Κατά μοναξιάς
Μοναξιά.
κάθε πρωί σε προδίδω
με ένα φιλί
και κάθε βράδυ
σταυρώνομαι μαζί σου.
Φωτογραφία: Βίκυ Καραβία...
«Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη. Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει.»
Πέμπτη, τελευταία μέρα, αλλιώτικη μέρα, βροχερή μέρα, μια αράχνη στη γωνιά, άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη, τρύπια παπούτσια, τρύπιες καρδιές, η ελπίδα και ο πόνος που σου αφήνει, ασιδέρωτα τα ρούχα, τσαλακωμένοι φό...
“Γεννιέται ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο…”
Δευτέρα, Οκτώβρης, χρυσάνθεμα, παυσίπονο, παυσίλυπο, μούχρωμα, τσιγάρα αμέτρητα, αθετημένες υποσχέσεις, χαρμολύπη, μετακόμιση φίλων κι εγώ περνώ και παίρνω "ό,τι προαιρείσθαι". Αμετανόητος εραστής των ανθρώπων,...
«Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι»
Βρέθηκε εκεί ένα απόγευμα τη στιγμή της δύσης. Θυμήθηκε πως κάποτε πίστευε πως αυτό το χρώμα πρέπει να έχει ο θάνατος. Πορφυρό, άλικο, βαθύ σαν αίμα. Από εκείνο το βράχο έπαιρνε σάρκα και οστά και η μνήμη. Η μν...
Ολομόναχοι μαζί
Κέντρο. Κυριακή μεσημέρι. Δικαιοσύνης, Καλοκαιρινού, 1821! Τρίστρατο. Ζέστη. Οκτώβρης. Ξεράθηκαν οι δρόμοι. Ξεράθηκαν οι άνθρωποι. Στέκουν εκεί, γυμνά κλαδιά, πεσμένα φύλλα. Χάσκουν ανοιχτά στόματα.
Η ζωή πο...
Δεν είσαι μόνος. Όλα είναι δρόμος
Από το προηγούμενο βράδυ είχε γίνει η αρχή. Σφυριά οι σκέψεις στο κεφάλι σου να χτυπούν και να διεκδικούν χώρο. Να πίνεις παυσίπονα κι ο ήχος να μεγαλώνει. Σφυρί κι αμόνι. Κι εκείνο το εκκωφαντικό τικ τακ να ‘χ...
Δίνομαι
Είμαι γυναίκα έχω φτερά
Τσιμπολογάω και πετάω μακριά
Γράφω γράφω
Στο χαρτί, στο φακό, στο έργο πλάι του ρόλου μου
και στο ταβάνι γράφω
Θα ήθελα να πλήρωναν ευπρεπή και μικροκαμωμένο κύριο
όπου θα έτρεχε μ...
Δέσμιοι της μοναξιάς ή μήπως όχι;
Έχω ξαναγράψει για την μοναξιά, φαίνεται πώς ένα κείμενο δεν ήταν αρκετό για να αποτυπώσω στο χαρτί όλες αυτές τις σκέψεις που έχω διάσπαρτα μέσα στο μυαλό μου.
Τα βράδια σε επισκέπτεται συχνά η μοναξιά, ίσω...
Παίξε με τους ανθρώπους
Συνέχισε να παίζεις με τους ανθρώπους
συνέχισε να παίζεις με τα αισθήματά τους
γέμισε τα κενά σου ισοπεδώνοντας τα "παιχνιδάκια" σου
συνέχισε να ευτελίζεις τις λέξεις
είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι ...
Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου
Γράφω αυτές τις σκέψεις σε ό,τι έχει απομείνει από το γραφείο των φοιτητικών μου χρόνων. Κάτι τα θυμίζει από τα ξεχασμένα πράγματα που έχουν απομείνει και μοιάζουν να τα τρώει το σαράκι. Τα υπόλοιπα στοιβάχτηκα...
«Δεν είμαστε οι “τυχεροί” που φύγαμε»
Μιλάμε με Έλληνες μετανάστες. Η Μαρία λέει γιατί έφυγε τέσσερα χρόνια πριν από την Ελλάδα και πώς ζει σήμερα στον Καναδά που “ο κόσμος δεν σε κατακρίνει”.
Η Μαρία είναι 24 χρονών. Ζει στον Καναδά (Μόντρεαλ) τα...
Η αβάσταχτη μοναξιά της αβεβαιότητας
Θα μπορούσαμε κάλλιστα να κάνουμε παρέα - πραγματική και διαδικτυακή - μόνο με όσους συμφωνούν σε όλα μαζί μας. Αλλά τότε θα δεχόμασταν να κλειστούμε σε έναν μικρόκοσμο ομοφωνίας, όπου δεν θα κάναμε τίποτα άλλο παρά να επικροτούμε ο ένας την άποψη του άλλου.