Του Νεοκλή Δημόπουλου*
Όλη τη νύχτα ψάρευα την πανσέληνο, που καθρεφτιζόταν στα μάτια της. Δυο κάρβουνα αναμμένα, ίδια με τη φωτιά που καίει άσβεστη μέρα -νύχτα στα εικονίσματα. Κολύμπησα σε μια θάλασσα ξεθω...
Πέρασες σαν αέρας, εμπόδια υπήρχαν μόνο στην φαντασία, η κάθε αμφιβολία έγινε σκόνη. Κάθεσαι εκεί και με κοιτάς σαν να προκαλείς την καταστροφή σου. Κι εγώ αμήχανος στέκω και σε θαυμάζω.
"Και που θα φτάσει α...
Είμαι γυναίκα έχω φτερά
Τσιμπολογάω και πετάω μακριά
Γράφω γράφω
Στο χαρτί, στο φακό, στο έργο πλάι του ρόλου μου
και στο ταβάνι γράφω
Θα ήθελα να πλήρωναν ευπρεπή και μικροκαμωμένο κύριο
όπου θα έτρεχε μ...