπροστά στα σκαλιά ενός φαρμακείου. «Υπερβολική δόση» ψιθύριζαν οι περαστικοί, μα κάνεις δεν σταματούσε να τον βοηθήσει. Κάποιες ώρες πριν, το Υπουργείο Παιδείας είχε επιλέ...
«Δεν κλαίμε, δεν συμπονούμε»
Παρά την υποκριτική συμπεριφορά των ανθρώπων στον τρόπο που ζουν και συμπεριφέρονται, τα πρωτόγονα συναισθήματα μένουν πάντα τέτοια: δεν μπορείς να τα επεξεργαστείς, να τα διαχειριστείς, είσαι ανίκανος να τους επιβληθείς, είναι αδύνατον να τα κρύψεις, αδύνατον να υποκριθείς. Ο έρωτας, η πείνα και ο πόνος, διατηρούν ευτυχώς ακόμα κάτι από το «ανεξίτηλο» μέσα μας.
Ιστορίες αστικής αδιαφορίας και απομόνωσης
Λεωφορείο, μετρό σχολή. Μετρό λεωφορείο σπίτι. Ατελείωτη αλλά και αναγκαία ρουτίνα, μαζί με χιλιάδες ακόμη επιβάτες. Ρουτίνα, που δυστυχώς πολλές φορές δείχνει την απομόνωση και την αδιαφορία με το χειρότερο πρόσωπο της. Δεν είναι περίεργο άραγε, ότι στο μέρος όπου ο κάθε ένας από μας θα βρεθεί με τον περισσότερο κόσμο, εκεί θα νιώσει και πιο μόνος από ποτέ; Τρεις ημέρες στα μέσα, τρεις διαφορετικές ιστορίες...
Άραγε αισθανόμαστε πια;
Άραγε έτσι θα θρηνούμε πλέον; Ετσι θα αισθανόμαστε, έτσι θα βιώνουμε τς πιο έντονες στιγμές μας; Με like, σχόλια και θλιμμένα ή αντίστοιχα χαρούμενα emoticon; Μα να, ο εικονικός κόσμος είναι "λίγος", είναι απλά σώματα πίσω από το πληκτρολόγιο και την οθόνη
Το «Δεν με αφορά» πέθανε
Μπορεί κάποτε αυτό που συνέβαινε στον δίπλα μας να μην μας επηρέαζε. Μπορεί να μην χρειαζόταν να νοιαστούμε για τίποτα άλλο πέραν του εαυτού μας. Μπορεί η δυστυχία του γείτονα να μην μας άγγιζε.
Aντί για αδιαφορία, δώστε λίγη βοήθεια
Κάθε μέρα συναντάμε στον δρόμο έναν άστεγο, ένα ζητιάνο, ένα ναρκομανή. Ανθρώπους που η κοινωνία τους θέλει στο περιθώριο, που ο περισσότερος κόσμος τους χλευάζει και που συνήθως τους βρίζει και αηδιάζει μαζί τους. Εγώ λοιπόν αηδιάζω με όλον αυτόν τον κόσμο που νομίζει ότι είναι καλύτερος από αυτούς επειδή η ζωή τους τα έφερε "καλύτερα" και τώρα απλά κατακρίνει και υποτιμά τους ανθρώπους που δυστυχώς ζουν στο περιθώριο.