Μια από τις βασικές πηγές στιχουργικής έμπνευσης για τους Beatles ήταν ο εαυτός τους: η εμπειρία του να είσαι Beatle, επιθέσεις αλλά και εγκώμια στα υπόλοιπα μέλη, άτομα που οι τέσσερίς τους συνάντησαν στο δρόμο τους, αναφορές σε παλιότερα τραγούδια. Αυτό το μοτίβο εμφανίζεται τόσο στη δισκογραφία του ίδιου του συγκροτήματος όσο και στις σόλο δουλειές του Lennon, του McCartney, του Harrison και του Starr.
To 1969, όντας ήδη εξαντλημένοι από αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία διασημότητας, δημιουργικότητας και σκληρής δουλειάς ετών, αλλά και από τις μεταξύ τους εντάσεις που όλο και μεγάλωναν, οι Beatles είχαν να αντιμετωπίσουν και προβλήματα που σχετίζονταν με τη διαχείριση των οικονομικών τους και των πνευματικών δικαιωμάτων τους. Μετά το θάνατο του manager Brian Epstein, οι Lennon, Harrison και Starr ήταν πεπεισμένοι πως ο άνθρωπος που έπρεπε να τους βοηθήσει ήταν ο Allen Klein, αλλά ο McCartney ήταν εξαιρετικά δύσπιστος, προτείνοντας τον Lee Eastman, πατέρα της τότε συντρόφου του, Linda. (Η λύση Klein έδειξε προσωρινά να κερδίζει, αλλά ο McCartney υπερίσχυσε τελικά, διασφαλίζοντας έτσι την οικονομική βιωσιμότητα της μπάντας και των πρώην μελών της, ακόμα και μετά τη διάλυσή αυτής. Γενικά, ο Klein έμεινε γνωστός στην ιστορία του rock’n’roll για τα οικονομικά προβλήματα που προκαλούσε, μάλλον εν γνώσει του, στις μπάντες που αναλάμβανε, μεταξύ αυτών και στους Rolling Stones).
Μεταξύ άλλων, αυτή η ιστορία αποτυπώθηκε και στο “You Never Give Me Your Money”, το τραγούδι που έγραψε ο McCartney για να ανοίξει το μεγάλο medley στην δεύτερη πλευρά του Abbey Road. Το κομμάτι περιγράφει αυτήν ακριβώς τη δυσπιστία και την πικρία προς τον Allen Klein και κατ’ επέκταση προς τους υπόλοιπους τρεις Fabs – οι οποίοι, φυσικά, δεν είχαν πρόβλημα να τηρήσουν την παράδοση του συγκροτήματος, παίζοντας και τραγουδώντας στην ηχογράφηση που στρεφόταν και εναντίον τους. Η μελωδία του πρώτου μέρους του “You Never Give Me Your Money” – μια από τις ωραιότερες που έχει γράψει ο McCartney – επανεμφανίζεται και προς το τέλος του medley, λίγο πριν το The End, το κομμάτι που κλείνει το Abbey Road, και το οποίο προοριζόταν να είναι το τελευταίο κομμάτι που θα έβγαζαν ποτέ οι Beatles (υπάρχει, βέβαια, και το secret track “Her Majesty”).
Χτες, οι Tenacious D., το ντουέτο των ηθοποιών και μουσικών Jack Black και Kyle Gass, κυκλοφόρησαν μια νέα ηχογράφηση, η οποία ενώνει αυτά τα δύο γνωστά κομμάτια από το Abbey Road, παραλείποντας όλα τα υπόλοιπα του medley. Ντυμένοι αρχικά όπως οι Beatles στο εξώφυλλο του αυθεντικού άλμπουμ -και ακολουθώντας αργότερα κάποιες… πιο ασυνήθιστες ενδυματολογικές επιλογές- οι Tenacious D παραδίδουν μια πολύ ωραία, τεχνικά άρτια και ευρηματική διασκευή στα δύο κομμάτια, επιδεικνύοντας τις φωνητικές και αυτοσχεδιαστικές ικανότητές τους.
Η διασκευή έχει την έγκριση και του ίδιου του Paul McCartney, με τις πωλήσεις από το ψηφιακό single να πηγαίνουν στους “Γιατρούς Χωρίς Σύνορα”.
Κάθε μέρα, ένα τραγούδι και μια ιστορία στο 3pointmagazine.gr
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.