Όλη η ζωή μας ένα Photoshop
Πόσα Photoshop θα κάνουμε στην ζωή μας ώστε να βλέπεται; Πόσα Photoshop θα κάνουμε σε μας για να χωράμε μέσα σε αυτήν;
«Κούκλε μου,να προσέχεις»
Περίπου εκατό άτομα, σε πηγαδάκια να φωνάζουν, να μιλούν, να αγωνιούν, να στέκονται. Απόρησα αν γινόταν κάποια συναυλία…αλλά η Σολωμού, τόσο χαμηλά, δεν έχει μουσικές σκηνές. Έχει σκηνές ωμής αλήθειας. Σκηνές όπου η εξάρτηση προκαλεί ασφυξία στο εγώ που χάνεται και το μόνο που μένει είναι η μάσκα της επιβίωσης.
«…Εκείνα που μένουν»
Αγαπητό μου ημερολόγιο, οι εποχές αλλάζουν και ο χρόνος ξεφτίζει τις στιγμές μας όπως τα χρώματα ξεθωριάζουν στον ήλιο. Η μνήμη ασθενεί και όσα ζήσαμε είναι πια ένα παρελθόν που προσπαθεί να μάθει κολύμπι στο χείμαρρο της καθημερινότητάς μας. Αποφεύγω να βάζω θετικά ή αρνητικά πρόσημα στην κάθε εποχή.
Χαμένες Ζωές
Είναι μερικοί άνθρωποι που πιστεύουν πως αν κατηγορήσουν πρώτα από όλα τον εαυτό τους, απαλλάσσουν τους άλλους από την τάση τους να κριτικάρουν. Νομίζουν πως έτσι έκαναν ένα βήμα παραπέρα, για να μείνουν τελικά στάσιμοι και βολεμένοι στην συνείδηση τους που μοιάζει με σπασμένο παράθυρο: μπάζει από παντού.
Τα «αναγκαία» στη ζωή είναι δωρεάν
Σε μια εποχή που μας τα έχουν πάρει σχεδόν όλα, υπάρχουν κάποια πολύ σημαντικότερα πράγματα στη ζωή, τα οποία δεν πρόκειται να μας τα πάρει κανένας πολιτικός.
Σαν αυτούς
Το μόνο που ελπίζω, είναι να μην γίνω ποτές σαν αυτούς. Ψεύτικοι και εγωιστές με οφθαλμαπάτες και θυμό, έχουν ανακυρήξει το χρήμα ως τη μεγαλύτερη αξία στη ζωή τους και ξεχνάνε να αγαπούν.
Από τη ζωή για τη ζωή
Το θέατρο δεν είναι ούτε μία απλή απεικόνιση της πραγματικότητας, ούτε κάτι ξένο από αυτή.
