Εξόφλαμο τέρας, στην πόλη κατοικεί. Τέτοιον καιρό να τον χαρεί. Από τον Πόλο λέει κατέβηκε και άρια καταγωγή πως έχει απ' τον προπάππου. Μεγάλα χέρια. Λεκανοπέδιο Αττικής κι ακόμα λίγο χώραγε. Κινούνταν με τα μ...
Μια φορά και έναν καιρό, ένα μικρό κορίτσι ζούσε σε ένα τετράγωνο σκοτεινό και μικρό κουτί που δεν την άφηναν να βγει από αυτό μην τυχόν και δει το κόκκινο χρώμα του ουρανού. Έμαθε να ζει με το φόβο, έμαθε πως ...
Γι' αρκετό κόσμο τα Εξάρχεια είναι το «άβατο», ως πεδίο μάχης μεταξύ αναρχικών κι αστυνομίας. Για τον Αμπντούλ, μετανάστη, που τα περπατά ώρες κάθε μέρα, είναι το μέρος που τον αγαπάνε. «Εδώ οι άνθρωποι είναι καλοί και χαμογελαστοί», εξηγεί.
Πώς ονειρεύεται ο θάνατος; Σε πιάνει φόβος αργείς. Και ζεις. Και ή πανωλεθρία διαρκεί ζώντας από την ζωή σου. Τελείωσε τον κόσμο εσύ. Τέλειωσε την ζωή σου. Αυτήν την στιγμή. Τώρα. Μ’ ένα μαχαίρι
Το θάρρος σπανίζει. Παράξενο αν σκεφτεί κανείς πως στα δύσκολα,
είναι το μόνο που μπορεί να σώσει. Να σώσει όχι μόνο μια ανθρώπινη ζωή,
αλλά τη φλόγα. Αυτή που σιγοκαίει για να βυθίσει στις στάχτες την ασχήμια ενός κόσμου που βάλαμε το λιθάρι μας για να κτιστεί, αλλά πλέον δεν τον θέλουμε. Ίσως και ποτέ να μην τον θέλαμε.